AMY!

Ik merkte gewoon dat we dichterbij kwamen. De paarden werden onrustig en we kwamen steeds minder wezens tegen. Ook de planten liepen langzaam over in verdorde bosjes. ‘Ik krijg die kriebels van deze plek.’ Zegt Amy rillend. Ik geef haar groot gelijk. Als dit niet echt nodig was geweest waren we hier nooit heen gegaan. ‘Deze plek is niet goed voor ons, er zijn kannibalen.’ Klaagden de paarden. We probeerden ze gerust te stellen. ‘We zullen ervoor zorgen dat er niets met jullie gebeurt.’ Beloofde Jake. Dat stelde ze enigszins gerust. Hoe verder we reden hoe stiller het werd. ‘Jongens, ik heb het gevoel dat we gevolgd worden.’ Zeg ik terwijl het kippenvel over mijn arm kruipt. Jake knikt. ‘Ik voel het ook.’ Zegt hij zacht. Alert kijken we om ons heen. Opeens stonden de paarden stil. ‘Te gevaarlijk, we kunnen niet verder.’ Protesteerde Miracle. Moonlight en Prince hinnikten instemmend. Ik klop haar op haar hals. ‘Oké, we gaan te voet verder.’ We stijgen af en verdelen de noodbagage over de rugzakken. De dorre takken breken onder onze schoenen. Het gaf een akelig geluid in de toch al zo drukkende stilte. Ik weet niet wat het was maar iets trok mijn aandacht. Misschien dat het een voetstap was die ik hoorde of iets anders maar ik keek met een ruk op. Ik gebaarde dat Amy en Jake ook stil moesten staan. Uit de bosjes klonk zacht geritsel en toen stond ik oog in oog met mijn eerste monster (nou ja ik wist nog niet dat het een monster was), het was een klein lief soort aapje dat ons vriendelijk aankeek. ‘Aah.’ Bracht ik vertederd uit. Het aapje stak uitnodigend zijn hand uit en ik liep er naartoe om hem vast te pakken maar net voordat onze handen elkaar raakten trok Jake me terug. ‘Pas op, dat is geen gewone aap, het is een vleesetende duivels aap.!!’ Riep hij geschrokken uit. Ik keek hem aan alsof hij gek was geworden. ‘Je bedoelt dat dit kleine lieve aapje een vleesetende aap is?’ Ik staarde hem ongelovig aan. ‘Jake! Pas op!’ Gilde Amy.

Ik zag nog net hoe één van Amy haar pijlen langs ons suisde en verderop in de grond kwam, toen kwam er nog een pijl van Amy en die doorboorde een rood misvormd aapje met hoorntjes en een duivelsstaart doorboorde. Het wezen viel met een doffe klap op de grond. Ik stond te trillen van schrik. Jake pakte mijn hand en trok me mee naar het schepsel. ‘Dit is waarom je niet op de eerste indruk af moet gaan.’ Zei Jake ernstig en hij wees de vlijmscherpe tandjes van het beestje aan. De vacht was vuurrood geworden en het was veranderd in een klein duiveltje. ‘Sorry.’ Fluister ik beschaamd, ik had naar ze moeten luisteren. ‘Het geeft niet, wij vergeten ook dat je nog bijna niets van dit land weet. Wij moeten daar ook rekening mee houden.’ Zei Amy lief. Ze gaf me een knuffel. ‘Wees blij dat je niet net zoals mij bent met mijn eerste keer, ik liep zo in de armen van de duivelsstrik, gelukkig dat Ashwin me…’ Ze houd abrupt haar mond. ‘Als Ashwin wat?’ Ik kijk haar nieuwsgierig aan. ‘Niets laat maar.’ Ik keek vragend naar Jake. Hij maakte een sussend gebaar. Goed voor nu liet ik het liggen, maar ik zou erachter komen wat Amy voor mij probeerde te verbergen. ‘Goed zullen we verder gaan? Onderweg kunnen Amy en ik je dan een beetje laten zien wat wel goed is en waar je beter van af kan blijven.’ Zegt Jake terwijl hij ons vragend aankijkt. ‘Ja, is goed, ik pak nog even mijn andere pijl.’ Ze wees naar de pijl die had gemist. Toen ze bij de pijl was trok ze hem uit de grond maar net op het moment dat ze naar ons toe wilde lopen begon de grond onder haar te schudden. Haar ogen werden groot van angst. ‘Amy!’ Ik zag hoe de grond onder haar afbrokkelde. Ze probeerde nog naar ons toe te rennen maar toen verdween de grond onder haar voeten. Ik zag haar maaiende armen nog in de lucht en ik maakte een snoekduik maar ik kon haar net niet pakken. Het laatste wat ik zag was haar hoopvolle gezicht, vol vertrouwen. Jij helpt me wel toch, jij pakt mijn hand wel. Had het uitgestraald. Toen viel ze met de grond naar beneden. ‘NEEE!’ Mijn stem klonk verstikt toen ik haar naam riep. ‘Amy!’ Ook bij Jake liepen de tranen over zijn wangen. ‘Het is mijn schuld, ik had haar hand kunnen pakken.’ Snikte ik wanhopig. ‘Nee zo mag je niet denken.’ Roept Jake ontzet uit. Hij greep me bij mijn schouders en schudde me huilend door elkaar. ‘Het is niet jou schuld, hoor je me? Niet jou schuld.’ Ik knipperde en probeerde door mijn tranen iets te kunnen ontwarren.

‘Kan iemand me nog helpen of moet ik alles alleen doen?’ ‘Amy!’ Ik rende naar de rand. Daar bungelde mijn vriendin aan haar pijl die ze diep in de muur van grond had gestoken. Haar hoofd was rood van inspanning en er liep een lange snee over haar voorhoofd maar voor de rest was ze ongedeerd. De tranen begonnen nog harder te stromen maar deze keer van opluchting. ‘Jake help me.’ Riep ik over mijn schouder. Hij kwam naar me toe gerent. ‘Hou dit goed vast.’ Ik haalde een touw uit mijn tas en knoopte hem om mijn middel, de andere kant van het touw sloeg ik eerst om een boom en gaf ik toen aan Jake. Langzaam liet ik me over de rand zakken tot ik bij Amy was. ‘Hou je stevig aan me vast.’ Zei ik waarschuwend. Ze klampte zich aan mijn rug vast. ‘Oké Jake, nu rustig op trekken.’ Riep ik naar boven. Langzaam maar zeker werden we omhoog getrokken. Toen pakte twee sterke warme handen me vast en trokken me over de rand. We huilden alle drie en omhelsden elkaar. ‘Laat me nooit meer zo schrikken Amy.’