Remus deel 2

Nog bleker dan vlak voor een volle maan, stond Remus op hem te wachten.
“Ik ben onmiddellijk teruggekeerd, nadat ik het gehoord had…” Sirius zei niets, vond geen woorden om tegen de laatste van zijn vrienden te zeggen.
“Is alles goed met Harry? Kan ik hem zien?” Sirius zette een stap opzij om hem door te laten. Remus was niet begonnen over wat er gebeurd was, had geen verwijten gemaakt. Zijn eerste reactie was bezorgdheid. Typisch Maanling en toch zou hij zich beter hebben gevoeld als zijn vriend was beginnen schelden of zoiets, want dat had hij echt wel verdiend.
“Maanling, ik heb Peter…”
“Perkamentus heeft me verteld wat er gebeurd is”, zei Remus zonder zijn blik van Harry af te wenden. “Ik denk dat hij vreesde dat ik anders achter jou aan zou gaan, zoals jij achter Peter.”
“Het is allemaal mijn schuld.”
“Nee, Sluipvoet, dat is het niet, jij…”
“Maar ik had jouw naam moeten noemen in plaats die van Peter!” Het bleef een tijdje stil, uiteindelijk zei Remus terwijl hij hem nog steeds niet aankeek:
“Ik weet waarom je dat niet gedaan hebt. Je was bang dat ik het was, de spion.” Dat Remus niet kwaad werd, maakte het eigenlijk alleen maar erger.
“Ik kan niet zeggen hoeveel het me spijt.” Remus keek hem recht aan.
“Ik vergeef het je.”
“Dat zou je niet mogen doen.” Remus glimlachte wrang.
“Ga jij mij nu vertellen wat ik wel en niet mag doen?” Sirius gaf geen antwoord, maar omhelsde zijn vriend.
“Ik zal nooit meer aan je twijfelen, Maanling.”
“Het is al goed, Sluipvoet. Moet ik een handje helpen met opruimen?” Sirius keek de kamer rond.
“Dat zou wel handig zijn, ja.”
Ze werkte een tijdje zwijgend verder en in gedachten waren ze allebei bij Lily en James. Zowat elk voorwerp in de kamer was wel op de een of andere manier gelinkt aan hun vermoorde vriend. Een foto getrokken tijdens hun laatste dag op Zweinstein, een oude trui waar James pompoensap over gekieperd had, de broek die hij gedragen had op het huwelijk van James en Lily, een modelletje van de Engelse zoeker, dat hij had gekocht na de match Engeland – Frankrijk waarnaar ze twee zomers geleden waren gaan kijken…
Tegen de tijd dat Harry wakker werd, zag het appartement er al een stuk beter uit. In ieder geval hoefde de kleine Harry nu niet meer over vuile kleren en andere rommel te kruipen.
“Bedankt voor de hulp, Maanling, zonder jou was ik morgen nog bezig geweest.”
“Je weet het dan toch. Wat ga je nu doen?”
“Als eerste spullen voor Harry kopen, er was nauwelijks wat te redden uit… Nou ja, zin om mee te komen?”
“Prima, ik zou niet weten wat ik anders ga doen. Ik hoef geen wacht meer te lopen voor de Orde.”
“En ik moet ook op zoek naar een huis zodat Harry de ruimte heeft om te spelen. Liefst met een tuin. Je kan ook wel bij ons intrekken, als je wil, Maanling.” Dat laatste bedacht Sirius op het moment dat de woorden zijn mond verlieten. Remus staarde naar het plafond.
“Je weet best dat ik beter niet…”
“Dat is één nacht op een maand! Daar kunnen we echt wel iets aan doen.”
“Sirius, nee”, hij keek op zijn horloge. “Ik moet maar eens gaan.” En voor Sirius hem tegen kon houden was hij al naar buiten gelopen en verdwijnseld.
Sirius sloeg gefrustreerd met zijn handen op de muur. Remus een weerwolf, James en Lily dood, Harry een wees.
Nee, de oorlog zou nooit echt voorbij zijn.