The orphan girl hoofdstuk 22

Ze waren nog geen kwartier buiten of ze hoorden een geluid. Iedereen trok gealarmeerd hun zwaarden. Iedereen schrok zich een ongeluk toen er plots een slee getrokken door konijnen uit de struiken kwam.
“Radagast!” Een klein bruin gekleed mannetje met iets raars dat verdacht veel leek op vogelpoep naast zijn hoofd, een lange bruinkleurige baard en een staf in zijn hand stappte van de slee. De meesten lieten hun wapens zakken en sommige staken ze weg
“Donkere dingen zijn bezig Gandalf! Spinnen van Dol Guldur! En Sebastian was bijna dood!”
“Pardon maar wie is Sebastian?,” Vroeg Bilbo in zijn onschuld.
“Sebastian is de persoon van mijn leven! Mijn lieve egel!”

Egel?! Helena draaide zich om haar verbaast gezicht te verstoppen. Toen ze over de verrassing heen was ging ze een beetje uit de buurt om haar lachen te smoren. Toen ze omkeek zag ze dat veel dwergen haar voorbeeld hadden gevolgd. Bilbo had nog steeds een geschokte uitdrukking op zijn gezicht. De elf kon zich wel voorstellen wat er door zijn hoofd ging. Iemand die zo over een egel sprak werd door een hobbit duidelijk geklasseerd als helemaal getikt. Als Radagast in de shire zou leven zou hij waarschijnlijk de outcast in het bos zijn. Alleen als het nodig zou zijn zouden de hobbits naar hem komen. Misschien een op avontuur belust hobbitkind wel maar dat zou het wel zijn. Het nieuws was minder grappig. Ook kreeg Helena nog eens een slecht voorgevoel. Er was hier iets in de buurt dat niet klopte. Haar vermoedens werden bevestigd door een afgrijselijk geschreeuw dat In de elf haar ogen heel bekend klonk. Het deed haar denken aan de witte ork op de witte warg. Ze huiverde terwijl ze aan Esgaroth dacht. Door de orks was ze nu hier en niet bij haar broer.
“Wargs en waarschijnlijk ook orcs!” Ze schudde haar boog van haar schouders, legde een pijl erop en wachtte af.