Het echte begin van alles

Het was een toffe week geweest. Ontwapenen had Lynn met de hulp van Harry helemaal onder de knie gekregen en zelfs Saphyr was al een stuk tammer als eerst.
Nog geen uur geleden had ze door een muur moeten rennen, waarna ze op een of ander station terecht kwam. En nu zat ze in dé trein: de Hogwarts express.
Tot haar verdriet zat de coupe van Ron al vol. Ron had nog aangeboden dat hij wel ergens anders ging zitten, maar dat wou ze niet. Immers kon hij zijn vrienden al langer als haar.
Dat betekende wel dat ze ergens anders moest zitten, en aangezien alle coupés al vol zaten, was ze noodgedwongen om bij een Zwadderaar plaats te nemen.
Toen ze de deur had open geschoven was de lange blonde jongen direct opgestaan. Naast hem zat geen kat, muis of uil, maar een hond. Kan je je dat voorstellen? Gek genoeg durfde Lynn er niks over te vragen. "Volbloed?" had hij als eerste gevraagd, waarop ze zachtjes nee schudde.
"Halfbloed zeker??" Weer had ze nee geschud. Een blik van afgrijzen had op zijn gezicht gestaan, en hij had zwijgend zo veel mogelijk afstand van haar genomen. De hond was dicht tegen hem aan gekropen.
En zo zaten ze nog steeds stil op de banken, zonder elkaar een blik waardig te gunnen.
De jongen was de gene die de stilte verbrak.
"Wat is je naam, modderbloedje?" mompelde hij afkeurend.
"Vertel jij het eerst maar" antwoordde Lynn.
"In Zalazars naam, doe niet zo moeilijk. Ik ben Malfoy, stom kind. Draco Malfoy."
Lynn keek de jongen die ze in de boeken zo haatte verbaasd aan. "Wat is in Gods naam een Zalazar?"
Dat leverde een verbaasde blik van Draco op. "Wat is een god dan?"
"Euhm.. Ik denk dat het ongeveer het zelfde betekent" besloot Lynn en ze barstte in een zenuwachtig gegiechel uit. Draco deed niet mee. Hij keek haar met een flauw glimlachje aan.
"Nou, hoe heet je?"
"Officieel Gwendolynn Mancaster, maar noem me Lynn."
"Ik noem Modderbloedjes liever bij hun achternaam, Mancaster." Hij grijnsde scheefjes. Lynn voelde een steek van pijn door haar heen gaan, maar negeerde die. "Ik noem je gewoon Draco, als je het niet erg vind."
Aan zijn blik te zien, vond hij het wel erg, maar hij reageerde er niet op.
"Zo, vertel eens wat over jezelf." Het klonk niet als een vraag, maar eerder als een bevel.
"Nou, mijn ouders zijn hoefsmeden. Ik heb geen zusjes of broers en voor de rest ben ik saai. Nu jij." Lynn keek Draco uitdagend aan.
"Wil je het echt weten?" vroeg hij, onder de indruk van Lynns direct heid. Ze knikte.
"Waar moet ik beginnen? Ik was, of eigenlijk ben een Dooddoener. Dat kan ik je maar beter nu vertellen, want je komt er vroeg of laat toch wel achter. Mijn pa zit in Azkaban sinds de slag om Hogwarts. Maar een Modderbloedje als jij weet waarschijnlijk niet eens wat een Dooddoener is. Nou, dat is dit." Draco trok zijn mouw omhoog en een zwarte schedel was zichtbaar. Hij was een beetje grauw geworden.
Lynn had geen idee wat het voorstelde, maar het schoot haar te binnen dat Ron het over Dooddoeners had gehad: volgelingen van Voldemort.
Ze slikte even.
"Maar nu niet meer, toch?"
De jongen haalde zijn schouders op. "Denk het."
Hij zweeg weer. De stilte bleef hangen.
Niemand verbrak hem deze keer.