Hoe ik ontdekte dat ik mezelf moet zijn

Ik probeerde normaal te zijn, ik wilde gewoon normaal zijn. Dat was mijn grootste droom. 'Normaal zijn' - of 'gewoon doen', zoals mijn ouders dat noemen - is doen wat mijn ouders van mij verwachten, doen wat anderen van mij verwachten, en liefst zonder dat ze dat moeten vragen. Dat was mijn doel.

Ik was jong, te jong om te weten wat er echt gebeurde. Ik hou van mijn broer, toen en nu nog steeds. Hij greep me vast, ik gilde. Hij raakte mij aan, mijn haar naar één kant. Ik voelde me niet goed, maar hij zei dat dat normaal was, dat wat hij deed normaal was.
De volgende keer ging hij verder. Zijn ene arm rond mij, zijn andere hand afwisselend op mijn mond of mijn beginnende borsten. De keer nadien, zijn hand op mijn buik of mijn bil en onder mijn T-shirt. Ik huilde alleen en liet hem maar doen omdat hij zei dat dat normaal en lief was.
Dit is te vaak gebeurd. Een keer probeerde hij met zijn vingers in mijn onderbroek te komen, dat kon ik gelukkig voorkomen door in zijn arm te bijten. Wat ik niet kon voorkomen was dat hij later mijn hand vast nam, in zijn onderbroek ging en mij dwong om te voelen.

Ik ging ook naar school, zoals de meeste kinderen. Ik viel niet op want ik deed alles wat van mij verwacht werd. Ik zweeg tijdens de lessen, maakte mijn huiswerk, werd verplicht om te studeren en haalde het maximum van de punten. Niemand die me opmerkte, niemand die wist wat er thuis vreselijk mis liep. Ik paste mijn gedrag aan aan de persoon waarmee ik praatte, aan wat ik dacht dat die van mij verwachtte.
Er werd een jongen gepest en om normaal te zijn, ben ik hem beginnen pesten. Niet veel later was ik de leider van de groep. Tot ik zag wat voor een schade ik maakte, toen ben ik gestopt en werd ik weer even onzichtbaar als daarvoor.

Ik ging naar de middelbare school met veel hoge verwachtingen, onrealistische dromen van mij. Ik werd gepest en uitgescholden omdat ik anders was, ondanks mijn pogingen 'normaal' te zijn.
Ik herinner mij een les godsdienst; seksuele voorlichting. De leraar vroeg wat je eerste ervaring met seks was, ik antwoordde zo normaal mogelijk: 'Mijn ouders betrappen'. Dat is één van de vele keren dat ik gelogen heb in een poging tot 'normaal zijn'.

'Normaal zijn' is moeilijk omdat je altijd iemand anders moet zijn. Niet enkel iemand anders dan wie je echt bent, maar ook tekens iemand anders als je een andere persoon tegenkomt. Of zelfs meerdere personen zijn tijdens hetzelfde gesprek.
Langzaamaan begon ik te vergeten wie ik was. Ik werd een Robot! Ik kende alleen nog maar de personen die ik probeerde te zijn. Ik werd gek van die verschillende personen in mijn hoofd. Ik werd depressief en dacht er steeds vaker aan om mezelf te doden. 'Mezelf gedwongen vermoorden', zoals ik dat toen noemde. Ik had het gevoel dat iedereen wilde dat ik dood was.
Ik was veertien toen ik mijn poging tot zelfdodingspoging heb gedaan. Ik weet nog steeds niet wat me heeft doen stoppen. Ik ben toen begonnen met mezelf te verwonden. Ik ontdekte wat er mis was met mij - of eerder - wat er mis was met mijn omgeving en mijn gedachten.
Ik ontdekte dat ik niet 'normaal' of 'gewoon' kan zijn, dat ik alleen mezelf kan zijn, wie dat ook is. Ik ben op zoek naar mezelf omdat ik NoRobot ben. Ik ben gewoon 1iemand. C#ka (mijn inbox staat open voor vragen)