5. Jake

Jake pov

Ik open mijn ogen. Ik ben blijkbaar in slaap gevallen want Aaron maakt me wakker. ‘Hé broertje, opstaan!’ Ik zucht. Opeens veer ik op. Ik heb met Pearle afgesproken! Snel haal ik een hand door mijn haar en trek mijn shirt recht. Aaron ziet het en wrijft mijn haar weer door elkaar. ‘Waarom doe je zo je best broertje? Heb je naast dat beest ook nog een meisje gevangen?’ Aaron lacht. Nu pas besef ik wat dat gevoel is dat ik heb als ik aan Pearle denk. ‘Ik.. Ik denk het wel.’ Stamel ik. Aaron kijkt omhoog. ‘Godzijdank, eindelijk.’ Beledigd kijk ik hem aan. ‘Kijk niet zo broertje. Oké ik ga je tips geven, we willen namelijk niet dat ze meteen wegrent.’ Ik draai me om en haal mijn hand weer door mijn haar. ‘Nee bedankt. Ik wil het zelf doen. Dat deed jij ook de eerste keer.’ Ik denk even na. ‘En alle keren daarna ook.’ Voeg ik eraan toe. Aaron staat half te lachen. ‘Oké is goed hoor broertje maar ik ga wel mee om je meisje te zien.’ Ik kijk Aaron uitdrukkingsloos aan. ‘Nee. Nee, je gaat niet mee.’
Ik loop naar het bos. ‘Is ze knap? Waarom spreken jullie in het bos af?’ Aaron heeft de discussie gewonnen en is meegekomen. Nog een nadeel is dat hij nu allemaal vragen over haar stelt. Op de plek blijf ik staan. ‘Is het hier? Waar is ze?’ Ik kijk om me heen. Ik zie de plant met de grote bladeren waarmee ze mijn wond had afgedekt. Wanneer zou ze komen? We hadden geen tijd afgesproken. ‘Broertje, is er echt een meisje of heb je het allemaal maar verzonnen?’ Met een ruk draai ik me om. ‘Natuurlijk is het echt! Zoiets zou ik niet verzinnen!’ Ik weet niet waarom ik zo gefrustreerd ben. Ze kan elk moment komen maar het zit me gewoon niet lekker dat ze er niet al is. Zou ze weten dat ze nu al veel voor me betekend? Waarschijnlijk niet. Ze heeft me maar een keer gezien. En ze denkt dat je Aaron heet. Ja, dat ook. ‘Wat is er?’ verbaast draai ik me om. Aaron is voor het eerst in mijn leven serieus tegen me. ‘Ik.. Ik weet niet. Misschien is ze het vergeten?’ Ik heb inderdaad een voorgevoel dat ze het is vergeten. ‘Chill, broertje. We zijn hier net. Ze kan toch elk moment komen? Als ze bestaat…’ Hij heeft gelijk, we zijn hier pas net. Ze kan elk moment komen. Als ze bestaat. Nee, ze bestaat wel. Ik heb het niet gehallucineerd. Maar je begint er wel aan te twijfelen.

‘Hey broertje, komt ze nog? We zijn hier al úren.’
‘Om precies te zijn, zijn we hier een uur en zeven minuten.’
‘Dat is hetzelfde.’ Aaron snuift. ‘Geef gewoon toe dat je het verzonnen hebt dan kunnen we naar huis.’ Ik zucht. ‘Maar ik héb het niet verzonnen.’
‘Nee, tuurlijk niet. Daarom zitten we hier al úren.’ Aaron pakt mijn arm en trekt me mee. ‘AARON LAAT ME LOS!’ Aaron blijft doorlopen en hij is helaas veel sterker dan mij. ‘IK HEB HET NIET VERZONNEN! HET IS ECHT WAAR!’
‘Aaron?’ Het is een zachte stem die me kippenvel bezorgd. Aaron draait zich om en zijn gezichtsuitdrukking veranderd meteen. ‘Hallo schoonheid.’ Pearle kijkt naar mij. Ik haal mijn schouders op. ‘Ik moet je denk ik bekennen dat ik Jake heet.’ Pearle kijkt verbaast naar me en dan naar Aaron. ‘Dus jij bent Aaron?’ Hij knikt met een scheef lachje dat flirterig zou moeten zijn. Ik kijk naar Pearle. Ze moet blozen. Ik kijk weer naar Aaron en weer terug. Waarom kijken ze zo naar elkaar? Ik kuch. Pearle kijkt op. ‘Dus zullen we iets gaan doen?’ Ik zag al helemaal voor me hoe Pearle en ik door het bos lopen. ‘Ja, zullen wíj eens wat gaan doen? Zonder die sukkel van een broer van me.’ Pearle kijkt verbaast naar Aaron en dan naar mij. Ik voel me boos worden, Aaron weet dat ik haar leuk vind. ‘Hey Aaron, zou je het erg vinden om weg te gaan?’ Het klinkt net niet beheerst.