014.

'Nog even volhouden.. het is bijna over' glimlach ik naar mijn broertje, terwijl ik zijn hand vasthoud. Zijn ogen zijn gesloten.
Hij probeert geen kik te geven, maar ik weet wel beter. 'Klaar' zegt de vrouw en mijn broertje opent zijn ogen weer.
'Ik voelde het haast niet!' glimlacht hij, en ik lach.
'Tuurlijk niet, jij bent sterk' zeg ik, en neem plaats aan de zijkant van het ziekenhuisbed.
'U krijg morgen de uitslagen, maar ik denk niet dat er iets onverwachts tussen zal zitten. Morgen kan hij naar huis' zegt de dokter vriendelijk.
Ik knik en glimlach, 'dankjewel'.
Zodra de dokter de kamer uit is gelopen, richt ik me weer op mijn broertje.
'Hoor je dat? Morgen ben je weer thuis' zeg ik enthousiast. Mijn broertje klapt blij in zijn handen.
'Maar wacht..' zegt hij plotseling, en stopt met klappen.
Zijn gezicht vertrekt.
'Waar is mam?'
Ik kijk zo snel mogelijk de andere kant op.
Hij kon anders in mijn ogen aflezen dat ik loog.
Je kind is verwond en je hebt niet eens tijd om naar het ziekenhuis te komen. Goeie moeder.
Ik heb helemaal me auto bij een of andere automonteur gelaten in een buurt die ik niet eens ken.
Plus Hope achtergelaten midden in de regen..
Maar onze moeder kon nog niet eens een vergadering afzeggen..
'Ze was er terwijl je sliep.. ze is je spullen gaan halen' lieg ik en kijk wat om me heen.
Alles beter dan zijn ogen.
'Ooh..' is zijn enige antwoord, en hij staart voor zich uit.
Volgens mij had hij de trucjes onderhand ook wel door.
'Kom we spelen een spel op je psp' probeer ik zo enthousiast mogelijk te zeggen en loop naar mijn jas. Wat afleiding konden we allebei wel gebruiken.
'Heb je het meegenomen!' zegt hij blij, en ik knik lachend. Ik pak het uit me jaszak en loop weer terug naar het bed.
'Heb je een nieuwe telefoon?' vraagt me broer nieuwsgierig en kijkt naar me hand.
Ik volg zijn blik, en schud me hoofd.
Ik was er echt niet bij.
Ik heb geen psp in me handen maar de iphone van Hope.
Of nou.. mijn iphone, aangezien ze het niet wilde aannemen. Ze wilde het niet aannemen..

Ik word weer terug gezogen naar het moment dat ze zowat tegen me stond te schreeuwen toen ik het haar liet zien.
Wat was er zo erg aan? Iedereen wilt toch wel een iphone.. ?
Hope..
Waarom word ze boos zodra ik haar iets aanbied.
En waarom is ze wél stil als ik tegen haar praat.. Met haar blik op de grond gericht.
Waarom kon ze me niet aankijken en alles recht in me ogen zeggen..
Ze was zó anders.
Anders dan alle anderen.
Ze had iets.. iets geheimzinnigs.
Elke keer als ik denk dat ik één stap dichter bij haar ben.. loopt ze met grotere stappen weer weg.

Maar ik moet en zal achter haar aan lopen

Sorry.. een beetje slecht
Kunnen jullie al raden wat er het volgende hoofdstuk gebeurt (