Maybe you have to go to your granmother

Jessica knielde bij me neer en keek me ongerust aan. 'Lily,'zei ze met angstige ogen,'Lily, gaat het? Wat gebeurde er?' Ik keek haar vaag aan, en kneep mijn ogen snel toe om het tollen te voorkomen. Ik voelde dat er mensen rond me heen gingen staan en dat Jessica haar hand tegen mijn voorhoofd drukte om te voelen of ik koorts had. Haar hand was ijskoud tegenover mijn bloedhete huid. Ik opende wazig terug mijn ogen. 'Lily, moet ik je ouders bellen?'vroeg Jessica vriendelijk maar ze had het fout. Ze had het fout, en dat wist ze direct zelf. Mijn ouders waren er niet meer om me te helpen. Even voelde ik me in de steek gelaten en zoute tranen welden op in mijn ogen. 'Oh,sorry!' zei ze gemeend en zette haar handen voor haar mond. 'Ik bedoelde je grootmoeder, sorry.' Ik zag dat ze er echt wel spijt van had. En daar kon ze niet aan doen, ik was er gewoon gevoelig over. 'Ik ga wel zelf even naar haar toe,'zei ik en slikte. Ik voelde me al wat beter, ik had frisse lucht nodig. Dat was het enige dat ik wilde. 'Ja?'vroeg ze en keek me schattend aan,'Gaat het wel?' 'Ja,'zei ik zelfzeker en stond weer recht. Zonder tollen, zonder te wiebelen,' Het gaat wel.''Oke, meis,'zei ze en glimlachte,'Ga maar, ik geef je wel vrijaf.' Ik keek haar dankbaar aan. Oma zou het wel weten, zij wist alles af van rare dingen. En van ons. Ik wenste haar gedag en bedankte haar. Dan stapte ik de frisse buitenlucht in en snoof het goed in. Het deed goed en fietste richting oma. Zo moest ik wel langs Londen, dus deed ik maar mijn muziek in mijn oren. 'Hé, stop. STOOOOP!' schreeuwde een jongenstem geschrokken. Ik opende terug mijn ogen, die ik een franctie van een seconde had toegeknepen en zag dat ik bijna een jongen had overreden. Oeps. Het was Justin.