Italië was één van de steden waar ik het liefst van al zou naartoe gaan.

Lise POV

Eindelijk was het zover, het moment waar ik al 4 maanden naar uit keek. Italië was één van de steden waar ik het liefst van al zou naartoe gaan. Ik hoorde gedempte voetstappen naar mijn kamer komen. Ik legde mijn deken over mijn oren zodat mijn glimlach -die ik al van gisteravond niet meer van m’n gezicht kreeg- wat verstopt lag. Het vertrouwde gepiep van m’n deur die openging was zeg maar het startschot. Ik voelde een hevige knal op m’n buik waardoor ik het even uitschreeuwde en zag toen het gezicht van iemand die ik voor geen goud zou kunnen missen. Daniël was op m’n bed gesprongen om me wakker te maken. ‘Hey, lieve schat’. Ik nam hem tussen m’n armen en sloot mijn ogen. Ik was zo blij dat hij mee mocht naar Volterra – de stad waar we gingen verblijven-. Mijn ouders wouden hem hier houden, hier, in België, waar geen kat buitenkwam. Ik heb altijd al een speciale band met Daniël gehad. Ik en Daniël, Sophie en Spencer, wij zijn zeg maar in 2 groepen gedeeld. Het grootste verschil is dat ik en Daniël het meeste sociaal zijn. We komen graag buiten en hebben graag een menigte rond ons. Sophie en Spencer zijn de asocialen, ze zien er dus ook tegenop om mee te gaan naar Italië. Daarom was ik dus extra blij. Ik had eindelijk eens een slag gewonnen.