1. Black Rose

‘Cybele!’ Ik stop midden in mijn pianostuk en kijk mijn boze vader aan. ‘Waar heb je de drank verstopt?’ Ik krimp in elkaar. ‘Ik weet dat jij weet waar ik ze bewaar dus zeg op!’ Ik kan hem niet vertellen dat zijn hele voorraad alweer op is door hemzelf. Dan zou hij maar weer nog bozer worden. Het gezicht van mijn vader komt dichterbij. ‘Je hebt het zelf opgedronken hè.’ Zijn stem is gevaarlijk zacht. Ik schud mijn hoofd. ‘JIJ GEMENE LEUGENAAR! IK KAN HET RUIKEN!’ Hij pakt mijn rode haar vast waardoor mijn nek kwetsbaar wordt en knijpt het dicht. Ik sper mijn ogen wijd open en probeer naar lucht te happen. Mijn vader smijt me naar achter waardoor ik op mijn rug op de grond val. Een moment is het zwart. Dan spring ik op en ren weg. Ik hoor mijn vader een paar vloeken mijn kant op schreeuwen. Niet aan toegeven. Niet aan toegeven. Huilend bel ik aan bij het huis van mijn beste vriendin, Lea en voor ze ook maar iets kon doen val ik haar al om de hals. ‘Is het weer zover?’ Fluistert ze. Ik knik. Sinds de dood van mijn moeder en broer heeft mijn vader woedeaanvallen die hij meestal op mij afreageert. Lea aait over mijn haar en neemt me mee naar binnen. ‘Oh, Cybele, liefje.’ Lea’s moeder komt de kamer binnengelopen. Ze zet me neer op de bank en komt naast me zitten. Lea zit al aan de andere kant. ‘Waarom is er zoveel kabaal? Zo kan ik toch niet… Oh. Hallo Cybele.’ Hij richt zich weer tot Lea en haar moeder. ‘Doe maar alsof ik niks gezegd heb.’ Met hem en zijn houding voel ik me vaak net een psychopaat die hulp nodig heeft en niet eens normaal kan communiceren. Lea’s vader draait zich om en loopt weer weg. ‘Cybele. Dit gaat nu al een jaar zo en het word steeds erger.’ Ik knik. Dat weet ik maar al te goed. ‘Wil je onze hulp nu wél accepteren?’ Elke keer als ik hier kom willen ze dat ik hulp ga zoeken. Ik sloeg het altijd af, tot nu. ‘Ik.. Ik denk het wel.’ Mijn stem is schoor en trillerig. Lea en haar moeder kijken elkaar verbaast aan. Ze hadden waarschijnlijk gedacht dat ik het weer niet zou accepteren. ‘Dat is mooi. Dat is perfect zelfs!’ Lea was opeens heel blij en ik kijk haar niet-begrijpend aan. Ze haalt haar schouders op.
‘Ik ben zo blij dat je bekent dat je hulp nodig hebt!’ Ik zit met Lea op haar kamer terwijl haar moeder belt met de kinderbescherming. ‘Ze willen morgen komen om de situatie te peilen.’ Lea’s moeder komt de kamer binnen gestapt. ‘Vind je dat goed?’ De vraag dringt niet helemaal door. Of het komt doordat ik het niet wil of kan weet ik niet. Ik knik maar. Ze knikt goedkeurend en loopt weer weg. ‘Hey, het komt goed.’ Lea aait me over mijn rug. ‘Wacht, betekend dit dat je vanavond bij ons logeert?’ Lea klapt blij in haar handen. Ik krijg een beetje hoofdpijn van de geluiden die ze maakt. ‘Ja, dat zal dan wel moeten hè.’ Lea kijkt me verontwaardigd aan. Ik kan er niks aan doen en haal mijn schouders op. Dat is het teken bij ons dat de ander er niet over door moet gaan.

Ik rek me uit. Het was gisteravond niet het normale, gezellige slaapfeestje zoals het normaal wel was. We hebben tot laat in de avond gesproken over wat voor vragen de kinderbescherming zal gaan vragen, hoe ik die moet beantwoorden en hoe dronken mijn vader dit keer was. Ook al wilde ik het niet over dat laatste hebben, het was wel fijn.
Ik kijk de kamer rond waar ik bijna net zo vaak ben wakker geworden als mijn eigen kamer. De kamer is vierkant en kleurig met een schuin plafond en een raam. Ik weet nog dat we vroeger altijd op het dak gingen zitten en dan uitkeken over de bossen. Ik sluit mijn ogen en probeer het gevoel van vrijheid terug te krijgen. Het waren tijden waarin mijn familie nog niet uitelkaar gerukt was. Ik doe mijn ogen weer open en mijn blik valt op een veertje, in de hoek van de kamer. Het was niet vreemd dat het veertje daar lag maar het had een vreemde uitstraling, alsof het licht gaf. Ik sta op en loop naar het veertje. Dichterbij zie ik dat het zelfs een lichtblauw licht uitstraalt. Ik pak het veertje op. Ik merk dat het licht steeds minder vel word wanneer ik knipper. Ik probeer mijn ogen zo lang mogelijk open te houden maar na een tijdje geef ik toe en knijp mijn ogen dicht. Als ik mijn ogen weer open is het licht weg. ‘Cybele?’ De slaperige stem van mijn vriendin haalt e uit de trans waarvan ik niet eens wist dat ik erin zat. ‘Ja?’
‘Wat doe je daar?’ Ik sta met mijn rug naar haar toe en draai me om en stop het veertje in mijn broekzak. ‘Niks.’ Lea kijkt me bedenkelijk aan maar zegt niks. De deur gaat zachtjes open. ‘Oh, jullie zijn al wakker. Mooi zo.’ De moeder van Lea kijkt even rond om te controleren op rommel. Ze kijkt een beetje verbaast naar de smetteloze grote spiegel aan de muur. ‘Ze komen over twee uur.’ Ze verdwijnt. ‘Wie komen er over twee uur?’ Ik kijk Lea aan en zie dat ze zo goed als nog aan het slapen is waardoor ik moet lachen. ‘Dat is ook weer voor het eerst in tijden.’ Mompelt ze. Ja, dat is waar, het is alweer lang geleden dat je voor het laatst iets leuks hebt gedaan. Ik haal mijn schouders op. ‘Kom, laten we ons omkleden.’