Opdracht 6: schrijven vanuit een minder gekende POV

Met zijn allen bevochten we de reuze spinnen in Mirkwood, die ons voorheen gevangen hadden genomen. Met behulp van onze inbreker, Bilbo, waren we losgeraakt en waren we nu aan het vechten voor ons leven. We haalden er vele neer, maar ze bleven maar komen. Ze waren met ontelbaar veel, maar er kwam hulp van onverwachte hoek. Elven bevochtten net zoals wij de spinnen tot ze allemaal dood waren en hielden daarna ons onder schot. Terwijl een elf onze koning verdacht van het stelen en het liegen, werden wij allen van onze wapens ontdaan. De elf die eerst bij onze koning stond, stond plots voor mij en nam enkele spullen van me af, waaronder mijn herinneringshanger. Het is een rechthoekig ding waar twee kleine portretten in zaten, die van mijn vrouw en die van mijn zoon.
'Geef het terug, dat is privé!' riep ik.
'Wie is dit, je broer?' vroeg de elf. Beledigend keek ik hem aan, maar het leek geen indruk op hem te maken.
'Dat is mijn vrouw.' ik probeerde mezelf te beheersen, zodat ik hem niet zou gaan wurgen.
'En wat is dit afschuwelijk schepsel? Een gemuteerde aardman?' zijn stem klonk verbaasd, met een spoor van afschuw eronder. Het maakte natuurlijk dat mijn knokkels nog meer gingen jeuken, maar toch hield ik mezelf in bedwang aangezien we sterk in de minderheid waren.
'Dat is mijn zoon, Gimli.' vertelde ik de elf, met trots. Hij bekeek me met een vreemde blik, alsof hij erover nadacht om de portretten weg te gooien. Maar toch doet hij dat niet, hij deed die opnieuw dicht en stak het terug in mijn binnenzak. Even keek ik hem dankbaar aan, ik zou het niet willen verliezen. Toen iedereen ontdaan was van zijn wapens, werden we aangespoord om te stappen.
'Thorin, waar is Bilbo?' hoorde ik Bofur vragen, waardoor ik een sprankeltje hoop kreeg. Zolang Bilbo nog vrij rondliep, hadden we een kans om bevrijdt te worden.

Nadat we een tijd gestapt hadden, kwamen we aan bij het kasteel van Mirkwood. Het zag er zo verbazingwekkend uit, hoe de elven hier in het bos leefden. Ieder van ons werd naar de kerkers gebracht, behalve Thorin. De elf die eerder mijn wapens had weggenomen, nam onze koning mee en liet ons allen achter slot en grendel achter. Heel vaag hoorde ik de anderen mompelen en sommigen probeerde zelfs de tralies te forceren.
'Het heeft geen zin, het is gemaakt door elven. We zitten niet bij de aardmannen.' hoorde ik Balin's stem zeggen. En hij had gelijk, elven waren heus niet dom en hadden een betere vakmanschap. Ik liet me zakken op de koude vloer, wetend dat we toch niet meteen weg zou geraken. Als we al weg zouden geraken, want de strenge beveiliging kwam zelf Bilbo er zomaar niet langs.

Toen de elven Thorin terug bracht en hem ook opsloot, bracht hij enkel slecht niet. Hij had het voorstel van de koning uit Mirkwood afgekeurd en daardoor één van onze weinig kansen op veilig buiten te geraken, verspeeld.
'Het was onze enige hoop.' hoorde ik Balin zeggen. Hij klonk teleurgesteld en dat gevoel deelde ik met hem. Ik had eerlijk gezegd de hoop om nog buiten te geraken opgegeven.
'Niet onze enige kans.' hoorde ik onze koning nog fluisterde, maar ik hoopte niet meer op Bilbo. Waarschijnlijk was de hobbit terug gekeerd naar huis, aangezien hij al had laten blijken dat hij thuis miste. Niet met die woorden, maar ik zag het aan zijn houding. Een houding die wij allen kenden, we waren allemaal tevergeefs een poging aan het doen om naar huis te keren en nu zaten we hier, in een kille kerker bij de elven.

Ik schrok op, blijkbaar was ik even ingedommeld en door rammelende sleutels werd ik wakker.
'Ik denk dat jullie hier graag uit willen.' hoorde ik de stem van de hobbit en meteen sprong ik op. Net zoals anderen, juichte ik kort om zijn terug komst en omdat hij de sleutels had.
'Shht, ze zijn niet ver weg. Ik laat jullie allemaal vrij, maar doe de cellen daarna weer dicht. Zo sparen we iets meer tijd.' vertelde de hobbit en snel zwegen we terug. Met een glimlach op ieders gezicht, deden we zo stil mogelijk onze cellen achter ons terug dicht en liepen achter de hobbit mee.
'We gaan naar beneden, we kunnen via die weg perfect naar buiten zonder gezien te worden.' vertelde hij, maar verschillende anderen hadden hun twijfels.
'Doe wat hij zegt.' zei Thorin en iedereen volgde zonder mopperen. Terwijl we onze monden hielden, hoorden we de elven die boven waren hevig feest vieren. Als we uiteindelijk beneden aankwamen, zaten we in de wijnkelder en lagen twee elven op hun roes uit te slapen.
'Ga de tonnen in, dan laat ik jullie zakken en kunnen we zo ontsnappen.' legde de hobbit zijn plan uit, maar er werd opnieuw hard geprotesteerd.
'Ga die tonnen in.' verhief onze koning zijn stem wat, zodat we allen meteen de tonnen inkroop.
'En nu?' vroeg er iemand, waarna we allen naar Bilbo keek. Hij zei niets, maar trok aan de hendel en liet ons zo allen het water in plonsen, op naar de vrijheid en naar het vervolg van ons avontuur richting Erebor.