06 - Eigenwijsheid en magische handen

Zijn haar zat grotendeels verstopt in een petje dat hij achterste voren op had. Zijn krullen kwamen deels onder de pet vandaan en krulden achter in zijn nek. Hij droeg een simpel shirt met een jasje erop dat hij uit kon doen als het te warm werd. Zijn blauwe ogen keken Romée recht aan met een verbaasde blik in zijn ogen. Romée keek hem net zo vreemd aan. Ze had hem nog nooit gezien en hij had haar nog nooit gezien, zou hij een van de spelers zijn die ze nog niet had ontmoet. Haar flesjes en de wafels lagen op de grond, godzijdank waren ze nog heel en de jongen krabbelde overeind, waarna hij zijn hand uitstak naar Romée, waaraan zij zich omhoog trok. Ze klopte haar broek af en de jongen keek haar vreemd aan.
"Wie ben jij?" Vroeg hij op een gegeven moment, nog steeds heel met een frons op mijn gezicht.
"Ik kan beter vragen wie jij bent." Zei Romée eigenwijs terug en sloeg haar armen over elkaar heen en kantelde haar hoofd een beetje, met een hint van een grijns op haar lippen. Hij lachte kort en zette met zijn hand zijn pet recht, of ja hij stond nog steeds achterste voren, maar hij zette hem achterste voren recht. Heel vaag allemaal.
"Daley. Daley Blind, een van de voetballers uit het elftal." Zei hij met een grijns en Romée maakte een kort 'oh' geluidje en knikte toen, duidelijk niet helemaal onder de indruk.
"Danny's zoon?" Vroeg ze en hij knikte, maar iets in zijn gezicht vertrok een beetje, Romée wist niet precies wat.
"En aangezien het een mannelijk elftal is, lijkt het me niet dat jij erin zit." Zei de jongen met de naam Daley eigenwijs tegen Romée, zonder in te gaan op zijn vader en ze rolde met haar ogen. Hij vond zichzelf blijkbaar grappig, want hij grijnsde en sloeg zijn armen over elkaar. Romée keek schuin omhoog naar Daley, aangezien hij toch een beetje groter was.
"Stiekem ben ik een man en lijk ik op een vrouw en ben ik de nieuwe speler die jouw plek in de basis gaat innemen." Kaatste Romée terug en blijkbaar had Memphis Depay het gehoord, wan hij kwam langs gelopen en maakte een 'ooooooh' geluidje en bewoog hij zijn op en neer alsof hij verbrandt was, waarna hij er gezellig bij kwam staan. Romée lachte even en Daley, duidelijk niet geamuseerd, rolde met zijn ogen en keek weer terug naar het meisje voor hem met de bruine krullen en de nerd bril, van wie hij nog steeds de naam niet van wist.
"Ik zou uitkijken Daley met wat je allemaal zegt, ze kan je zo pijn doen met haar magische fysiotherapeut in opleiding handen." Zei Memphis subtiel met opgetrokken wenkbrauwen tegen Daley en Romée lachte even en knikte toen sarcastisch.
"Oh jij bent een van die meiden die stage bij ons kwam lopen." Merkte Daley toen op en Romée klapte in haar handen.
"Je hebt het door, goed zo." Zei ze grijnzend op een zwaar sarcastische toon en Daley moest lachen en Memphis grijnsde.
"Hij is een slimme jongen." Grapte Depay en Daley gaf hem een stomp in zijn maag, grijnzend.
"Maar waarom heb ik je dan nooit gezien?" Vroeg hij aan Romée en Romée haalde zijn schouders op.
"Jij ging naar de bijeenkomsten waar ik en Milou niet bij konden zijn en wij naar degene waar jij niet bij was." Gaf Romée als antwoord en haalde haar schouders op. Ze zuchtte zachtjes en ging met haar hand door haar haar.
"Ik ben trouwens Romée." Zei ze er snel achteraan toen ze zich bedacht dat hij haar naam nog niet wist. Ze stak haar hand uit naar hem met een glimlach en hij pakte deze vast en ze schudde zijn hand.
"Leuke naam, hoor je niet zo snel." Zei Daley met een glimlach en Romée glimlachte terug.
"Daley hoor je nog minder." Zei ze glimlachend en Daley haalde zijn schouders op. "Wel een leuke naam." Daley grinnikte zachtjes. Hij vond haar wel leuk, hij had vaak een slechte eerste indruk bij mensen en hij had ook vaak een slechte eerste indruk van mensen, maar Romée vond hij wel grappig, op haar eigen manier. Hij wist nog niet of hij haar kon vertrouwen, maar daar kon hij aan werken aangezien hij haar de komende maand waarschijnlijk vaak zou gaan zien. Vertrouwen was voor hem een moeilijk punt op sommige momenten. Er waren mensen die hem gebruikten omdat zijn vader een bekende voetballer was en ook omdat hij zelf een bekende voetballer was. Hij liet het niet vaak merken dat hij er last van had, dus ook bij Romée niet.
"Kom je bij mij en Milou zitten?" Vroeg Romée toen ze merkte dat Daley met zijn gedachten ergens anders was en hij knikte. Ze pakte haar eten vast en liep met Daley terug naar Milou, waar blijkbaar ook Stefan bij zat ze hadden het duidelijk gezellig. Romée trok haar wenkbrauwen op.
"Hey Stefan!" Zei Daley enthousiast en ging naast hem zitten en Romée weer naast Daley. Ze gooide het flesje en de wafel naar Milou toe.
"Wat duurde dat lang zeg, jesus." Zei Milou nep geirriteerd, waardoor Romée grijnzend met haar ogen rolde.
"Ik werd opgehouden door Daley hier, maar ik denk dat je je toch wel goed hebt vermaakt in mijn afwezigheid." Grijnsde ze en Milou begon lichtjes te blozen, met een kleine glimlach en ze keek naar haar handen. Daley keek naar Stefan, ook grijnzend.
"Is dit die Milou waarover je niet kon ophouden te praten?" Plaagde Daley zijn vriend en ook Stefan begon te blozen en rolde met zijn ogen. Hij gaf hem een stomp en duwde hem tegen Romée aan, die begon te lachen.
"Jij bent echt vervelend." Zei Stefan nep kwaad en iedereen lachte.

_____________________

Ik probeer echt te fixen dat ik iedere week een hoofdstuk online zet, maar het lukt niet echt ivm school en werk en alles en een laptop die niet werkt, ugh. Maar ik doe mijn best en ik hoop dat jullie het leuk vinden because Daley is here yay. Thanks voor alle abo's love you guys alot! En sorry Lein ik jat je foto hehe.