De Paradijstuin

Er was eens een stinkdiertje die Stinkie heette. Ze woonde al twee jaar in de tuin van mevrouw Hopjes, waar ze een prachtig holletje had gebouwd. Mevrouw Hopjes was oud en kwam bijna nooit in de tuin, maar ze strooide wel vaak haar broodkruimels buiten voor de vogeltjes. Mevrouw Hopjes wist alleen niet dat Stinkie de broodkruimels altijd al op had voordat de vogeltjes in de buurt konden komen! Mevrouw Hopjes had een grote tuin, een echt paradijs voor Stinkie. Er was een vijver waar ze zich kon wassen, en tuinkabouters om haar gezelschap te houden. In de hoek van de tuin lagen een paar oude emmers. In de achterste emmer had Stinkie haar holletje gebouwd.

Stinkie had in de twee jaar dat ze hier woonde altijd genoten van de lieve mevrouw Hopjes en haar paradijstuin, maar dit jaar was het een strenge winter en Stinkie had het koud. Ze zat rillend in haar emmer en ze had honger. Dus toen mevrouw Hopjes op een ochtend de broodkruimels kwam brengen, glipte Stinkie tussen haar benen door naar binnen. Mevrouw Hopjes zag Stinkie en begon te krijsen! Stinkie schrok zich een hoedje en liet daardoor per ongeluk een windje. Maar omdat Stinkie een stinkdier was, stonk dat een beetje. Mevrouw Hopjes gilde harder en greep haar bezem uit de kast, waarmee ze naar Stinkie begon te meppen. Stinkie rende het hele huis door om de bezem te ontwijken, maar mevrouw Hopjes kwam achter haar aan! Zo renden ze een tijdje door het huis, totdat de oude mevrouw Hopjes het niet meer aankon en flauwviel. Stinkie rende nog een tijdje door voordat ze besefte dat mevrouw Hopjes niet meer achter haar aan kwam. Toen ze dat merkte liep ze voorzichtig terug, en ze vond mevrouw Hopjes op de grond in de keuken. ze schrok zo erg van die lieve mevrouw Hopjes die daar zo bewusteloos lag, dat ze nog een windje liet. Die stonk zó erg dat mevrouw Hopjes weer bij bewustzijn kwam. Ze keek Stinkie aan en besefte zich dat ze haar leven aan haar te danken had, en ze besloot Stinkie met dit koude weer binnen te laten.

Samen bouwden ze een mooi nieuw holletje voor Stinkie in een oude krantenbak. Mevrouw Hopjes strooide voortaan haar broodkruimels in de krantenbak en Stinkie hoefde nooit meer honger of kou te lijden. Bovendien was Stinkie goed gezelschap voor mevrouw Hopjes, want die was maar zo alleen. Ze hadden het heel gezellig samen, en zelfs na de winter mocht Stinkie gewoon binnen bij mevrouw Hopjes blijven wonen. Zo leefden ze nog lang en gelukkig.