10

Het licht in mijn kamer is weer aan, ik kijk naar de muren maar die zijn weer gewoon grijs. Ben ik gek aan het worden? De muren waren toch besmeerd met bloed? Nou ja. Nu ligt er wel een briefje voor de deur ik loop naar de deur en pak het briefje op:

Jouw vader woont in Milaan. Wij krijgen nog geld van hem en jij en je broertje zijn ons lokkaas. Morgen ga je hem bellen en zeggen dat hij hier naartoe moet komen!

Milaan? Geld? Ik schrijf terug:

Wat is het verleden van mijn vader? Mijn moeder beweerd dat hij is overleden

Ja, mijn moeder heeft altijd gezegd dat hij is overleden. Ze had foto's van hem en ik heb een foto van papa in mijn kamer hangen, mijn oude kamer dan. Ik leg het briefje terug en zoals gewoonlijk gaat het licht weer uit. Ik sluit mijn ogen en ga op mijn matras liggen, wat is hier in godsnaam aan de hand? Morgen moet ik mijn vader bellen? Snapt die man dan niet dat ik eerst moet verwerken dat mijn vader leeft? Ik weet niet wat ik zou moeten zeggen als ik hem aan de telefoon zou horen. Zou hij echt hier naar toe komen voor mij en Sam of blijft hij lekker in Milaan? Ook mama heeft hier een rol in, dat weet ik zeker. Zij moet weten dat papa nog leeft.
Deze ontvoering is vreselijk maar ik kom hier wel de waarheid te weten. Misschien had mama mij nooit verteld dat papa nog leeft en had ik altijd gedacht dat hij weg was. Ik leef dus nu al 7 jaar met het idee dat mijn vader overleden was terwijl hij wel gewoon op deze wereld rondloopt. Is hij mij al vergeten?
Ik probeer wakker te blijven zodat morgen minder snel komt maar als ik na een lange tijd mijn ogen niet meer open kan houden val ik toch in slaap.

'Baf' ik hoor een harde knak in mijn kamer en kijk om me heen, het blijft weer stil en ik adem diep uit. Ik krijg het opeens erg koud en snel wikkel ik mijn armen om mijn buik heen.
Ik weet niet hoelaat het is, ik denk dat het iets van 11 uur is. Het licht gaat aan en ik doe snel mijn ogen dicht. Wanneer ik denk dat mijn ogen gewent zijn aan het licht open ik ze langzaam. De man staat in mijn kamer, met zijn zwarte bivakmuts en een zwart pak. Hij loopt op me af en geeft me een papier. Er staan allemaal vragen op. Ik kijk hem niet begrijpend aan "wat is dit?" vraag ik met een klein stemmentje. De man is stil, natuurlijk antwoord hij niet. Ik vraag het nog een keer "wat moet ik hier mee?" de man zucht "dit moet je allemaal aan je vader vragen!" ik schrik van zijn stem. Het klinkt schel en hard. Ik knik en kijk naar de vragen.
Wat een belachelijke vragen! Ik moet vragen of hij een vriendin heeft, of hij nog steeds het geld heeft en al dat soort dingen. Niet eens, hoe gaat het?!
De man loopt mijn kamer uit. Het licht blijft aan. Dan zie ik de telefoon op mijn bed liggen. O god! Ik moet nu bellen! Ik gooi de telefoon naar de deur "ik ga hem niet bellen! Bel zelf maar!" zoals ik had verwacht komt de man mijn kamer ingelopen, hij pakt mijn arm vast en geeft een ruk aan mijn haar. Ik zie een pluk van mijn haar in zijn hand en ik geef hem een duw. "Ga weg!" De man pakt de telefoon en toetst een nummer in. "Je moet nu bellen!" zegt hij en hij duwt de telefoon tegen mijn oor. Ik wil protesteren en de telefoon wegduwen maar ik hoor opeens een stem. Ik herken het, het is de stem van mijn vader. Tranen vullen mijn ogen en ik zie alleen maar een waas. Alles lijkt te verdwijnen. De enge man, de kamer, papa, alles. Ik voel een harde por in mijn maag, dat was de man. Hij duwt de telefoon tegen mijn oor. "ciao? C'è qualcuno?" ik versta er geen woord van "euh, ik ben Bo Verhoef" het is even stil aan de lijn "Bo?" Ik zucht "ja, ik ben Bo, de dochter die u in de steek heeft gelaten" oef, die kwam aan. Mijn vader kucht "non so quello che stai dicendo" ik zucht en kijk naar de man. "Volgens mij kan u gewoon Nederlands, ik begrijp niks van dat Italiaans" ik schrik van mezelf. Waarom ben ik zo gemeen? Het is mijn vader! Ik hoor blij te zijn en ik hoor te huilen. Momenteel voel ik geen enkele emotie voor mijn vader, ik ben alleen maar boos. "Iek kan nu niet praten" de stem van mijn vader klinkt verdrietig en hij spreekt Nederlands met een sterk Italiaans accent. "Waarom niet?" ik ben boos, mijn vader antwoordt niet. Ik kijk naar het briefje, ik moet iets vragen. "Waarom zitten er mensen achter je aan? Waarom ben je gevlucht?" de woorden vliegen uit mijn mond. Mijn vader kucht "iek weet niet waar je het over hebt" ik ben woedend "je weet wél waar ik het over heb! Ik en Sam zijn ontvoerd! Door jou!" ik schreeuw. "Wat? Ontvoerd?" mijn vader klinkt geschrokken "ja! Ontvoerd!" ik voel me opeens ongelooflijk zielig. Ik ben ontvoerd, ik weet niet waar mama is en ik mijn vader is een ongelooflijke eikel. "Door wie?" vraagt mijn vader "weet ik veel!" ik ben gestrest want de man in het zwart staat naast me en ik kan alleen zijn ogen zien. Hij rukt de telefoon uit mijn handen.
"Waar is mijn geld? Je hebt me bedrogen gozer!" ik herken zijn stem alleen weet ik niet waarvan. Ik ben benieuwd wat mijn vader zegt maar de man begint alweer de schreeuwen "ik heb je kinderen!" zegt hij en hij lacht. Ik krijg kippenvel op mijn armen en mijn lichaam trilt. "Ik wil geld, anders gaan ze eraan!" ik verstijf, mijn maag begint te draaien. Mijn leven hangt vanaf nu van mijn vader af, een vader waar ik niet op kan vertrouwen.

Ik bibber na van het telefoongesprek. Het verliep anders dan gedacht. Ik had gehoopt dat ik mijn vader dingen zou kunnen vragen bijvoorbeeld: "mis je mij?" maar daar is niks van gekomen. Ik heb mijn vader alleen maar laten schrikken en ik ben alleen maar boos op hem geweest.
Mijn vader heeft nu een week de tijd om hierheen te komen, geld aan de man te geven en mij en Sam te bevrijden. Ik hoop zo erg dat hij komt. Als hij niet komt dan, dan ga ik, dan maakt de man mij en Sam...