{001} Calum Hood

Met een grote glimlach zit ik naast Layla op de achterbank van de taxi. Haar hand heeft de mijne stevig vast, waardoor ik meteen terugdenk aan de Efteling. De dag dat we daarheen gingen, was de mooiste dag van mijn leven, en het is inmiddels alweer acht maanden geleden. We zijn vandaag precies acht maanden samen en in die acht maanden ging het echt geweldig met ons.
Niks kan ons meer uit elkaar krijgen, dat weet ik zeker. Zelfs niet het feit dat ik nog te jong ben voor een rijbewijs en dat ik elke keer als we ’s avonds uit gaan een taxi moet bellen – haar moeder wil niet dat we in het donker alleen over straat lopen. Ik vind het een beetje onzin, ik kan Layla heus wel beschermen, maar toch hou ik me eraan. Ik wil tenslotte geen ruzie met Layla’s ouders krijgen.
De avond van ons eerste optreden op school was echt geweldig. Nadat ik Layla op het podium had getrokken en haar had gekust, waren we via de coulissen weggeglipt en naar buiten gegaan. Daar hadden we een tijdje op een bankje zitten praten en hoewel een deel van het gesprek echt nergens op sloeg, was het de op één na mooiste dag van mijn leven – de Efteling blijft nog altijd op nummer één staan.
De taxi stopt met rijden en ik stap uit. Nadat ik de deur voor Layla heb opengedaan – ze protesteert inmiddels niet meer als ik dat doe, want hoewel ze het nog steeds onzin vindt, weet ze dat ik er toch niet mee stop – betaal ik de taxichauffeur, bedank hem en loop dan met Layla naar het kleine restaurantje waar we hebben afgesproken met Luke en Joan.
Luke en Joan zijn na al die tijd ook nog bij elkaar, en ik moet zeggen dat ik onder de indruk ben. Met zijn meeste vriendinnetjes gaat het binnen twee maanden uit, maar dit keer is het echt anders.
We gaan wel vaker op dubbeldate. Het komt echt geweldig uit dat Joan en Layla goed bevriend zijn, net als Luke en ik, anders zijn dubbeldates echt een beetje een flop. Maar ik mag Joan ook erg graag en Luke en Layla zijn echt hele goede vrienden geworden – ze lachen zich soms echt kapot om grappen die Joan en ik niet begrijpen en gaan ook wel eens samen naar de bios, als er één of andere slechte comedyfilm draait die zij graag willen zien en waar Joan en ik geen zin in hebben. Eén keer heeft Joan me toen meegesleept naar één of andere romantische komedie die zij graag wilde zien, maar dat hebben we daarna maar niet meer gedaan – ik zal je de details besparen, maar het was in ieder geval geen succes.
Wanneer we naar binnen lopen, zien we dat Luke en Joan alvast aan een tafeltje zijn gaan zitten. Ze zwaaien en we lopen ernaartoe. Ik onderdruk de neiging om Layla’s stoel voor haar naar achter te schuiven zodat ze kan gaan zitten, want ik weet dat ze dat niet wil. En ik snap ook wel waarom – toen ik dat voor de eerste keer deed, had ze het niet door en ging ze gewoon zitten. Nou, ze belandde dus niet op de stoel, maar op de grond.
‘’Hoi,’’ zegt Luke vrolijk. Ik ga naast hem zitten, tegenover Layla.
In de taxi viel het niet zo op, maar nu zie ik dat ze er wat bleek uitziet. ‘’Gaat het wel?’’ vraag ik bezorgd.
Ze knikt. ‘’Ja hoor, het gaat prima,’’ zegt ze. Er klinkt vermoeidheid in haar stem en nu zie ik ook de vermoeide blik in haar ogen. ‘’Gewoon een beetje slecht geslapen,’’ voegt ze er snel aan toe als ze me bezorgd ziet kijken.
Ik knik langzaam, maar houd haar de rest van de avond toch goed in de gaten. Ik blijf het gevoel hebben dat er iets niet klopt, maar ik weet niet wat. Zou ze iets voor me achterhouden?

Na heerlijk gegeten te hebben, lopen we met z’n vieren naar de bioscoop, die gelukkig erg dichtbij is – Layla’s moeder vond het gelukkig wel goed als we met z’n vieren zouden lopen in het donker, en dat de bioscoop zo dichtbij is helpt natuurlijk ook.
Layla loopt nogal langzaam en heeft het ontzettend koud, ze rilt helemaal, daarom ga ik nog dichter naast haar lopen en sla ik mijn arm om haar heen. Haar hoofd leunt tegen mijn schouder en zo lopen we in stilte de laatste drie minuten naar de bioscoop, achter Luke en Joan aan.
Maar als na vijf minuten de bioscoop nog steeds niet in zicht is, krijg ik het vermoeden dat we helemaal verkeerd zitten. ‘'Uh, Luke, weet je zeker dat we de goede route hebben genomen?’’
‘’Uh… nee.’’
‘’Nee?’’ Joan blijft stilstaan en kijkt hem aan. ‘’Je zei toch dat je de weg wist?’’
‘’Ja, maar ik heb niet heel erg opgelet tijdens het lopen…’’ mompelt Luke. ‘’Sorry. Ik denk dat we een paar straten terug naar links hadden gemoeten in plaats van naar rechts.’’
‘’Laten we dan maar keren,’’ zegt Layla. We draaien ons om en lopen verder, dit keer in tegenovergestelde richting. En inderdaad, nadat we een paar straten terug zijn gelopen, herkent Layla het en zegt ze dat we inderdaad naar links hadden gemoeten. We slaan nu de goede straat in en ik ben maar blij dat we er bijna zijn, want het is ijzig koud vanavond en mijn benen voelen als lood.
Het lijkt wel alsof mijn oren inmiddels al bevroren zijn, want pas nadat Luke drie keer mijn naam heeft geroepen, kijk ik op. Ik was zo in gedachten verzonken dat ik niet eens door heb gehad dat Layla een paar meter achter me is blijven staan.
Ik draai me om en loop gauw naar haar toe. Ze ziet nog bleker dan eerst en als ik haar linkerhand vastpak, voel ik dat hij ontzettend koud is. ‘’Je ziet er echt niet goed uit,’’ mompelt Joan. ‘’Je moet echt naar huis, Layla.’’ Tot mijn ongenoegen knikt ze alleen slapjes en blijft ze verder staan; normaal zou Layla hard gaan protesteren, maar het gaat nu dus echt niet goed met haar.

---

Ik hoop dat jullie het tot nu toe een beetje leuk vinden!
En vinden jullie ook dat de vakantie veel te snel voorbij gaat? God, ik moet alweer bijna naar school... en over 2 weken heb ik alweer proefwerkweek.