Chapter 2

‘Sam, dit kun je gewoon niet maken!’
‘In hemelsnaam. Ze beschermde een stomme bloedzuiger!’

‘Ik vind het idee helemaal niets.’

‘Laat haar nou even, ze heeft het momenteel al zwaar genoeg.’

‘Ze? Sinds wanneer spreken we haar nu al aan als ze? Geloof me, ‘het’ is volgens mij het meest geschikte woord in deze situatie.’

‘Je verwacht toch niet van mij dat ik ‘haar’ daar zo zou laten liggen, in tegenstelling tot wat jij zou doen. Ik beschik misschien wel wat meer over levenservaring en gezond verstand dan dat jij van jezelf kunt zeggen. ’

‘Ben je op je tenen getrapt omdat ze je er toch goed van heeft langs gegeven? Ik denk zelfs dat het je ego heeft gekraakt, Meneertje ‘ praat niet tegen mij want ik ben momenteel pissed off’.’

‘Correctie, niet ‘ze’ maar ‘het’ en nee helemaal niet. Het was helemaal geen moeite! Ik heb er geen enkel schrammetje van overgehouden.’

‘En trouwens, wie zegt hier dat ik slecht gezind ben?’

‘Ik heb echt de neiging om beginnen te denken of eerder te constateren dat je leidt aan het syndroom van achterlijk zijn, want je vertoont er echt wel enkele kenmerken van Jacob. We zijn namelijk niet dom hoor!’

‘Ik wed voor 5 dollar dat als je nu je T-shirt moest uitdoen je toch wel een serieus litteken ervan hebt overgehouden. Meer als één zou ik zelfs zeggen.’

‘Maak er maar 10 dollar van.’

'Deal!'

‘Stelletje aanstellers!’

‘…’


En zo ging het nog wel een tijdje verder. De woordstroom klonk enkel als een goed georganiseerde chaos. Geen idee wat het begin en het einde van de zin mocht zijn. Geen idee hoeveel man er betrokken was tot deze conversatie. Geen idee of ik de hoofdrolspeelster was of enkel een figurant die stilletjes aan de zijlijn de conversatie kon volgen zonder enig teken van betrokkenheid. Ik kon niet afleiden of het kwaad, geïrriteerd, bezorgd, of wat dan ook klonk. Het volgde dan ook een specifiek ritueel. Namelijk aan het ene oor erin en aan het andere er weer uit. Het drong dus niet tot me door en kreeg dan ook helemaal geen betekenis van mijn hersenen. Zouden deze trouwens al geopereerd zijn of zouden ze nog in spoed liggen, al wachtend op de narcose? Stiekem hoopte ik erop dat ze al in de ‘herstellingsfase’ zaten.

Tot nu toe waren het enkel zware mannenstemmen die de kamer vulden. Het gekibbel werd dan ook op een bepaald moment onderbroken door een zachte vrouwenstem. Deze deed me denken aan mijn moeder. Haar melodieuze stem had de gave om me keer op keer weer weten te kalmeren en geruststellen als ik niet meer terug in slaap kon geraken na een enge nachtmerrie omat ik er zeker van was dat er een enge trol in mijn kast woonde of als ik mijn knie had geschaafd als ik weer eens te rumoerig aan het spelen was met mijn vriendjes en vriendinnetjes.

De vertrouwde hand die ik op mijn crèmekleurige pels voelde, had net zoals de betoverende stem, een rustgevend effect. Tot op het moment dat ik het ontsmettingsmiddel in m’n huid voelde prikken alsof ik het dartsbord was en de atomen die jodium vormden de pijltjes ervan waren. Daar ging mijn moment van rust en kalmte. Vader, moeder, Broeder, Zuster! Ik stond op het punt om dat spel werkelijk levenslang te gaan haten! En om niet te vergeten, het zou zeker en vast een mooi plekje gekregen hebben op mijn zwarte lijst. Of met andere woorden, dat was ik toch van plan om te doen als ik dit nog zou overleven. De pijn van het ontsmettingsmiddel wilde namelijk niet verminderen. Integendeel zelfs, ik voelde het vergroten met de seconde! Als ik kon zou ik in het eerste beste voorwerp dat ik tegenkwam mijn tanden boren. Maar iets, weet ik veel wat dat het mocht zijn, zorgde ervoor dat ik mijn plannetje niet kun uitvoeren. ‘Ik zou wel eens in iemand zijn ledematen kunnen bijten’ Moesten ze zeker gedacht hebben.

Het enige wat me niet ontnomen werd was de mogelijkheid om mijn stembanden, of wat het met dieren ook mocht zijn, te kunnen gebruiken. Een jammerend gejank. Hopend dat deze mensen hun gezond verstand zouden gebruiken en hun jodiummissie stop te zetten. Maar tevergeefs. Verdoofd door de miljoenen jodiumatoompjes die er zo te zien plezier in hadden om me pijn te doen, viel ik weer in een zwart gat. In tegenstelling tot al de andere keren had ik ditmaal het gevoel dat ik niet moest terugvechten om nog terug wakker te worden. Nee, ik werd zelfs aangemoedigd om alles even los te laten. Om, al was het maar voor even, mijn trots opzij te schuiven en toe te geven.