-Mijn verhaal.

Dat ene jaar waarin veel gebeurde. Dat jaar waarin alles veranderden. Alleen door de dood van mijn moeder, Ik hield zo veel van haar. Die middag, Ik kwam thuis en aan mijn vader te zien wist ik dat er iets was gebeurd. Hij zat in elkaar gekrompen op de bank, huilend, Ik zag de pijn in zijn ogen toen hij naar me opkeek. Ik weet nog dat ik gelijk vroeg of het ging, Ik hoef niet eerst te weten wat er was. Het belangrijkste was dat het goed ging met hem, Mijn vader. Pas die avond kwam ik erachter. Mijn vader had me niks verteld, helemaal niks. Ik begon me af te vragen waar mijn moeder bleef. Rond 9 uur begon ik me echt druk te maken, Ze was er nog steeds niet. ''Pap waar is mama?''. Hij keek me met een dodende blik aan, alsof ik het er niet over mocht hebben. ''Mama is dood.'' Dat was het enige wat steenhard uit zijn mond kwam. Mijn moeder had dus geen eens een ongeluk gehad. Ze had blijkbaar ergens een dodelijk virus opgelopen , ik had er nooit wat van gemerkt. Ze bleef gewoon altijd zo vrolijk.. Ik had die hele avond huilend op bed gelegen. Mijn vader kon niet eens koken, Eigenlijk kon hij niks van het huishouden.. Nu, dat ene jaar later is het alleen maar erger geworden. Mijn vader is ongelooflijk veel gaan drinken en was de laatste tijd alleen nog maar dronken. Hij was begonnen met roken, het enige wat hem goed deed was iemand pijn doen. En blijkbaar was ik die juiste persoon. Het deed me zo veel pijn, ik was zijn dochter, zijn echte dochter. Hij deed me pijn, Je hoort je dochter niet pijn te doen maar te verzorgen. Mijn armen zaten altijd onder de blauwe plekken, Ik ging niet naar school zonder een lange broek en lange mouwen. Als ik dan die ene keer weer op school kwam met een blauwe plek op mijn gezicht moest iedereen weten wat ik had gedaan. Mijn smoes was zoals altijd 'Gestoten'. Niemand zou het ooit weten, Nooit, Want ze mochten het gewoon niet weten. Ooit, misschien. Als mijn vader er mee gestopt is en het allemaal verleden tijd is.