De geboorte

Het was 3:20 's ochtends en moeder werd opgenomen in het ziekenhuis. Peter (vader) begon zich druk te maken in alles zelfs aan het oud vrouwtje dat een tijdschrift zat te lezen, waarvan hij eigenlijk niet wist wat zij zo laat hier nog deed. Alleen maar hoe ze om de 10 seconden het blad omdraaide maakte hem al helemaal gek. Toen Justin geboren werd, was hij iets minder nerveus, maar bij je eerste kind ben ja altijd wel nerveus. Deze keer was het echt wel véél erger. Misschien omdat hij niet wist of het een meisje of jongen zou worden. Wie zal het weten. Uren gingen voorbij, in de veel te warme wachtzaal. Justin lag lekker te slapen, met zijn hoofdje op de leuning en zijn beentje over de rand. Peter was naar hem aan het kijken alsof hij zoiets liefs nog nooit had gezien. Zenuwachtig begon hij zijn rechterbeen op en neer te bewegen. Hij stond op en ging voor de 9ste keer een bekertje koffie halen. "Papa, niet te veel koffie, dat is slecht", zei Justin lief. "Wel, jij kleine wijsneus", zei papa plagen en begon Justin te kietelen. Justin was ook wel een super slim kind, niet hoogbegaafd, maar slim. Justin viel na even terug in slaap. Peter begon weer nerveus met zijn been te bewegen en zenuwachtig rond te kijken. Toen hij eindelijk een dokter buiten zag komen, sprong hij recht en begon de man te ondervragen. "Hoe gaat het met mijn vrouw? En met het kind? Is het een jongen of meisje? En...?" De dokter werd er gen van. hij opende de deur en zei: "Gaat u zelf maar kijken.3 "Justin, kom!" Justin sprong uit het zeteltje en liep snel naar binnen. "Mama! Waar is hij?" vroeg hij nieuwsgierig. "ZIJ is hier onder het dekentje", zei ze. "En meisje?!" zeiden Justin en vader. Justin plofte neer in de stoel met zijn armen gekruist en een lip. Vader liep naar moeder, gaf haar een zoen op het hoofd en keek naar de baby. Ze had grote bruine ogen. een fijn klein neusje en een super schattig lachje. Ze was de hele tijd aan mama's vinger aan het trekken. Papa nam haar vingertje, trok er zachtjes aan en maakte een prot-geluidje. Ze moest weer lachen. Wat een schattig lachebekje. "Hoe gaan we haar noemen?" vroeg vader. "Samantha?" Vader knikte instemmend. "Justin, wil jij je zusje Samantha niet eens zien?" vroeg mama. Justin stond op, liep naar het bed en keek naar Samantha. "Wat ben jij lelijk", en stak zijn tong uit en ging terug zitten. "Justin! Dat is niet aardig! Zeg sorry!" zei mama boos. "Ze zal het zich toch niet meer herinneren!" zei Justin. "Justin! Zeg sorry!" Justin zei niets en draaide zich om.

Jaah, ik vind dit een redelijk lang stuk is en het is zo raar om Vader met hoofdletter te schrijven, dan lijkt het precies op "Onze Heer GOD!!!"

Halleloeja!! AMEN