015.

We waren nu al de hele dag in het ziekenhuis.. Nog steeds was er geen nieuws te bekennen over Cloë.
Mevrouw Ella was ondertussen ook al buiten bewustzijn. Natuurlijk besefte ze nu pas hoe erg ze tegen Cloë tekeer ging, en heeft mevrouw nu plotseling spijt.
Dat liet dus alleen ons twee nog over.
'Het is zo heet hier' zegt mijn moeder plotseling en doet haar vest uit. Ik schrik op uit mijn gedachten, en kijk om me heen.
Ik werd letterlijk helemaal gek in dit kamertje. Het leek wel alsof ik plotseling claustrofobie had. We zaten er nu al úrenlang.
Me moeder had gelijk, het was echt benauwd.
'Ik ga even een frisse neus halen' zei ik dus vastberaden, en stond al op. 'Hoezo nu opeens?' fluisterde me moeder verbaasd.
Natuurlijk kon ze nooit een keer gelijk akkoord gaan met wat ik zei.
Ik rol onopvallend met me ogen, 'Ik ga alleen even naar buiten hoor..' stelde ik haar gerust.
Ze kijkt me waarschuwend met gespleten oogjes aan, 'Héél snel dan!' zegt ze streng.
Ik knik. Het zal wel, als ik het benauwd heb mag ik toch wel even een frisse neus halen?

Dus ik deed wat ik zei, en liep naar de voorkant van het ziekenhuis, waar zich een grote voortuin bevond.
Zodra ik met de draaideuren naar buiten liep, sprongen de tranen weer in mijn ogen.
Mijn hele lichaam verzwakte zo weer in één milliseconde, en ik verzonk weer in mijn eigen gedachten.
Hoe snel is dit allemaal gebeurd? Waarom ben ik niet gelijk naar Cloë toegegaan? Dan kon ik dit allemaal voorkomen..
Als ik niet altijd een paar seconden nodig had om dingen te beseffen..
Als mijn lichaam nou niet verstijfde bij elk ongewenst ding dat op mijn pad viel.
Ik veeg mijn tranen weg met de rug van mijn hand, en richt mijn blik op de donkerblauwe lucht.
Ik voelde me op een of andere manier zo alleen..
Ik had niemand in mijn leven aan wie ik écht alles eerlijk kon vertellen. Ik hielde het meeste voor mezelf.
Sinds wanneer ontstond dit verwarde gevoel, en twijfelde ik zo vaak aan mijzelf?
Waarom kon ik mijn eigen gedachten niet meer controleren..
Ik denk alleen maar aan de mensen die mij niks uitmaken.
Maar als ze mij niks uitmaken, waarom verschijnen hun gezichten dan plotseling weer voor me.
En speel ik de scènes met hun, één voor één opnieuw af in mijn hoofd..?
Ik praatte trouwens in meervoud, maar er was maar slechts één persoon waarbij ik dit zonder te willen deed.
Enkel bij hem..
Dus hier stond ik dan, in mij eentje. Rillend in de kou, denkend aan de dag dat hij met zijn auto tegen mijn arm aanbotste.
Zo had ik hem ontmoet, en had hij mijn telefoon stukgemaakt.
Op dat moment kon ik me alleen maar focussen op mijn telefoon, en walgde ik van zijn grote ego.
Maar nu ik het moment over en over afspeel, richt ik me alleen nog maar op zijn gezicht. En zijn simpele aanrakingen, die ik nog steeds kan voelen op mijn armen.
Ik schud haastig de gedachten weer weg. Ik moest stoppen met aan hem denken. Het was ontzettend ongepast..
Met slopende passen loop ik naar een bankje, aan de rand van de weg. Een betere plek voor afleiding kon ik even niet bedenken. Er zat daar eigenlijk al iemand, maar diegene zat diep in zijn gedachten, met zijn hoofd omlaag. Dus die zou me waarschijnlijk niet eens merken.
Ik pak een verkreukeld zakdoekje uit mijn zak en veeg de tranen op mijn gezicht weg. Voorzichtig neem ik plaats naast de jongen.
Zoals ik al dacht merkte hij me niet op, en leunde hij nog steeds met zijn hoofd op zijn handen.
Wat had hij meegemaakt..? Misschien was zijn familielid wel overleden.. of was er iemand erg gewond.
Ik deed geen moeite om het te vragen. Hij had waarschijnlijk ook behoefte aan stilte. Weer stroomden er tranen over mijn wangen. Ze bleven maar komen en komen. Ik kon nog steeds niet geloven wat Cloë was overkomen.
Het leek allemaal wel net een droom.. alsof dit niet echt was.
Net als ik de nieuwe opvolgende tranen weer wil wegvegen, valt het zakdoekje op de grond..
Ik pak het zuchtend op, en gooi het in de prullenbak naast het bankje.
Als ik me weer omdraai schrik ik van de plotselinge actie van de jongen naast me.
Ik zie alleen zijn uitstekende hand, hij bood me een nieuwe zakdoek aan.
Ik vroeg me gelijk af waarom hij dat deed, hij had nog niet eens een woord tegen mij gezegd..
Op het moment dat ik hem wil bedanken, kruisen onze ogen.
En vanaf toen leek alles in slowmotion te gaan.
Voor één seconde stopte alles.
Mijn ademhaling.
Mijn hart.
Het was stil.
Maar daarna nam alles in een tien keer zo snelle tempo toe.
Ik kon mijzelf niet geloven, hoe mijn lichaam begon te reageren bij enkel het zien van zijn gezicht.
Er bloeide een niet te beschrijven gevoel in mijn buik..
Het was warm, en het maakte me ontzettend zenuwachtig.
Mijn hart raasde hard op en en neer.
Ik kon alleen maar in zijn ogen kijken, en hij in de mijne.
En als ik er in keek..
ook al was het maar een glimp.
Ik was gelijk gevangen.
Het was dan het enige wat ik nog zag.
Ik stopte direct met tranen, maar was nog te zwak om iets tegen hem zeggen.
De hele wereld werd opeens vergeten en alles draaide weer om hem.
Hoe konden we net zó dichtbij elkaar zijn, maar ook weer zo ver.
En nu voelde het alsof er geen millimeter lucht tussen ons in zat.
Alleen wij twee.
'Hope..?' was het enige wat hij verbaasd zei.