Droomeiland

Er was eens, op een eiland hier ver vandaan, een gerbil die Gerrit heette. Zijn beste vriend Gekkie was een gecko, en samen waren zij een van de weinige bewoners van het eiland. Het was een fijn eiland om te wonen: de zon scheen altijd, de wind ruisde zachtjes door de bladeren en het water klotste tegen de rotsen die in het witte zand langs de waterlijn lagen. Als Gerrit en Gekkie goed hun best deden konden ze in de verte wat aapjes horen krijsen in het bos. De krabbetjes die voorbij kwamen leken over het parelwitte strand te zweven, zo licht en geluidloos dat Gekkie zich soms afvroeg of hij ze niet zelf had verzonnen. Maar als hij Gerrit ernaar vroeg, zei die dat hij ze ook zag.
Gerrit en Gekkie waren de hele dag bezig met vanalles en nog wat, ze zwommen in zee en spetterden elkaar nat, en daarna rolden ze over het strand zodat het zand aan hun lichamen plakte en ze op kroketjes leken, en dan lachten ze heel hard om hoe gek ze eruit zagen. Soms deden ze ook wedstrijdjes, zoals wie het eerst aan de andere kant van het eiland was, of wie het snelst tien bramen op kon eten. Want bramen groeiden in overvloed op hun eiland! Net als kersen, aardbeien, frambozen, annanassen, appels en peren.
Op een dag had Gerrit een hangmat gemaakt van een palmblad, waar hij in kon zonnen. De lucht was felblauw, met een paar kleine witte wolkjes. Gekkie kwam erbij liggen in de hangmat die Gerrit had gemaakt, en samen staarden ze naar de hemel boven hen. Ze fantaseerden over de vormen in de wolken en lachten om wat ze er in zagen. Zo bleven ze liggen tot het donker werd en de wolkjes plaats maakten voor een prachtige sterrenhemel. Gerrit en Gekkie konden alle sterrenbeelden aanwijzen, ze hielden van de sterrenhemel. En plotseling zagen ze een vallende ster, vlakbij de grote ronde maan. Samen deden ze een wens, wat dat mag als je een vallende ster ziet. Ze wensten dat ze voor altijd op hun eiland mochten blijven wonen, en dat ze in slaap konden vallen onder de sterrenhemel, naast hun beste vriend. Wensen van vallende sterren komen altijd uit, dus Gerrit en Gekkie leefden nog lang en gelukkig op hun mooie eiland.