7. Jake

Jake pov

Nadat ik een paar keer uit de boom was gevallen heb ik Pearle de grot laten zien. Ze kende hem nog niet. Ik ben nu op weg naar huis. We hebben voor morgen afgesproken in de grot.
Ik loop langs de Nykalya dorpsmarkt waar ik een prachtige ketting zie. Het is een zilveren ketting met een ronde hanger. Bij de randen is hij versiert met een motief en in het midden staat “Ardel” dat betekend hart in het Oud-Nykalyaans. ‘Hoeveel kost deze?’ De man achter het kraampje kijkt me aan. ‘Heb je een vriendin?’ Ik mompel iets als: ‘Nog niet.’ Waardoor de man moet lachen. ‘Deze ketting is met de hand gemaakt. Hij is uniek. maar als het voor je –bijna- vriendin is krijg je hem van me.’ Ik knipper ongelovig met mijn ogen. ‘Echt?’ De man knikt. ‘Ja natuurlijk. Een meisje versieren zou makkelijker moeten zijn.’ Ik knipper weer ongelovig. ‘Ja, ik ben ook jong geweest.’ Ik schaam me dat ik dat niet eerder had bedacht. Ik neem de ketting aan en bedank hem voordat ik bijna letterlijk wegvlucht. Ik stop de ketting in mijn zak en klop thuis aan. Ik ben mijn sleutels weer eens vergeten. De deur gaat open en een lachende Aaron staat in de opening. ‘Broertje. Waar is die meid?’ Hij kijkt de straat op. ‘Ze is hier niet? Dat viel te verwachten. Je moet nog een hoop leren.’ Ik zucht. ‘Mag ik naar binnen?’ Aaron doet een stap opzij waardoor ik erlangs kan. ‘Was het zo erg.’ Ik zucht weer. ‘Nee, jij bent zo erg.’ Aarons glimlach verdwijnt niet. ‘Áls het zo goed ging –wat ik niet geloof- vertel het dan. Zo’n mooie meid is namelijk veel meer waard dan jij ooit kunt krijgen.’ Ik zucht (nog een keer). ‘Ik ga.’ Aaron gaat voor me staan zodat ik niet weg kan gaan. ‘Nee, je gaat me vertellen wat er is gebeurt.’ Ik zucht. ‘Oké dan, we hebben gekust.’ Ik gebruik niet de term zoenen omdat ik simpelweg niet weet wat dat is. Mensen hebben het wel honderden keren verteld alleen begrijp ik het niet. ‘Hoe? Op de wang, hand of neus of hoe?’ Ik zucht. Ik zucht wel heel veel als ik bij Aaron ben. ‘Op de mond oké. Is het kruisverhoor nu afgelopen?’ Aaron staart me met open mond aan. ‘Op.. Op de mond? Op de tweede dag? Je maakt een grapje.. Dat.. Dat is onmogelijk. Zeker voor jou.’
‘En bedankt Aaron.’ Aaron is te verrast –of geschokt- om me tegen te houden als ik langs hem loop. Ik plof neer op mijn bed. Ik merk dat mijn gedachten afdwalen naar Pearle. Ik ben echt verliefd op haar, het is geen bevlieging of zoiets. Hoop je. Nee. Ik hou echt van haar. Ik weet ook niet waarom sommige mensen “Houden van” zo definitief vinden. Het is gewoon hoe iemand zich voelt. Ik ga toch maar naar het bos. Het is een soort veilig toevluchtsoort voor me. In het bos bedenk ik me iets: Ik ga Pearle morgen vragen of ze mijn vriendin wilt zijn.