23

In het park is het weer dikke pret. Weer even voor een middag vergeet ik al mijn zorgen, tot dat ik een eindje verderop een bekende man zie lopen met een vrouw. Meteen begint mijn hoofd weer te tollen. Ik zie ze naar elkaar lachen, ze lijken gelukkig. Nouja, 'lijken' is niet het goede woord. Ze zijn gelukkig, dat zie je gewoon. Hun ogen stralen, hun glimlach is zo breed, zelfs een blinde egel ziet dat nog. Geen idee of dat een uitspraak is, maar dat maakt niks uit. Het gaat erom dat ze gelukkig zijn. Mijn vader en Xandra zijn gelukkig. Die steek van eenzaamheid komt weer bij me naar boven. Ook al ben ik nu met de grappigste jongens van heel Engeland aan het pingpongen ben en mijn leukste broertje, overigens ook de leukste jongen die ik ken! Maar ik weet dat die 'jongens van One direction' weer weg zullen gaan. Mij snel weer zullen vergeten door al die vele fans. (Ja dat hebben ze, heb ik al gemerkt.) En mijn broertje zal ik opgegeven moment ook afstand van moeten nemen. Ik hoop echt dat ik nog een keer een leuke vriendin of vriend hier ontmoet. Ik weet anders niet hoe ik het vol moet houden als iedereen weer weg is. Werkten ze op school maar een beetje mee, maar daar kan ik het wel vergeten. Deze gedachten maken me zo depressief, ik krijg spontaan het liedje van Ciske de Rat in mijn hoofd. "Had ik maar iemand om van te houden." Dat is het misschien ook wel. Ik wil niet alleen maar iemand die van mij houdt. Ik wil ook zo graag van iemand houden. "Britty, je mag weer mee doen!" ontwaakt de stem van Ruben mij uit mijn depressieve gedachten. Verward kijk ik op. "Huh wat?" Niall grinnikt. "Je mag weer mee doen, we zijn weer op nieuw begonnen" legt hij uit. Ik knik begrijpend. "Ehm sorry, ik eehm, ga even een stukje lopen." stotter ik. Vechtend tegen mijn tranen draai ik me om en loop weg van de groep. "Britty wacht even" komt Zayn achter me aan gerent. "Is er iets mis?" vraagt hij me bezorgd. Ik kijk op. Mijn blik raakt weer die gelukkige mensen die nu aan de waterkant van de grote vijver zijn gaan zitten. "Nee, alles is goed." "Lieg niet Britty, ik ken je dan misschien nog niet zo lang, ik zie dat je liegt." Hij wacht even tot hij verder gaat. Inmiddels beginnen mijn ogen aardig te prikken. "We zien allemaal dat je het niet makkelijk hebt Britt. Je hoeft je niet altijd vrolijk en blij voor te doen." Ik schud mijn hoofd en vecht zo hard tegen mijn tranen als ik kan. "Jawel, ik moet wél sterk zijn. Niemand heeft er wat aan als ik alleen maar loop te janken." stotter ik boven mijn tranen uit. Zayn trekt me naar zich toe en sluit me stevig in zijn armen. In mijn hoofd klinkt het lied van Ciske de Rat verder: 'Twee zachte armen om me heen, die mij altijd beschermen zouden.' Zachtjes snik ik. "Sorry Zayn, sorry." Zayn zucht eens sleurt me mee naar de waterkant en geeft een teken dat ik moet gaan zitten. In een trans ga ik zachtjes zitten op de grond. Mijn tranen komen weer omhoog en ik begin weer te snikken als ik zie dat we precies tegenover 'die gelukkige mensen' zitten. "Zayn, zie je die mensen aan de over kant?" Hij volgt mijn blik naar de overkant en komt uit op de mensen die nog steeds stralen van oor tot oor. Hij knikt. "Dat is je vader of niet?" fluistert hij. Ik knik. "Ik moet gewoon sterk zijn Zayn, kijk dan hoe gelukkig hun zijn. Ik kan moeilijk hun leven verpesten door alleen maar te jammeren omdat ik thuis mis. En ik moet gewoon sterk zijn voor Ruben, hij heeft iemand nodig." vertel ik hem. Hij knikt begrijpelijk. "Maar Britty, je hebt ook iemand nodig. Je kunt dit niet alleen doen." Even is het stil. Ik denk over zijn woorden na. "Ik ben er voor je Britty, misschien ken ik je wel niet zo goed. Maar ik wil je graag beter leren kennen en ervoor je zijn, want je hebt écht iemand nodig." Ik voel mijn wangen rood worden. "Maar jullie moeten straks ook weer weg." Ik zie Zayn even denken. "Dat is ook zo. Maar we zijn hier nu nog 2 weken, de eerste 2 concerten zijn verzet. En ook al zijn we weg, ik zal er elke dag voor je zijn om even met je te bellen of te facetimen"