1. Jake

Jake p.o.v.

‘Jake, ga jagen. We hebben meer vlees nodig.’ Ik veer op. ‘Ik ga al.’ Roep ik naar mijn moeder. Dit word de eerste keer dat ik alleen mag jagen. Ik pak mijn pijl en boog en voordat iemand mij kan tegenhouden ben ik al weg. Ik loop geruisloos en met gespitste oren door het bos dat aan ons dorp grenst. Na een kwartier gelopen te hebben hoor ik gegrom. Ik loop eropaf. Op een open plek in het bos staan twee poema’s. Een daarvan heeft een zilverkleurige vacht en de ander een bruinrode. Heel voorzichtig richt ik mijn pijl op de poema die het dichtstbij is. Het is de ene met een zilveren vacht. Ik trek de pijl naar achter. De poema’s maken een schijnbeweging en willen weglopen. Ik schiet. Ze zien de pijl die de bruinrode poema raakt. Meteen kijkt de zilveren poema naar mij en ik voel de angst maar die snel word weggevaagd door de adrenaline. Ik ren weg maar de poema is sneller. Het valt me aan. De poema krabt over mijn hoofd en het word zwart.
Als ik bijkom voel ik me zwak maar levend. Er zit een soort plakkerig spul op mijn voorhoofd. Als ik eroverheen ga met mijn hand zie ik dat het bloed is. Ik kijk om me heen maar de poema is weg. Ik kruip naar de dode poema toe en zie in haar groene ogen ik krijg een ingeving dat het een zij is de angst om te sterven. Het is vreselijk maar toch kan ik niet stoppen met kijken. ‘Ik dood nooit meer een dier.’ Mompel ik. Toen ik het gezegd had besefte ik dat ik ook echt nooit meer een dier wil doden. Het lukt me eindelijk om me los te rukken uit haar ogen. Alsof ze wilde dat ik eerst besefte hoe wreed het is. Ik twijfel of ik haar mee moet nemen of niet. Ik besluit om haar mee te nemen. Al slepend strompel ik het dorp in. Bij de put was ik het meeste bloed eraf. Als ik thuiskom is iedereen verbaast over de poema. Ze dachten niet dat ik zo’n gevaarlijk beest kon doden. Wel dus. ‘Dat is mijn zoon.’ En hij keek trots naar de poema. Mijn vader sneed een oog uit de kop van de poema en gaf die aan mij. Het is de traditie om het linkeroog van je eerste jacht alleen te houden. Fijn. Nu werd ik tenminste steeds herinnerd aan de afspraak aan mezelf om niet meer te doden. Ik weet alleen nog niet hoe ik dat aan mijn familie ga vertellen. Ik zie een blije twinkeling in de ogen van mijn lieve zusje, rose. Na deze vangst willen ze vast meer. Ik kijk naar het oog. Ik kan niet nog meer doden. ‘Pap.’ Mijn vader kijkt lachend naar me. ‘Ik wil niet meer jagen.’ Mijn vader schrikt niet zoals ik had verwacht. ‘Oké. Is goed. Ga maar rusten.’ Ik ben verbaast en ga naar mijn zelf ontdekte grot net buiten het dorp. De andere dorpelingen weten niks van deze grot. Ik ga in een comfortabele houding liggen en denk na. Het leek alsof mijn vader verwachtte dat ik zoiets zou gaan zeggen. Opeens veer ik overeind. Hij verwáchtte ook echt dat ik dat ging zeggen. Mijn twee oudere broers, Aaron en Ernest, hadden dat ook gezegd. Het enige verschil is dat zij na een tijdje weer zijn gaan jagen en ik wil dat niet meer doen. Ik kijk naar het oog. Hij ziet er heel anders uit nu hij niet meer in de kop van de poema zit. Ik hoop dat het niet lang duurde voordat ze doodging. Na een tijdje besluit ik om terug te gaan. Ik begin honger te krijgen.