Hoe mijn ouders ervoor zorgen dat ik me slecht voel

Vandaag was weer zo'n dag. Zo'n dag waarop je 's morgens wakker wordt en denkt: "Ik voel me goed", "Ik kan de hele wereld aan", maar je weet dat er wel iets je dag gaat verpesten. Dat weet je gewoon, maar daar wil je niet aan denken. Het is gewoon vakantie, dus ik was gewoon een dagje niets aan het doen. Eigenlijk heb ik de hele dag Youtube-video's bekeken.
Plots stoorde mijn vader mij: "Jij gaat het eten maken." "Ik?", zei ik verbaasd, "Echt?"
Ik kreeg geen antwoord, dus ik dacht dat dat gewoon als een grap bedoeld was. Een ziekelijke grap van hem, zoals wel vaker gebeurt.
Wat later kwam ik tot de ontdekking dat dit geen grap was, dat ik dat echt zou moeten doen. Mijn moeder zei: "Wanneer ga jij aan het eten beginnen?" Het enige dat ik dan deed, was denken: "Hoe moet ik dat doen?" Ik was lichtjes in paniek. Uiteindelijk ben ik toch maar naar de keuken gegaan. Ik heb de koelkast geopend en zag dat daar alleen maar vlees en soep in stonden, en ook nog eieren en meloen, maar dat kon ik niet gebruiken om te koken. Dus naar de garage, naar de tweede koelkast, op zoek naar groenten. Ik had die koelkast open gedaan en zag paprika's, tomaten en courgettes liggen. Welke moest ik klaarmaken? Wat werd er van mij verwacht? Ik wist het gewoon niet, dus liep ik maar terug naar de keuken. Daar kwam ik mijn vader opnieuw tegen. Ik raapte mijn moed bij elkaar en vroeg hem: "Wil je me helpen?" "Nee", was het antwoord. Ik stond daar maar, ik wist niet wat te doen en ik voelde me rot. Wat later kwam mijn moeder langs, zij werd boos op mij omdat ik niet aan het koken was. "Ga jij maar terug naar je computer! Ik zal het wel weer doen!"
Ik heb dat dan maar gedaan. Ik voelde me zo gefaald, vernederd, verdrietig, eenzaam, waardeloos, ...

Wat had ik kunnen doen? Is dit mijn fout?