Cascade

De Atlantiaan schrok zich kapot en verschool zich onder de deur.
Voorzichtig duwde Denise de deur opzij.
De blauwe hagedis schoot als een pijl uit een boog onder de deur vandaan en ging door het raam naar buiten.
Hij bewoog zijn vleugels pijlsnel om vooruit te komen.
"Doe me niks!"
Riep hij.
Hij liet wat glitters achter in het water, die waren vast van zijn mooie vleugels afkomstig.
Even was het stil, daarna vloog Anika achter het glitterspoor aan.
Eva, Denise en Elodie volgden al snel.
Uiteindelijk vonden ze de hagedis weer.
"Rustig maar" zei Elodie op vriendelijke toon, ze volgde de vriendschapsbanden van het diertje.
"Hoe heet je eigenlijk?" vroeg Eva.
"Ik?" vroeg de hagedis verbaasd.
"Ja, goh, wie anders?" Eva grinnikte even om de verbaasde klank in zijn stem.
"Ik heet Cascade," antwoordde hij trots, "dat is waterval in het Frans"
"Waterval..." stamelde Denise.
"Wat heb jij nou?" vroeg Anika, ze deed haar best om de lach in te houden.
"Waterval!" riep Denise toen uit, ze wist iets, "Dat is het! Cascade, weet jij iets over een waterval?"
"Nee," zei Cascade, "dat weten alleen mijn ouders"
"En waar zijn die?" vroeg Eva.
Cascade haalde zijn schouders op.
Ineens begon Anika te hijgen.
Snel ververste Eva haar luchtbel, en ook meteen die van de anderen.
"Ik heb een idee!" riep Denise uit.
Ze liet een paar kleine plantjes in haar luchtbel groeien.
"De planten zetten de kooldioxide om in zuurstof en..."
"Bla bla bla," onderbrak Anika haar, "hou maar op, nerd"
Ze knipoogde naar Denise, het was dus maar een grapje.
Cascade zat maar toe te kijken.
Net was hij van plan weg te zwemmen, toen Denise zich tot hem wendde.
"Wacht even! Waarom is Atlantis eigenlijk gezonken?"
"Dat is een nogal... triest verhaal, wil je het echt weten?" vroeg Cascade.
"Ja, misschien kunnen we helpen ofzo" zei Anika.
Denise schrok en keek achterom.
De andere meiden waren ook al komen luisteren.
"Vertel" zei Elodie.
"Goed dan," zei Cascade, "lang geleden was Atlantis een prachtige stad op een prachtig eiland, er woonden mensen en dieren die in harmonie samenleefden, tot op die ene dag.
De stad werd aangevallen door een leger mensen, ze moesten zich verdedigen.
De dieren wilden op een andere manier verdedigen als de mensen, en ze kregen ruzie. De dieren hebben toen maar de manier van de mensen gekozen, het lukte, Atlantis was onbeschadigd.
Een dag na de aanval gebeurde het, de dieren voelden dat er iets ging gebeuren, iets heel naars.
De vogels en insecten die konden vliegen vlogen weg, de dieren die konden zwemmen zwommen weg en de dieren die geen van beiden konden lieten zich meenemen door de vliegende dieren of verscholen zich op een veilige plaats.
De mensen waren zich niet bewust van het naderende gevaar, maar na de ruzie van de vorige dag hadden de dieren geen zin om ze te waarschuwen.
De strakblauwe lucht leek te breken en een god verscheen.
Het was een grote drakenkop, die zichzelf Godess noemde.
Ze wendde zich tot de mensen en zei: jullie vreselijke wezens hadden naar de dieren moeten luisteren, nu is het jullie ondergang, vergeet deze plek als je weet te ontkomen aan dít!
Het eiland trilde en zonk met een meter per minuut naar beneden.
De mensen snelden zich naar hun boten, anderen verdronken.
Toen de stad onder water ging veroorzaakte dat enorme golven, die de boten van de laatste mensen om deden slaan, en verdronken.
Godess is nog steeds woest om de mensen, ze heeft er een hekel aan, en steeds als er een boot of vliegtuig op het gebied van Atlantis komt, laat Godess die zinken of neerstorten, door de mensen wordt dit gebied nu de bermuda driehoek genoemd"
Het was stil onder water, lange tijd stil.
De meiden hadden aandachtig geluisterd naar Cascades verhaal, alles kwam overeen.
Het was nog op het nieuws geweest, Anika kon het zo voor de geest halen.
'In de mysterieuze bermuda driehoek is op onverklaarbare wijze een vliegtuig neergestort, het toestel verdween van de radar, het had zo'n 130 passagiers.
De reddingsboten hebben geprobeerd om mensen te redden, maar ze keerden niet terug'
Een rilling schoot over haar lijf, dat had Godess dus gedaan.
Er schoot een energiegolf door het water, dat de meiden en Cascade goed opvingen, een vreemd, walvisachtig geluid klonk overweldigend.
Cascades pupillen trokken samen: "Godess"
Het stopte, en het was muisstil.
Niemand durfde zich te verroeren of iets te zeggen.
Na een kleine vijf minuten waren ze pas weer uit hun verlamming.