Niet Vandaag!

Ken je dat gevoel van 'ik heb m'n dagje niet, laat me met rust'? Wel, zo'n dagen heb ik best vaak. Dan schreeuw ik om het minste en raak ik snel geïrriteerd. Meestal doe ik op die dagen totaal niks. Dan chat ik gewoon wat en af en toe schrijf ik dan ook nog iets. Maar het huis uitkomen? Alleen als het nodig is!
Afgelopen vrijdag had ik weer zo'n dag, maar het was toch nog net iets anders. Ik was oververmoeid. Geen idee van wat. Het enige wat ik doe is in de zetel zitten, schrijven en af en toe eens met m'n hond wandelen. A, ja, en slapen natuurlijk. Ik slaap echt heel veel. Maar oké, ik was dus oververmoeid en had heel de dag al iets van 'ik ga wenen'. Serieus, rond de middag kreeg ik gewoon tranen in m'n ogen zonder dat er ook maar iets was gebeurd.
Omdat ik m'n dagje niet had, had ik dus ook echt geen tijd of zin om iets nuttig (of intensief) te doen. Maar het was vrijdag. En iedere vrijdag gaan we boogschieten. M'n concentratie was laag en m'n uithoudingsvermogen nog lager. Ik had dus ook duidelijk laten blijken dat ik niet wilde gaan, maar veel keus had ik niet...
Dus, rond ongeveer kwart voor zeven vertrokken we. En ik was nog niet begonnen met schieten of het liep al mis... Ik had m'n latten er omgekeerd op gezet. Zoiets doe ik echt nooit! Zelfs al ben ik vermoeid, dan nog val ik niet zo laag. Meestal hoef ik niet eens naar m'n latten te kijken en doe ik het automatisch juist. Maar niet die dag.
Oké, dat was dus eigenlijk best gênant. Zowat iedereen weet het aan het feit dat ik te veel praat, maar daar lag het echt niet aan. Mijn hoofd voelde gewoon aan alsof er een baksteen inzat of zo... Logisch dat ik dan van die domme vergissingen maak.
Maar zo groot was de fout ook niet. Het was makkelijk recht te zetten. Boog afspannen, latten terug goed zetten en boog terug opspannen.
En na de opwarming begon het echte 'feest'. Onze trainer, Geert, vertelde ons dat degene op de 12 meter door konden gaan naar de 25 meter als ze vandaag gemiddeld een acht schoten. Geen probleem voor mij, want ik sta al op de 25 meter, al een tijdje. En toen kwam de genadeklap: degene op de 25 meter moesten ook een acht gemiddeld halen. Anders moesten we terug naar de vijf meter, en daarna dan weer terug naar de 12 en van de twaalf naar de 25 meter.
Ik ben geen winnaar. Nooit geweest ook. Ik wil wel graag winnen, maar ik vind het niet zo erg om te verliezen aangezien dat toch zo vaak gebeurd. Maar als er iets te verliezen valt, begin ik helemaal te flippen. Dan komt er twee keer zoveel druk op mijn schouders en druk en ik gaan niet samen.
Zodra ik iets MOET halen, gaat het helemaal verkeerd.
En dat ik niet echt goed bezig ben de laatste tijd, maakte het er ook niet beter op. Ik wist gewoon dat ik die acht gemiddeld niet kón halen. Onmogelijk gewoon. En wanneer ik weet dat ik iets niet kan, wordt het resultaat nog twee keer slechter dan het had kunnen zijn.
Dus nadat de 12 meter had geschoten, was het onze beurt. Hoewel ik wist dat het niet ging lukken, probeerde ik mezelf toch een beetje goede moed in te praten. Zo van 'vorige week ben je tweede geworden bij schutter van de maan!' Ja, maar we waren toen ook maar met twee... Daar heb ik me ook dagen aan geërgerd. Ik was zo dicht bij de overwinning. Echt zo dicht... Op het eind stonden ik en Jeffrey gelijk dus moesten we het hoogste schieten. Ik verloor met een tien, want Jeffreys tien zat dichter bij de x.
Soms is het leven toch zo oneerlijk!
Maar oké, niet afdwalen... Mijn eerste pijl was een voltreffer, recht in de tien! En meteen ook het enige geel dat ik die avond zag... Het was echt gewoon deprimerend. Vijf missers op een avond. Ik heb nog nooit zó slecht geschoten! Ja, oké, ik heb als sinds ik op de 25 meter sta slechte dagen, maar dit was toch wel een nieuw dieptepunt. Ik voelde gewoon alles fout gaan. En dat is erg, als je het fout voelt gaan. Ik wist dat ik alles verkeerd deed, maar telkens wanneer ik op het ene ding probeerde te letten - zodat ik dat ten minste goed deed - liep er weer iets anders fout. En zo ging het maar door en door... Ik haalde zelfs geen vijf gemiddeld! Serieus, het hoogste dat ik haalde was 22/30! Hoe slecht! Dat is net een zeven, niet de acht die ik nodig had! Maar oké, die 22 was beter dan alles wat ik had geschoten, dus daarna kreeg ik weer een beetje goede hoop.
Misplaatste goede hoop, want daarna begon het weer van voor af aan.
Slecht.
Slecht.
Misser.
En ik wilde zo graag die acht! Ik wilde het zo erg graag! Ik wilde niet als enige terug naar de vijf meter! Ik kon ze al bijna horen denken: amateur! Het werd me gewoon even te veel. Ik kon het gewoon niet meer aan. Echt niet. Ik leg druk op mezelf en als ik niet waar kan maken wat ik wil, barst ik gewoon. Dat heb ik ook een keer gehad op een toetst wiskunde, toen barstte ik bijna in tranen uit toen ik het antwoord maar niet kon vinden...
Ik weende.
En ik weende.
En ik had het gevoel dat iedereen het erover had. Zo van 'zeg, kan die niet eens presteren onder druk of wat?'
Ik voelde me waardeloos.
En echte verliezer.
En ik wilde niet opgeven, dus bleef ik maar doorgaan. En steeds leek het maar slechter te gaan. Uiteindelijk ben ik er gewoon mee gestopt, een half uur voordat de training afgelopen was, gok ik. Vreselijk. Nu was ik niet enkel een mislukkeling, maar ook nog eens een opgever.
Wat moesten ze wel niet van me denken?
Het ergste van al was dat ik gewoon niet kon stoppen met wenen. Heel de training door. Tranen. Bij alles wat ik deed, werd ik herinnerd aan m'n nederlaag. Alles wat ik zag, vooral die bekers, leek me toe te fluisteren: 'Verliezer!'
Ik was zo ontzettend beschaamd, maar ik kon het gewoon niet helpen. Tegen de tranen vechten helpt niet bij mij, dan wordt het enkel erger. Het ergste van al was nog wel dat ik er de hele tijd aan dacht. En dat ik zelfs met mezelf spotte. 'Zie je wel! Je kunt het niet! Je zult het nooit kunnen! Hoelang sta je nu al op de 25 meter? Al sinds Lore, Boo en Lien zijn begonnen. Ongeveer tien maanden dus. En kijk eens naar Jeffrey, hij kan het allemaal wel. En hij is net op hetzelfde moment begonnen met schieten!'
Het is gewoon frustrerend als je je best probeert te doen, maar steeds opnieuw faalt. Dan verlies je uiteindelijk hoop. Dan durf je niet meer te geloven dat het beter zal worden. Ik sta nu al zo lang op de 25 meter, maar ik heb het gevoel dat ik het steeds slechter doe, in plaats van beter. Er is gewoon totaal geen vordering.
Nu weet ik eindelijk hoe mijn broertje zich voelde toen het bij hem totaal niet lukte...

Volgende week moet ik dus weer naar de vijf meter, samen met nog een paar anderen. Ik hoop dat het beter wordt. Nog zoiets kan ik echt niet meer aan. Ik wil niet dat iedereen me nog eens ziet wenen...