Chapter 9

Vallery den Boden

Uitgeput laat ik me op het net opgemaakte bed in de grote hotelkamer vallen. Pas halverwege deze dag en de jongens hebben me nu al kapot moe gekregen. En het feit dat mijn ogen steeds naar Daley afdwaalden, spookt angstaanjagend door mijn kop. Één enkele keer keek hij terug. Één enkele keer kruisten onze blikken. Één enkele keer maar!

Ik schrik wakker van de deur die hard dichtvalt. Lotte's hoofd steekt om de hoek. "En? Hoe ging het bij jou?" vraagt ze, té enthousiast.
"Leuk! Maar ik ben nu zo moe!" ik probeer een gaap te onderdrukken, maar ik faal.
"Ja, dat dus. En dan moeten we dadelijk ook nog gaan survivallen!" ook Lotte laat zich op haar bed vallen.

Een half uurtje later staan we onze tassen weer in te pakken. Snel lopen we naar de lobby waar we hebben afgesproken met de rest.
"Nou, zijn jullie er klaar voor?" vraagt Lotte aan niemand in het bijzonder.
De paar jongens, die er al staan, knikken en maken instemmende geluiden. Vanuit mijn ooghoek zie ik Lotte even naar Stefan kijken. Haar blik glijdt weer naar de grond en ze bijt op haar lip. Ik wil iets tegen haar zeggen, maar een gillende Daley pakt mijn kans af.
"WAT GAAN WE NOU DOEHOEN??????" Daley staat als een klein kind voor ons te springen.
"DAT ZIE JE DADELIJK WEHEL!!!!" schreeuw ik terug.
Met een pruillipje druipt hij weer af en mengt zich weer in de groep.
"Ja, dat is oké." zegt Lotte met een brede glimlach.
Als we allemaal compleet zijn, stappen we in de bus die voor het hotel staat.

De bus rijdt langzaam het terrein van de survivalbaan op. Ik draai me even om in mijn stoel en kijk naar de jongens die achter ons zitten. Tot mijn verbazing zitten ze bijna allemaal tegen het raam geplakt om te kijken wat we gaan doen. Een grinnik kan ik niet onderdrukken.

Wanneer iedereen is uitgestapt, verdelen we ons weer in de teams. Terwijl ik wacht tot mijn jongens verzameld zijn, ga ik op de kop hangen en bind ik de rode bandana weer in mijn haren. Ik ga weer rechtop staan en haal nog een keer mijn hand door mijn bruine krullen. Onopvallend kijk ik of mijn team al compleet is.
"Nou jongens. Jullie kunnen nu wel raden wat we gaan doen," ondertussen wijs ik naar de hoge survivalbaan achter me. "We gaan dit in estafettevorm doen. De tijd die jullie ervoor nodig hebben wordt opgeteld bij de tijd van de spellen. Het team, dat de minste tijd nodig heeft gehad, wint." Ik haal een legergroene schminkstift uit mijn tas. "Maak even een rijtje, dan maak ik bij jullie allemaal strepen op de wangen. En dan mag ons team beginnen!"
De jongens maken een rij en één voor één trek ik strepen op hun wangen. Daley staat achteraan. Voorzichtig leg ik mijn linkerhand op zijn rechterwang, terwijl ik met mijn rechterhand een streep op zijn linkerwang trek. Ik schuifel iets opzij en probeer op de dezelfde hoogte een gelijke streep te trekken. Maar Daley begint halverwege mijn streep te glimlachen. Daardoor schiet ik uit en ontstaat er een scheve streep.
"Ja, jongen! Nu is hij scheef!"
Daley trekt een pruillip en kijkt me zielig aan.
Met mijn hand probeer ik de lijn weer een beetje uit te vegen. Nu zit er een enorme vlek op zijn wang. "Ja, jammer dan." met de stift trek ik een strakke lijn door de vlek heen. Ik stap wat achteruit en bekijk het resultaat.
Op Daley's gezicht ontstaat een schuine glimlach, terwijl hij me aanstaart.
"Het ziet er echt enorm raar uit!" onopvallend lach ik hem uit.
Jammer genoeg heeft hij het door. "Zit je me nou uit te lachen?!" verontwaardigd zet hij een stap in mijn richting.
"Nee, hoor!"
Dreigend komt hij dichterbij. Voor ik het weet staat hij voor me. Hij grist de stift uit mijn handen en grijpt me bij mijn pols, waardoor ik niet meer weg kan rennen. Hij trekt me ietsje dichter naar hem toe en plaatst zijn rechterhand met de stift tegen mijn wang.
"Nee!" schreeuw ik, maar het is te laat.
Snel trekt hij twee strepen op mijn wangen. Zo snel dat ze niet recht kúnnen zijn. Zoals ik deed, stapt hij wat achteruit en bekijkt bedenkelijk het resultaat. Dan steekt hij zijn hand in de lucht. "Perfect!" roept hij overdreven sarcastisch.
Achter hem staan Stefan en Joël te kijken en te lachen. Als ze zien dat ik kijk, steken ze hun duimen in de lucht. Ik rol met mijn ogen en steel mijn stift terug. Mijn blik zoekt Lotte en vindt haar ook. Ze houdt beide handen in de lucht, als teken dat ik de stift moet gooien. Hoewel ze tien meter van me af staat, vangt ze de stift gemakkelijk. De jongens kijken ons verbaast aan, terwijl wij doen alsof het niets is. "Dus, laten we richting de start gaan!" ik klap in mijn handen om ze weer bij de les te krijgen en loop voorop naar de trap.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dus, dit verhaal komt niet echt op gang. Én school kilt me. Volgende hoofdstukken worden sneller en die gaan dan over de trainingen en het wk. Ik ga ook proberen iets vaker en wat beter te schrijven (:

PS. STEFAN DE VRIJ (gwn de echte!) LIKED MIJN FOTO OP INSTAGRAM :O:O:O:O