3. Jake

Jake pov

Als ik langs het bos loop denk ik aan de andere zilveren poema. Waarom had hij me aangevallen maar niet gedood? Het is logischer als hij me gewoon had gedood. Anders had hij me niet aangevallen. Ik ben zo in gedachten dat ik niet oplet waar ik loop en ik struikel over een uitstekende wortel van een boom. Mijn knie is open geschaafd en bloed.
‘Dat is niet erg handig van je.’ Ik kijk op. Een meisje met witblond haar en olijfgroene ogen kijkt op me neer. Ik lach een beetje schaapachtig. ‘Euhm ja.. Ik keek gewoon niet goed uit.’ Het meisje plukt een groot blad van een plant en wikkelt dat om mijn knie. ‘Kun je staan?’ Ik kijk haar wantrouwend aan. ‘Waarom ben je zo aardig? Ik ken je niet.’ Ze haalt haar schouders op maar ik zag dat ze schrok. ‘Mogen mensen niet aardig zijn voor elkaar?’ Ze kijkt me aan en steekt haar hand uit. Twijfelend pak ik hem vast. Het meisje is verassend sterk en trekt me zo op. ‘Ik ben Pearle.’ Ze laat mijn hand niet los. ‘En jij bent…?’ Ik kijk naar haar. Is ze te vertrouwen? ‘Aaron.’ Ze glimlacht en laat eindelijk mijn hand los. ‘Bedankt. Voor dat met m’n knie.’
‘Graag gedaan hoor. Het was niets.’ Ik glimlach voorzichtig naar haar. Ze glimlacht stralend terug. ‘Waar woon je?’ De vraag kwam er zo onverwachts uit dat ik er zelf van schrok. ‘Ik woon hier.’ Ze gebaard naar het bos. Ik kijk haar met een schuin hoofd aan ten teken dat ze verder moet gaan maar ze houd grijnzend haar mond.
‘Ik woon in het Nykalya dorp.’ Ik weet niet waarom ik haar dit vertel maar het voelt goed. Pearle glimlacht. ‘Dat is een mooi dorp.’ Ze sluit haar ogen en zucht genietend. ‘Ik zou er zelf wel willen wonen.’ Ik glimlach. ‘Wil je anders eens een keer langskomen?’ Het was eruit voor ik het door had. Maar ik vind het niet erg besef ik. Ik mag haar wel. ‘Graag.’ De dromerige blik in haar ogen verdween. ‘Maar ik kan niet. Sorry.’ Haar mondhoeken zakken tot bijna de onderkant van haar gezicht. ‘Sorry, ik moet gaan.’ Ze draait zich om en wilt weg lopen maar ik pak haar hand vast. ‘Nee wacht. Wat is er?’ Pearle kijkt me aan. ‘Er is niks. Ik moet alleen weg. de zon is bijna op z’n hoogst.’
Als ik de blik in haar ogen niet had gezien had ik haar geloofd. Maar ik zie de blik in haar ogen wel. En het bevalt me niet. ‘Oké. Zie ik je morgen dan?’ Ik kijk haar haast smekend aan waardoor ze moet lachen. ‘Rustig, je hoeft heus niet te gaan smeken hoor.’ Ze lacht. ‘Ik zie je morgen.’ Heel opgewekt loopt ze weg. bij een boom springt ze op een tak en gaat zo van boom naar boom tot ze niet meer te zien is. Ik vraag me af wie ze is. Ik loop naar huis en zie iedereen met een stuk vlees zitten. Ik voel me misselijk. Ik loop snel naar mijn bed en ga op de dekens liggen.
Dat meisje Pearle. Wie is zij? Ik ben nieuwsgierig naar haar. Ik wil weten wie ze is, waar ze woont wie haar vrienden en familie zijn… Ik wil kortweg gewoon alles van haar weten.