{002} Calum Hood

Een paar dagen later is het woensdagmiddag, wat betekent dat we met de band gaan oefenen. We repeteren sowieso elke woensdag na school, omdat we dan allemaal na het vijfde uur al uit zijn, en ook nog op een andere dag, maar dat wisselt altijd. Deze week gaan we ook op vrijdag na school oefenen – dat vind ik altijd lekker, dan kunnen we lekker ontspannen na een zware schoolweek.
De repetitieruimte waar onze instrumenten staan is bij Ashton thuis, in de garage. Hun garage is nogal groot en wordt nooit door iemand gebruikt, dus is het de ideale plek voor ons om te oefenen. We hebben er ook twee lekkere banken neergezet voor als we even willen chillen, en sinds kort staat zelfs hun oude tv er, met dank aan Ashton’s vader.
Zaterdagavond heb ik Layla meteen thuisgebracht – ik heb weer eens een taxi gebeld – en dat was maar goed ook, want ze voelde zich echt niet goed. Ze is maandag en dinsdag niet op school geweest en vandaag zou ze naar het ziekenhuis gaan. Haar moeder maakt zich zorgen en wilt per se dat ze wordt bekeken door een dokter. Ik hoop maar dat het niks ernstigs is.
Na het laatste uur – een verschrikkelijk saaie wiskundeles waar ik mijn gedachten weer eens niet bij heb kunnen houden – wachten we op elkaar bij de kluisjes. Het kluisje van Ashton is onze vaste verzamelplek geworden, omdat het daar nooit zo druk is. Bij de mijne, daarentegen, staan altijd ontzettend veel mensen - ik heb helaas een kluisje op het drukste punt. Ook nu weer is het er propvol. Toch weet iemand zich door de mensen heen te wringen en mijn kant op te lopen; Joan. ‘’Hé Calum,’’ mompelt ze. Ik gooi mijn kluisje dicht en kijk haar aan. ‘’Hoi, is er iets?’’ vraag ik, meteen bezorgd. Straks is er iets met Layla…
‘’Ik maak me gewoon een beetje zorgen om Layla,’’ antwoord ze. Samen lopen we naar buiten. ‘’Ik heb gewoon het gevoel dat er iets niet klopt, weet je? Alsof er iets mis is.’’
Ik knik. ‘’Ja, ik snap wat je bedoelt. Maar het komt vast wel goed.’’ Het komt er niet heel overtuigend uit. Eigenlijk geloof ik zelf ook niet wat ik zeg, maar wat moet ik anders? Ik wil niet dat haar bezorgdheid erger wordt door mij.
Maar Joan lijkt niet op te merken dat het niet gemeend is. Ze glimlacht kort naar me en loopt dan naar haar eigen fiets toe. Ik probeer hetzelfde te doen, maar een jongen met zwart kroeshaar staat in de weg. Ik vraag hem of ik erlangs mag, maar hij reageert niet – ik vermoed dat hij me gewoon niet gehoord heeft, aangezien er wat brugklassers een paar meter verderop staan te schreeuwen.
De kroeskop weigert botweg om te verplaatsen en ik zie dat hij bezig is met zijn fietsslot. ‘’Je moet de sleutel de andere kant op draaien,’’ mompel ik. De jongen kijkt verbaasd op en glimlacht. ‘’Dankje,’’ zegt hij als het opeens wel lukt. Ik glimlach kort en hoop maar dat hij snel aan de kant gaat; Michael staat al ongeduldig naar me te zwaaien.

Een kwartiertje later zetten we onze fietsen weg in Ashton’s voortuin. Ashton is alvast naar binnen gegaan om snel wat drinken in te schenken, wat chips te halen en het in de garage te zetten. We volgen hem en al gauw staan we allemaal klaar om te beginnen met spelen. Geloof het of niet, maar we gaan altijd eerst serieus aan het werk, pas daarna gaan we chillen.
Maar dit keer kan ik me gewoon echt niet concentreren. Tijdens het eerste lied dat we spelen maak ik al ontzettend veel fouten, bij het tweede liedje begin ik al meteen verkeerd en na zo’n tien minuten is Michael het helemaal zat. Hij zet zijn gitaar weg en razendsnel gaat hij op de bank zitten. ‘’Oké, dit lukt niet zo,’’ zegt hij. ‘’Kom zitten.’’
Ietwat aarzelend loop ik ook naar de banken toe. Ik ga naast Michael zitten en Luke en Ashton gaan samen op de andere bank zitten. ‘’Dit gaat wel van onze repetitietijd af, hè Mike?’’ mompel ik ongemakkelijk.
Hij haalt zijn schouders op. ‘’Ach, die tijd kunnen we ook later nog inhalen.’’ Hij zucht. ‘’Cal, we weten dat er iets is, dus gooi het er maar gewoon uit. Dat maakt het een stuk gemakkelijker voor ons.’’
‘’Ik maak me gewoon zorgen om Layla,’’ geef ik toe. ‘’Ze is vandaag naar het ziekenhuis, haar moeder wilde dat per se.’’
‘’Je zal zien dat het niks ernstigs is,’’ zei Luke. ‘’Echt, ik meen het. Waarschijnlijk heeft ze gewoon een griepje te pakken ofzo. Haar moeder is nou eenmaal wat overbezorgd.’’
Ik haal mijn schouders op. Toch klopt er iets niet, ik voel het gewoon…

Een week. Er is een week voorbijgegaan en al die tijd is Layla nog niet op school geweest, neemt ze mijn telefoontjes niet op, beantwoordt ze mijn berichtjes op WhatsApp niet en ontwijkt Joan me op school. Ik maak me vreselijk veel zorgen – waarom zegt ze niks? Waarom is ze niet op school? Weet Joan er meer van?
Ik heb al een paar nachten nauwelijks geslapen en ik heb besloten dat als ze vanmiddag nog niet gereageerd heeft, ik naar haar huis ga.
Op school kan ik er echt niet meer tegen. Ik zit de hele dag nerveus met mijn pen te klikken, wat Luke gek drijft, zeg geen woord, waardoor Ashton juist meer pogingen doet om met me te praten en ik verknal mijn wiskundeproefwerk, waardoor Michael me een high-five geeft omdat hij het ook heel slecht gemaakt heeft.
Als ik na het laatste uur meteen naar Layla’s huis wil vertrekken, houdt Luke me tegen. ‘’Hé, vergeet je niet iets?’’
Onbegrijpend kijk ik hem aan en hij zucht. ‘’Bandrepetitie, weet je nog wel? Het is woensdag.’’
Shit. Daar heb ik dus helemaal niet aan gedacht. ‘’Sorry, ik wilde naar Layla gaan,’’ beaam ik. ‘’Ik had er helemaal niet aan gedacht.’’
Luke kijkt me even aan en knikt dan langzaam. ‘’Ga maar.’’
‘’Wat?’’
‘’Ga naar Layla toe, bedoel ik. Je maakt je hartstikke veel zorgen en dat hebben we gemerkt ook, dus het lijkt me beter als je gewoon gaat.’’
Ik omhels hem kort. ‘’Bedankt, Luke.’’
Ik pak zo snel mogelijk mijn fiets en race naar Layla’s huis. Als ik voor haar deur sta blijf ik even staan, slikkend, bang voor wat me te wachten staat.

---

Whoops, sorry, ik wilde gisteren updaten, maar ik ben het helemaal vergeten! Ik heb me ziekgemeld gisteren en ben toen snel naar huis gegaan, want ik had hoofdpijn, was misselijk en mijn benen waren zo oncontroleerbaar aan het trillen dat ik er bijna doorheen zakte.
Ik lig nu ook nog in bed, maar voel me wel wat beter. En - dit klinkt raar uit mijn mond, maar goed - ik hoop maar dat ik morgen weer naar school kan. Ik heb volgende proefwerkweek en het enige wat nog onhandiger is dan ziek worden in de proefwerkweek zelf, is ziek worden de week ervoor.

Who else is nu alweer toe aan de volgende vakantie??