Krijsgevangen.

In de leerlingenkamer van Griffoendor werd Ginny ontvangen als een heldin. Iedereen was ervan overtuigd dat ze de zwerkbalwedstrijd hadden gewonnen door haar toedoen tijdens de rechtszaak. Echter, Morgan vond dat zij de overwinning binnen had gesleept. Zij had overigens de Gouden Snaai gevangen. Dat zag ze Ginny van zijn lang-zal-ze-leven niet doen.
Ze zat daarom op een van de banken kwaad de bladzijdes van een tijdschrift om te slaan, zonder zelfs maar in het tijdschrift te kijken. Haar dodelijk blik was gericht op Ginny.
‘Hoi Morgan,’ zei Lieke verveeld en ze nam plaats naast haar.
Morgan keek Lieke meteen woedend aan. ‘Jij staat aan haar kant. Denk niet dat ik niet weet waar je mee bezig bent! Je probeert mij te hersenspoelen met je “hoi Morgan”. Ik heb je smerige plannetjes wel door!’
‘Eigenlijk vind ik dat Ginny veel te veel opgaat in haar tien minuutjes van roem,’ merkte Lieke op.
De twee meiden keken naar Ginny die nu handtekeningen uitdeelde en op de foto ging met iedereen die dat wel of niet wilde.
‘Ze begint op professor Smalhart te lijken,’ vond Morgan.
Lieke schrok van deze woorden. ‘Dat is een serieuze beschuldiging!’
‘Kijk mij eens geweldig zijn!’ gilde Ginny toen. ‘Koop gelijk mijn nieuwste debuut, mensen! Hoe ik een draak versloeg zonder ook maar een nagel te breken! De filmeditie!’
‘Bij nader inzien…’ zei Lieke en Morgan knikte. Lieke hoefde haar zin niet af te maken.
‘We kunnen herinneringen ophalen,’ stelde Lieke voor.
Morgan keek haar met een vies gezicht aan. ‘Dat we zeven jaar bij elkaar in de klas hebben gezeten, betekent niet dat wij een heel scala aan mooie herinneringen hebben opgebouwd.’
‘Ik bedoel herinneringen van vanmiddag,’ zei Lieke, die er ook niet aan moest denken om nostalgisch te doen met Morgan. ‘Hoe George de zaal uit werd gesleurd en Nathalie daardoor door het lint ging!’

2 uur eerder…

Na de catastrofale uitspraak van Ginny brak er chaos uit bij de twee stoelen waar Nathalie en George plaats hadden genomen.
‘Hij kan niet schuldig zijn!’ brulde Nathalie met het stemvolume van een alarmmisthoorn. ‘Hij is de onschuld zelf!’
‘Jullie Zwadderaars stinken zelfs naar schuld!’ vond Lieke.
‘Jij ruikt anders ook niet naar viooltjes!’ wierp Nathalie tegen. ‘Mijn George zou nooit een spel saboteren!’
De chaos werd onderbroken door een ijzige stilte. Niemand had verwacht dat Nathalie het woord “saboteren” kende. Een paar eerste jaars schreven het woord op, in de overtuiging dat het een stout woord was, want ja… Nathalie stond erom bekend hier en daar wat verkeerde woorden rond te slingeren.
Ginny was de eerste die haar stem hervond. ‘Er is genoeg bewijs tegen George.’
‘Naar de kerkers met hem!’ beval Morgan.
Haar zogenaamde koninklijkheid gaf haar het respect het gezag waar ze op hoopte. Enkele Griffoendors begaven zich schuimbekkend naar George. Nathalie ging beschermend voor hem staan.
‘Jullie moeten eerst langs mij!’ zei ze stoer.
‘AAAAAAH!’ Voordat ze het doorhad werd Nathalie besprongen door Lieke en die twee rolden als wilden over de grond.
George bleef rustig en zei: ‘Nathalie. De kerker is waar onze leerlingenkamer is. Maak je niet dik.’
Hiervoor staakte ze haar gevecht met Lieke. ‘Noemde je me nou dik?’ Ze stond op en streek haar kleding glad.
‘Ja. Niet zeuren.’ George was weer zijn oude, asociale zelf.
‘Oké,’ zei Nathalie.
‘AAAAAH!’ Opnieuw werd Nathalie besprongen door Lieke.
‘In de kerkers zijn ook de kerkers!’ zei Morgan en ze liep op George af. ‘Je mag daar voor drie hele dagen wegrotten!’
‘Euhm… uwe Morganheid,’ zei professor Anderling nederig. ‘We hebben geen cellen meer. Dit is een school. Geen martelkamp.’
‘Geen martelkamp?’ herhaalde Morgan. ‘Als je mij was geweest, zou je erop terug zijn gekomen.’ Ze zuchtte diep. ‘Goed. Een andere gepaste straf dan. George wordt drie hele dagen vastgehouden in de leerlingenkamer van Griffoendor.’
Niemand durfde in te gaan tegen de “prinses”.
Voor de verhaallijn haalde Morgan een rood-wit lint uit haar zak en zette dat op om de stoel van George. ‘Dit is vanaf nu een plaats delict!’ verklaarde ze. ‘Alles binnen deze vierkante meter moet helemaal uitgekamd worden! Ik weet zeker dat de stoel waar de viespeuk op zit, ook nep is!’
‘Onzin!’ vond George en hij stond op. ‘En als jullie me meenemen, ik zweer het, dan zorg ik voor hel en verdoemenis in de kamer van Griffoendor.’
Morgan keek hem nietszeggend aan. ‘Ik wens je veel succes.’ Ze wendde zich tot haar afdelingsgenoten. ‘Onderdanen, voer hem af!’
Meerdere paren handen pakten George vast.
‘WACHT!’ gilde Nathalie en ze duwde Lieke van zich af. ‘George! Ze mogen je niet Griffoendoren!’ Nathalie rende naar haar zielsverwant, scheurde het lint in tweeën en wierp zich bovenop haar geliefde husband in spe.
‘Nathalie, je ging door het lint!’ zei Moss geschrokken, die nog altijd op de grond lag.

Terug in de leerlingenkamer van Griffoendor…

‘Tja… dat was zo mooi,’ zei Morgan met een dromerige blik in haar ogen.
Daarna keek ze naar een duister tevens gezellig hoekje waar George zat, vastgebonden op een stoel met een appel in zijn mond. Tegen de dorst, maar ook tegen de vele scheldwoorden die hij zonder pardon had uitgekraamd. De vocabulaires van de leerlingen waren weer bijgewerkt.

Plots klonk er een harde knal en iedereen viel stil. Alle blikken werden gericht op de ingang van de leerlingenkamer. Er volgde nog een harde knal en iedereen behalve Morgan, Lieke en Ginny – en uiteraard George die nergens heen kon – vluchtte naar de slaapkamers.
‘Wie is daar?’ vroeg Ginny. ‘Nog meer fans?’
‘Ammehoela!’ klonk Nathalie haar stem van achter het schilderij van de Dikke Dame. ‘Ik kom hier om mijn vriendje terug te eisen.’
‘Ik heb gehoord dat hij je vriendje niet is,’ zei Lieke.
‘Oh, kom eens naar buiten om dat te zeggen!’ zei Nathalie furieus.

Aan de andere kant van het schilderij…

‘Was het niet ons plan om vriendelijk het wachtwoord te vragen?’ vroeg Moss.
‘Dat was jouw plan,’ zei Nathalie. ‘Maar jouw plannen hebben altijd een groot nadeel.’
‘En dat is?’ wilde Moss weten.
‘Ze mislukken,’ antwoordde Nathalie. ‘Bombarda!’
Weer een aanslag op de Dikke Dame. Het arme vrouwtje was haar schilderij al uit gevlucht.
‘Morgan, kom naar buiten!’ commandeerde Nathalie. ‘We begonnen net vriendinnen te worden en dan flik je me dit!’
‘Ik heb niks geflikt!’ schreeuwde Morgan. ‘Het was Ginny.’
Opeens vloog het schilderij open en werd Ginny naar buiten geslingerd. Snel sloot het schilderij zich weer.
‘Aanvaard ons offer!’ klonk Morgans stem.
Ginny krabbelde snel overeind en sloeg op het schilderij. ‘Laat me naar binnen! Ik smeek het jullie, Lieke en Morgan! Laat me niet alleen met Moss en Nathalie!’

Aan de andere kant van de schilderij…

‘Dit is wraak!’ zei Lieke. ‘Jij hebt ervoor gezorgd dat Moss en Nathalie nu aan de deur staan!’
‘Schilderij,’ corrigeerde Morgan haar. ‘We hebben geen deur, maar een schilderij.’
Plots klonk er een duistere tevens gezellige lach vanuit de gang. Ginny gilde haar meest dramatische gil en die stierf toen langzaam weg.
Lieke en Morgan waren even stil en keken elkaar aan.
‘Zou… zouden ze weg zijn?’ fluisterde Lieke.
Morgan keek door het kijkgaatje van het schilderij. ‘Ik zie niemand meer staan,’ fluisterde ze.

Bij Ginny…

Onze heldin werd wakker. Ze wilde zich uitrekken, maar merkte toen dat haar handen en voeten vastgebonden zaten. Wat het allemaal nog erger maakte, was dat ze een appel in haar mond had zitten. Dit begon te lijken op de benarde situatie van George.
Ginny kwam steeds meer tot haar positieven – die smerige Zwadderaars hadden haar gedrogeerd – en besefte dat ze op een kwalitatief uitermate teleurstellende stoel zat. Voor haar stond een houten tafel.
Uit het niets ging er een fel licht aan. Ginny sloot haar ogen en vervloekte degene die deze misselijke grap met haar uithaalde.
‘Zo, Ginny,’ zei een stem.
Ze opende haar ogen weer en wilde vragen wie daar was, maar de appel in haar mond zat in de weg.
Voetstappen kwamen dichterbij. Een gedaante, geheel in het zwart, stond achter de felle lamp.
‘Ik zou je graag willen zeggen dat dit op een makkelijke of pijnlijke manier kan,’ ging de stem verder. ‘Maar… ik ben meer een fan van de pijnlijke manier, dus dit wordt hoe dan ook niet plezant voor jou.’
Plezant? dacht Ginny. Waar leert Nathalie die woorden toch?
‘Vergeef me, maar ik hou mijn identiteit liever geheim,’ ging de stem verder. ‘Dus. Nadat mijn lieftallige assistente…’ De gedaante wees naar rechts, waar Moss in een groene glitterjurk stond met haar toverstok in de aanslag ‘… jou wat manieren heeft bijgeleerd, ga je mij vertellen wat het wachtwoord is van de leerlingenkamer van Griffoendor.’
Ginny zuchtte diep en rolde met haar ogen