6. Pearle

Pearle pov

Ik kijk verbaast naar de twee jongens voor me. Waarom vind Aaron Jake een sukkel en waarom is Jake boos? Het zijn toch broers? Ik snap er niks meer van. Aaron denkt diep na of doet in ieder geval alsof. ‘Moeilijke keuze. Ja. Dat zou ik erg vinden. Dan zou ik deze mooie dame moeten missen.’ Ik bloos. Jake loopt rood aan van woede. ‘Aaron. Ga. Weg.’ Ik moet dit tegen houden voor het uit de hand loopt. Ik leg mijn hand op Jake’s arm. ‘Jake. Rustig.’ Jake ontspant wat onder mijn aanraking en omdat ik hem dat opdraag. Aaron fluit. ‘Oké, doei dan broertje.’ Hij draait zich om en loopt weg. Ik kijk vragend naar Jake. ‘Ik snap het niet, wat gebeurde er net?’ Jake haalt zijn schouders op. ‘Is niet belangrijk.’
‘Oké.’ Het is een tijdje stil. ‘Mag ik dan weten waarom je eerst zei dat je Aaron heette?’ Jake zucht. ‘Zullen we een stukje wandelen?’ Ik knik. We lopen een tijdje zwijgend naast elkaar. ‘Het klinkt misschien gek, maar ik wist niet of ik je kon vertrouwen of niet. En ik geef niks om mijn broer Aaron.’ Ik breng een soort o-achtige klank uit. Na weer een tijdje lopen zie ik de grote boom met laaghangende takken. Ik krijg automatisch een glimlach. ‘Wat is je idee?’ Jake kijkt me glimlachend aan. Ik merk nu pas dat hij al een tijdje naar me staarde. Ik wenk hem en loop naar de grote boom. ‘Kun je klimmen?’ Ik spring al op de eerste tak. ‘Euhm.. nee…’ Ik lach. ‘Dat geeft niet, kom, ik help je.’ Ik steek mijn hand naar hem uit. Ik heb hem al een keer opgetrokken dus weet ik hoe hard ik moet trekken. Ik vergeet alleen dat hij ook springt en daardoor vallen we naar achter. Ik moet lachen. De tak waar ik op stond was toch niet zo hoog. Jake was bovenop me gevallen. ‘Ik.. Sorry.’
Jake probeert om zo min mogelijk op me te leunen. Ik lach. ‘Het is oké.’ Jake’s gezicht ontspant. Zijn ogen gaan naar mijn lippen en voor ik het weet voel ik zijn lippen op de mijne. Binnenin mij gaat een luik in mijn hart open waarvan ik niet eens wist dat hij er was. Een warm gevoel verspreid zich in mijn lichaam. Na een eeuwigheid die niet lang genoeg was haalt Jake zijn lippen van de mijne. Hij staart in mijn ogen. Ik heb het gevoel dat hij al mijn geheimen kan ontrafelen. Jake’s ogen zijn blauw en het stukje om zijn pupil is zelfs zo licht dat het wit lijkt. Hij heeft prachtige ogen. Jake rolt zich om en komt met zijn rug op de grond naast me te liggen. Onze handen verstrengelen met elkaar. Jake Zucht. ‘Je weet niet hoelang ik dat al wilde doen.’ Ik lach. ‘Je kent me maar sinds gister.’ Jake lacht mee. ‘Oké dan. Al sinds ik je ontmoette.’ Ik moet weer lachen. ‘En daarom geef je me niet je echte naam.’
‘Hmpf.. Nu is dat romantische zinnetje verpest.’
‘Euhm.. Sorry?’
‘Dan mag je wel zeggen ja.’ We barsten in lachen uit.
Na een tijdje sta ik op. ‘Kom, wil je nog in bomen leren klimmen?’