The Love of an Idiot

Het was een ongelofelijk warme dag en Vince had me hoe dan ook mee moeten slepen naar dat verdomde strand dat door schreeuwende kinderen en hun ouders platgelopen werd. Hoe vaak ik Vince wel niet vervloekt had, was na aankomst al niet meer bij te houden. 'Kom nou Gabriel, iemand moet die wanhopige tienermeisjes toch plezieren? En wie kunnen dat nou beter dan twee erfgenamen van een multinational bedrijf?'
'Laat Richard dat vandaag maar opknappen. Heb je niet gezien wat daar net rond waggelde? Het leek wel een ingesnoerde rollade op pootjes, ze had nauwelijks nog een bikini of wat dan ook aan. Jezus, mensen kijken echt niet meer in de spiegel.'
'Richard zal niet in kunnen vallen, hij is totally in love met die dochter van Craig Gregg. Dit keer is het echt heeft hij me gezegd, ik citeer: "Vincey, makker, je moet me geloven. Raina is het helemaal, het totale plaatje weet je wel. Ik ben mijn wilde haren verloren, ik heb ze achtergelaten bij de rest van mijn rotte persoonlijkheid. Vincey ik hou- ik moet kotsen.' Vince lachte even. 'Geloof me volgende week is het geen Raina maar een Indy die hem doet geloven dat hij zijn wilde haren kwijt is.'
'Een vos verliest zijn haren maar nooit zijn streken Vince-' Een bos bruine krullen werden door de wind gedragen terwijl ze als zachte vlammen langs haar gezicht sloegen. Even draaide ze zich om, om haar gevallen boek van een onbelangrijke auteur op te rapen, de woorden die haar zachtroze lippen zouden voortbrengen waren veel belangrijker. Maar niet zo belangrijk als de glinsterende sterren in haar bruingroene ogen. De een net iets groener dan de ander. 'Weet je wat. Laten we er anders een wedstrijdje van maken. Degene met de meeste veroveringen krijgt een maand lang de macht over de afstandsbediening. Dus hebben we een deal loverboy?' Ik had nauwelijks verstaan wat Thomas voor eisen had gesteld, maar pakte in een vlaag van verdoving toch zijn hand beet waarna hij onheilspellend begon te grijnzen. 'Let the best kisser win.'
We hadden nog geen plek uitgezocht of ik stond al 1-0 achter doordat een nu al dronken meisje zich letterlijk voor de voeten van Vince had neergegooid, die liet de in zijn schoot geworpen kans natuurlijk niet lopen en kwam zo op een voorsprong te liggen. Eenmaal wel een plek zonder gillende kleuters of ongeïnteresseerde ouders hadden gevonden was de stand al veranderd in 2-1 voor mij. 'Je had wel geluk met die tweeling. Ze waren zo racistisch als het maar zijn kon.'
'Meen je die? Sinds wanneer zijn meisjes niet gek op Italiaanse gladjakkers als jij? Denk maar niet dat ik ze als een laat tellen, daar was die kleinere net iets te knap voor. Ik zou er eigenlijk drie punten voor moeten krijgen.' Vince was een gedaagde tegenstander; gespierd, breed, donkere Italiaanse ogen die meer konden doen dan ik met mijn blonde krullen ooit voor elkaar zou krijgen. Eens hadden die bruine kijkers ons een gratis film opgeleverd bij de bioscoop en leek hij er altijd onschuldig uit te zien. Ook iets wat veel meisjes aantrekkelijk aan hem leken te vinden. Maar daarnaast had ik de grijns waarbij mijn kuiltjes zichtbaar werden. Mijn diepgroene ogen waren dan wel niet zo betoverend als die bruine hertenogen van Vince, ik zou het hem nog moeilijk gaan maken.
'Misschien score ik zo nog wel een drieling.' Vince gaf me direct een duw.
'Dat betwijfel ik,' grijnsde Vince. 'met zo'n zandkop als de jouwe, zal je nog geen zandkrab kunnen zoenen.'
De tijd verstreek. Ik had het zand uit mijn mond kunnen spoelen, al had ik het met zeewater moeten doen gezien Vince de koelbox beschermend tot zich had genomen en ik te lui was om een paar kilometer naar een strandtent te moeten lopen. De stand was inmiddels 13-13. Verveeld gooide ik het groene balletje omhoog en omlaag tot ik het een willekeurige richting opgooide. Net toen ik wilde voorstellen een ander stuk strand op te zoeken, omdat er niks nieuws meer rondliep, zag ik dezelfde vlammende krullen weer. Ditmaal verscholen onder een kanariegele parasol met blauwe strepen. En alsof het zo had moeten zijn lag het groene balletje naast haar. Ik liet Vince alleen met een meisje dat nogal dom uit haar blauwe ogen keek. 'Ik ga even de bal terughalen.'
De bruingroene ogen staarde me vragend, maar zelfverzekerd aan. 'Laat me raden; "Waarom verstop je zo'n mooi gezicht in een boek?"' Ik kreeg een stomme grijns op mijn gezicht. 'O, nee dat was het niet. Misschien dan; "Ik zou willen dat ik het boek in je handen was dan kon ik die prachtige ogen altijd bekijken."' Haar stem was zwaarder dan ik verwacht had. 'Ik weet wat je al de hele dag hebt lopen doen. Jij en die Spanjaard hebben al meer dan de helft van die meisjes hier staan aflebberen en ik zal je teleurstellen, daar ga ik niet aan meedoen.'
'Eigenlijk,' Ik wees op Vince. 'wilde ik vragen of die Spanjaard en ik onze bal terug mochten.' Het meisje hief haar wenkbrauwen op, waarschijnlijk verbaasd door mijn opmerking. Maar ze was zeker in strijd met zichzelf, zich afvragend of ik het groene speeltje expres haar kant op had gegooid en misschien dacht ze wel, voor heel eventjes dan, dat zij geen doel was geweest voor de wedstrijd tussen Vince en mij. 'Pak maar.' zei ze toen uiteindelijk en beëindigde ons gesprekje door zich weer in haar boek te storten; Sterrenbeelden: Alle antwoorden op je vragen. 'Geïnteresseerd in het hele zweverige wereldje rondom de mysteries van je bestaan?' vroeg ik gezien ik al een aantal seconden had staan denken over een reden om het gesprek niet als een schip naar de bodem te laten zinken. Ik wilde veel meer van haar weten dan het geluid van haar stem of de kleur van haar krullen die net boven haar schouders stopten. 'Ja. Jij ook dan?' Ze zei het zonder van het hoofdstuk over de Stier op te kijken.
'Natuurlijk.' loog ik. 'Je kunt maar beter voorbereid zijn zeg ik maar altijd.' Ze leek niet echt overtuigd. 'Het is je geluksdag.'
'En waarom dan wel? Omdat ik jou heb ontmoet?'
'In een zekere zin wel. Ik kan je een aantal dingen over jezelf vertellen zonder het uit zo'n boek te halen.' Haar bruingroene ogen keken me afwachtend aan terwijl ze het boek naast zich neerlegde. 'Nou dan ben ik benieuwd.' Nonchalant plofte ik voor haar op de groenblauwe handdoek neer. Ik pakte haar handen beet en sloot mijn ogen, tot mijn verbazing trok ze haar handen niet weg, maar volgde mijn voorbeeld door ook haar ogen te sluiten. 'Ten eerste ben je hier met een vriendin die zo nodig iets leuks met jou wilde gaan doen, maar nu al de hele tijd in de bar hangt om met die o zo leuke bartender te flirten. Ten tweede lees je dat boek om jezelf ervan te overtuigen dat je niet zult eindigen als een oude verschrompelde druif met enkel katten als gezelschap. Ten derde vind je me ontzettend aantrekkelijk anders had je me nooit in de gaten gehouden en gluurde je nu ook niet stiekem naar mijn lichaam.' Ik opende even mijn ogen om haar betrapte gezicht te zien die ze snel weer verstopte achter haar halve glimlach voordat ze haar ogen weer sloot. 'En als laatste heb ik je nu zover om mijn rug in te smeren.' Ik trok het flesje zonnebrand snel te voorschijn en kwakte wat van het stinkende spul op haar opengeslagen handen.
Nadat ze een tijdje naar haar handen had gekeken met een neutraal gezicht begon ze te grijnzen. 'Je denkt dat je goed ben, hè?' Ze wachtte niet op een reactie. 'Ga maar liggen dan.' Triomfantelijk rolde ik op mijn buik waarna ik haar ruwe handen over mijn rug voelde glijden. Langzaam zakten mijn oogleden naar beneden terwijl de zon mijn armen verwarmde.
Plots werd ik wakker. Verdwaasd keek ik om me heen. Het meisje zat weer in haar boek te lezen. 'Je bent een halfuurtje ingedommeld. Ik wilde je niet wakker maken, je zag er zo lief uit.' zei ze op een sarcastische toon. Geeuwend kwam ik overeind . 'Ik ga die kus zeker niet krijgen, hè?' Het meisje schudde zacht haar hoofd. 'Vertel me dan op zijn minst je naam.' Het meisje leek het te overdenken, alsof ze in een moeilijke positie was gebracht tijdens een potje schaak en toen al haar zetten goed moest onderbouwen. 'Daar kom je nog wel achter.'
Het meisje kreeg een geamuseerde glimlach op haar gezicht. Ik werd er ongemakkelijk van, ze leek dwars door me heen te kijken. Misschien wist ze zelfs meer dan ik, en dat beangstigde me nog meer. 'Ik ga maar weer eens, ik heb vast nog veel in te halen en ik wil niet dat Vince wint. Dan moet ik dadelijk een hele maand Gossip Girl gaan kijken.' Ze lachte een gemaakte lach en knikte toen ernstig naar me. 'Dat moet je zien te voorkomen, zelfs ik als meisje kan die dosis drama niet aan. Mijn vriendin Hannah gooit me er al dood mee zonder dat ik er naar kijk.'
'Misschien is Vince wel wat voor Hannah?' stelde ik voor waarna ze me een wat-denk-je-zelf-blik gaf. Ik draaide me hoofdschuddend om en bedacht me toen. 'Kan ik echt geen heel klein kusje krijgen?' Ik grijnsde breed zodat mijn kuiltjes weer zichtbaar werden, maar het werkte niet. Nog nooit eerder had iemand die grijns kunnen weerstaan. Maar vandaag was het toch echt zo ver. 'Je weet niet wat je mist.'
'Je bedoelt al die verschillende soorten speeksel die je vandaag al binnen hebt gekregen? Ga maar gauw, ik zag zo'n tien minuten geleden drie meisjes die me niet al te moeilijk leken richting zee lopen.' Voor ik weg liep kwam er een hysterisch getint meisje aanrennen. 'O mijn god, wie was die knapperd?!'
'Niemand, Han.' Hoewel ik al op mijn terugweg was, hoorde ik gewoon dat ze glimlachte.
De rest van de middag schoot het maar niet op met de wedstrijd, ik raakte steeds verder achterop. De meisjes leken me te mijden. Zelfs het drietal dat het meisje me had aangewezen deden eerder moeilijk dan makkelijk en overal waar ik kwam leken mensen me uit te lachen en na te staren. Ik snapte niet wat er aan de hand was. Het meisje had mijn it-factor toch niet kunnen afnemen als een soort zelfvertrouwenopzuigende spons? Toen Vince me met een verpletterende 27-13 had verslagen en me grappend op mijn rug klopte, kreeg ik antwoord. 'What the fuck gast. Wat heb jij nou weer op je rug staan?'
'Hoe bedoel je?' vroeg ik draaiend om mijn eigen as in een hopeloze poging om mijn rug te kunnen zien. Vince barstte in lachen uit en bleef zijn verzakte zwarte kuif maar uit zijn gezicht vegen van het lachen. 'Kom op Vince, wat is het?!' Vince pakte zijn telefoon uit een van de tassen, maakte een foto en gaf het ding toen aan mij. Over mijn hele rug stond de tekst: "I'm an idiot don't kiss me please, Hero." Alles leek ineens op zijn plaats te vallen, de meisjes die me meden, de nastarende mensen en de wijzende vingers, maar ook was de zaak van het meisje dat me Hero noemde opgelost. En ik maar denken dat ze me een held had gevonden. Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. Maar toen bedacht ik me iets. Het meisje had me haar naam gegeven; Hero.
En vanaf dat moment kon me de hele verloren wedstrijd niet meer schelen, het maakte me geen flikker uit dat ik naar de dramatische tienerlevens van de Upper East Side moest gaan kijken, ik kende haar naam. En hoewel het de vreemdste naam ooit was, vond ik hem prachtig.
'Wie is Hero?' Vince keek op van zijn handdoek waar hij weer was gaan zitten. 'Je gaat me nu toch niet zo'n zelfde speech geven als Richard me gegeven heeft, want dan ben ik weg en zoek je maar een andere partner in crime.'
'Wees maar niet bang, ik zal niet dezelfde fouten begaan als Richard.' Natuurlijk zou ik die niet gaan maken, want dat had ik namelijk al gedaan. Het waren haar krullen en ogen geweest die me steeds verder lieten vallen zonder daadwerkelijk te vallen. Het gevoel dat ze bij me losmaakte werd steeds sterker dat ik huiverde toen mijn hart een sprongetje maakte toen ik aan haar dacht. Maar tegelijk besefte ik me dat ze buiten mijn bereik was. Ze was zoveel meer geweest in dat ene uur dan al die meisjes die ik ontmoet had ooit zouden kunnen zijn.
Ik was halsoverkop verliefd aan het worden op een meisje wie mij niet eens haar naam had willen vertellen en toch kon ik niet wachten tot ik haar weer zou zien. Al had ik een zwaar gevoel dat dat nooit weer zou gebeuren.

Vijf jaar later

De man in de spiegel lachte me bijna spottend toe. Dat was te begrijpen, ik had al twee keer van shirt gewisseld doordat het gutsende zweet dat over mijn rug kroop maar bleef terugkomen. Ik had een verwilderde blik in mijn groene ogen en mijn blonde haar krulde steeds de verkeerde kant op. Over een uur zou ik het shirt toch wel uittrekken als mijn zenuwen dat tenminste zouden toestaan. Ik zou over een uur voor het eerst en voor het laatst op mijn knie gaan voor de meest geweldige vrouw die mij vijf jaar terug nog had afgewimpeld. Elke avond, elk uur, elke minuut en elke seconde die ik vrij had, was ik in het centrum van King's Bay te vinden, twee jaar lang.
Ik liep er uren rond zoekend naar die vlammende krullen en bruingroene ogen. Maar ik vond ze nooit. Niemand had me van gedachten kunnen veranderen; ik moest haar vinden. Toen ik weer de stad inging, was Vince het zat. Hij onderbrak zelfs zijn geliefde Gossip Girl ervoor. Vince praatte maar door over dat hij me niet in een gesticht wilde achterlaten of dat hij me elke nacht naar bed moest sturen terwijl ik mijn onderzoek voorzette die geen vorderingen uitsloeg. Eens had hij me midden in de nacht op straat aangetroffen; hij was gaan kijken welke debiel zo nodig de hele buurt wakker moest schreeuwen. Ik zei hem dat het nutteloos was, dat ik haar nooit zou vinden. En toen zei hij: 'Natuurlijk wel, je hebt het gewoon verkeerd aangepakt. Ik heb geen roze bril op met dikke knalroze jampotglazen waardoor ik een bredere kijk heb. We gaan haar vinden en als ze tegenstribbelt sluit ik haar desnoods op in de torenkamer, die jullie niet hebben trouwens. De kelder zal ze ook niet erg vinden zeker?'
De volgende dag zat ik naast Vince op de achterbank bij Richard. Vince had hem ooit eens uit de brand geholpen met een presentatie dus was hij hem nog wat schuldig. Zo kwam het dus dat we bij Richard's favoriete bar naar binnen stapte en een vriendin van hem ontmoette; Lucy. Fel blauw haar, bruine hertenogen en een verzameling aan horloges rond haar arm zodat ze wist wanneer ze online moest komen om met haar vrienden uit andere landen te spelen. Haar kamer stond volgestampt met games en computers. Ook leerden we daar dat Lucy een getalenteerde illegale detective was. Binnen welgeteld vijf uur had ze de boekenwinkel gevonden waar Hero werkte en dat op basis van het weinige wat ik over haar had geweten. Die avond net voor sluitingstijd kwam ik voor een tweede keer oog in oog te staan met Hero, die me verbaasd aangaapte. Zoals verwacht wees ze me weer af, maar ik bleef volhouden; ik was er voor twee weken lang elke dag van openings to sluitingstijd te vinden. En toen gaf ze in. Na de eerste date was zij de eerste die een tweede afsprak. En van het een kwam het ander en voor ik het wist, had ik een relatie. Het was de eerste keer voor mij, maar ik stortte me er volledig in. Ik was er altijd voor haar. Toen haar hond Warney doodgereden werd, was ik daar om haar uren vast te houden en Warney te begraven.
Voor haar tweeëntwintigste verjaardag kocht ik een Portugese waterhond. Ze noemde hem Walter terwijl ze me snikkend om de hals vloog. Elke avond die ik bij haar was, wilde ze een romcom kijken, dat ze huilde en lachte bij de cliché toespraken kon haar niks schelen en mij eigenlijk ook niet. Dat ze helemaal verslaafd was aan Disney en haar obsessie keer op keer op mij afzond waren veel van de beste momenten in mijn leven. Ik hield alleen maar meer van haar. Elke glimlach die ze me schonk, vergrootte mijn hart met een centimeter. Elke "ik hou van je" die ze me liet zien voelde ik ook. Niemand had mij ooit kunnen uitleggen hoe het voelde om zoveel van iemand te houden dat er zonder diegene geen mij was, ik had het zelf moeten ondervinden. En nu stond ik weer voor diezelfde boekenwinkel. Ik stapte de winkel binnen terwijl het welbekende belletje afging en Hero vanachter de balie verrast opkeek.
'Wat doe jij nou hier? Moet je niet werken?' De zenuwen koste mij het vermogen te spreken dus schudde ik mijn hoofd. 'Nou, ik vind het gezellig dat je langs komt. Wil je iets drinken?' Weer schudde ik mijn hoofd. Ik voelde de kleur wegtrekken uit mijn gezicht en het zweet op mijn voorhoofd ontstaan. 'Ik ben niet gekomen om wat te drinken.'
'Gabe? Wat is er? Je doet ontzettend raar.' Ik hoorde de angst en twijfel in haar stem. 'Je komt zeggen dat het over is, hè? Madame Rosemertha vertelde al dat me iets onverwachts zou gebeuren. Maar- ' Ik had een vinger op haar perfect zachtroze lippen gelegd. 'Hero. Je weet dat Mickey zonder Minnie maar gewoon een muis zou zijn met het vreemde vermogen te kunnen praten. Dat Tijgetje zonder Winnie gewoon een tijger is met een pogo stick als staart. En dat ik zonder jou een complete idioot zou zijn geweest met geen enkel doel in het leven.' Hero sloeg haar handen voor haar mond en keek nog banger dan toen ze dacht dat ik het kwam uitmaken. Voor ik het goed en wel doorhad, leunde ik op één knie met mijn shirt in mijn handen. Haar bruingroene ogen groeiden als kool en vulden zich met tranen terwijl ze over mijn ontblote bovenlichaam schoten en de woorden: "I'm an idiot, but please be the idiot who marries this one, Gabe." las. 'Ja.' Ze herhaalde het woord nog een keer en nog eens voor ik overeind kwam en me de gelukkigste idioot op aarde kroonde. Ik was blij dat ik nooit de hoop had opgegeven haar te vinden. Hero was mijn alles, ze was het bloed in mijn aderen en binnenkort ook mijn idioot.