Dag 37. 2/2. Verzet

Ik gromde. Kennelijk hadden de anderen nog niet door dat er mensen waren en keken mij raar aan.

'Mensen.' Toen ze dat hoorden gromden ze allemaal mee. De cirkel die eerst erg groot was geweest werd steeds kleiner en kleiner. Wat er toen gebeurde verbaasde me echt. Alle panters maakte zich klaar voor een sprong. Een sprong om mensen mee te doden... ze leken te wachten op het juiste moment. Maar, wat was het goede moment dan?

'NU.' De panters wachtte geen seconde en sprongen meteen op de mensen die voor hun stonden. Ik keek verbaast toe. Hadden ze dit allemaal voor mij geoefend? Tot mijn schrik zag ik dat de panters niet de enige waren die waren gesprongen. Ook een kleine witte wolf had zich op iemand gestort. Maar voordat hij kon aan vallen werd hij op de grond gedrukt en verdooft. Hoe durfde ze?

Verblind door woede sprong ik op het mens en beet heel hard in zijn pols. Hij gilde het uit van de pijn. Ik sprong van hem af en zakte door mijn voorpoten. Kom dan! De man stond moeizaam op en richtte een verdovingsgeweer op mij. Ik schudde mijn kop, kende ze me dan echt niet meer?

Ik sprong omhoog en landde vlak achter hem. Ik trok aan zijn broekspijp zodat hij viel. Hij gromde boos.

“Dus ‘normale’ Mensen kunnen dus ook grommen,” Zei ik spottend.

'Daar krijg je spijt van!'

'Ooh?' Hij stond weer op maar was dit keer slim genoeg om niet het geweer op mij te richten. Ik knikte vriendelijk naar hem en ging op mijn rug liggen. Even twijfelde hij maar besloot toen dat het goed was. Hij pakte een pijltje uit het geweer en kwam op mij af lopen. Met mijn achterpoten schopte ik hem in zijn buik. Hij viel weer en dit keer op het verdovingspijltje.

'Welterusten,' zei ik met een zachte stem. Ik keek op en zag tot mijn schrik dat iedereen was overmeestert.

'Elsa ga! Vlucht,' Kon Thomas nog net roepen. Ik schoot meteen weg en rende door de bosjes. Een keer knalde ik tegen een boom op maar rende gewoon weer verder.

'Pak haar!' Zo te horen waren ze nog ver achter mij. Ik grijnsde. Waarom zouden ze zo veel moeite doen als ze ook gewoon konden wachten tot ik op de open plek kwam? De open plek.... Hoe dom was ik om daar heen te gaan. Maar voordat ik me bedacht had was ik er al. Ik stond op de bosrand toen er vlak achter mij een pijltje terecht kwam. Zonder er bij na te denken rende ik de open vlakte op. Meteen besefte ik dat dat geen goeie keuze was geweest. Er stond een hele kring mensen om mij heen, allemaal met een geladen geweer. En weer was ik omsingeld. Ik liet mijn kop zakken en wachtte op de pijltjes die op me af zouden worden geschoten. Op de een of andere manier kwamen die niet.

Ik keek op en zag dat iedereen breed zat te grijnzen toen ze mij zo zagen. 'Zo wolf, nu heb je verloren. Waar kun je nu nog heen? Je hebt geen vrienden meer die je beschermen. Wat wil je nu gaan doen?'

'Antwoord op de eerste vraag, nergens heen. Antwoord op de tweede vraag, ik wil nu gaan zitten wachten tot dat jullie het af maken,' Zei ik droog. De man die voor mij stond raakte licht geïrriteerd. Hij maakte een gebaar en iedereen richtte hun geweer. Ik ging recht op zitten en maakte mijn poten schoon. De man maakte nog een gebaar en alles werd zwart.

Ik werd wakker in de gebruikelijke ijzeren kooi. Tuurlijk. Ik zat weer vast. Ik zuchtte. Plotseling viel het me op dat ik een zwaar tuig om had, zo dat ik niet weer de weg van boven kon nemen om te ontsnappen. Ik probeerde in een mens te veranderden en tot mijn verbazing werkte het.

'Dat is nieuw.' Mompelde ik. Maar nu had mijn tuig de vorm van een bodywarmer gekregen. De deur zwaaide open en er kwam een vrouw met handboeien met zich binnen komen. Zonder iets te zeggen stormde ze op me af en drukte me tegen de muur aan. Ze deed mijn armen op mijn rug en maakte ze vast met de handboeien. Toen dat was gedaan smeet ze me heel hard op de grond. Ze liep de kamer weer uit en deed de deur dicht. Ik stond op en ging in een hoek zitten. Ik probeerde in een wolf te veranderen maar de handboeien hielden me tegen. Ik zat daar een half uur toen er plotseling naalden uit de binnen kant van de handboeien kwamen en verdovingsmiddelen in mijn pols spoten.

Het duurde vijf minuten voordat de naalden weer uit mijn polsen gingen. Ik werd op gehaald en mee gesleurd naar een hele grote deur. We gingen door de deur en daar was een klein hok met nog een deur daar achter. De mannen gooide mij op een bank en zette mijn handboeien vast. Niet dat ik van plan was weg te rennen, maar ja. Ze pakte bij een schaar en knipte de mouwen tot aan mijn schouders af. Daarna begonnen ze mijn haar tot een centimeter boven mijn hoofdhuid af te knippen en begonnen het heel lelijk licht groen te verven. Inmiddels was de verdoving uit gewerkt toen het droog was. Om het ook nog erger te maken gingen ze allemaal tekens op mijn haar spuiten.

 Na twee uur lang wachten kwam de vrouw van de had boeien en deed mij een strakke ketting of halsband om. De handboeien moesten vast blijven. Ze liep weer weg. Erg kwamen meteen twee mannen aan lopen die mij vastgrepen en door de deur sleurden waar ik nog niet door was geweest.


Tot mijn verbazing zaten alle mensen daar die konden veranderen daar. Ik werd een soort podium op geleid. Naast het podium stond een grote bak met vuur. Eerst werden mijn handboeien los gemaakt en daarna werden met touw mijn handen aan twee palen vast gemaakt en die werden zo strak getrokken zodat ik bijna aan stukken werd getrokken. Hetzelfde gebeurde bij mijn voeten.

'Zie hier de gevolgen als je probeert te ontsnappen,' Riep een vrouw door de luidsprekers. Er kwamen twee mannen met dikke handschoenen en maskers naar de vuur bak lopen en twee hete ijzers er uit halen. Ik slikte, en begon helemaal te trillen, die ijzers zouden ze gaan gebruiken om mij pijn te doen. De mannen liepen heel langzaam het podium op en naar mij toe. De ene man kwam aan mijn linker kant staan, de rechter aan de andere kant.

'Als iemand ook maar probeert te ontsnappen zal dit het gevolg zijn.' Een oordovende knal en meteen daarna kwamen de ijzers op mijn onderarm. Ik gilde het uit van de pijn. De mannen drukten alleen maar harder. Steeds meer pijn en steeds meer geschreeuw vulde de kamer. Ik hoorde de vrouw hard lachen door de luidsprekers.. Ik schreeuwde steeds harder, maar kennelijk vonden ze het nog niet genoeg want ze drukte de ijzers nog steeds even hard als eerst op mijn huid. Het leek uren te duren voordat ze de dingen er weer afhaalden.

'Dit was dus een deel van het gevolg.' Gingen ze nog verder? Ik zakte door de grond en kwam in een kleine kooi. De vrouw kwam weer binnen lopen en maakte mijn polsen los maar deed er meteen weer handboeien om. Ze zette me op een bank neer en zette me vast. Ze liep weg en meteen kwamen er mannen aan lopen met scharen. Ze knipte mijn t-shirt zo kort mogelijk en knipte ook de broek zo kort mogelijk. De mannen liepen weg en er kwamen twee vrouwen binnen lopen met blauw make up. Ze maakten hele grote vlakken licht blauw en maakte daar donker blauwe bloemetjes in met in het midden witte stipjes. Toen hun ook weer weg liepen, kwamen er mannen aan die me mee namen me mee.

'Kom mee. 'Gromde een van hen. Achter een deur lag een hele koude kamer. Ze gooide mij er in en deden de deur op slot.

'Omdat het voor Elsa al een keer heel warm is geworden kan ze nu mooi af koelen in een diepvries.' De stem lachte gemeen. Meteen toen ze klaar was met lachen zakte de temperatuur minstens twintig graden. De brandplekken in de vorm van een gevlochten draad begon alleen maar meer pijn te doen. Na een half uur werd ik er uitgehaald en terug naar mijn cel gebracht. Daar bibberde ik nog steeds van de kou, maar na lang wachten kon ik toch in slaap vallen.