De Zuidelijke Waterstam - 53

Het verbaasde me niets dat ze iets te vroeg waren, ik had een half uur dan ook speciaal ruim genoeg gerekend.

Het duurde niet lang voor iedereen zich verzameld had.
“Waarom mogen we niet gewoon doorwerken?”, bromde er iemand.
“Daarom”, zei ik met een glimlach, en ik wees naar de groep die uit de gevangenis terug kwam. Meteen rende iedereen er heen. Ze begroetten dierbaren en buren. Er barstte een hoop gejuich los, het werd bijna een klein feest. Tot meer en meer mensen begonnen te beseffen dat hun dierbaren er niet bij zaten. Stamleden merkten dat hun dierbaren niet vrijgelaten waren en ex-gevangenen merkten dat hun dierbaren ofwel mee waren gaan vissen, in het beste geval, of zelf nog opgesloten zaten. Of in het ergste geval, gestorven waren.
“Prinses, mijn dochter…” Een vrouw viel voor me op haar knieën. Ik keek even naar Sicho. Die trok de vrouw zacht recht.
“Maak je geen zorgen, we hadden vandaag nog niet de tijd om iedereen te zien en dus heeft de prinses ook nog niet over iedereen geoordeeld. Morgen gaan we verder.” Ik merkte dat het hem pijn deed anderen gerust te stellen terwijl hij zelf zo bang was voor zijn zoon.
“Stilte iedereen”, liep ik luid. Het werd vrij snel stil, ondanks het feit dat ze hun familieleden in sommige gevallen zelfs maanden niet meer gezien hadden. “Ik weet dat er nu nog een aantal mensen ontbreken. Uiteraard is er een groep mannen gaan vissen, en die komen morgen terug. En wat de gevangenen betreft: ik had vandaag niet genoeg tijd om iedereen te zien en een oordeel te vellen. Morgen ga ik gewoon verder met Sicho en prinses Yue.”
“Zijn er mensen die u niet vrijlaat?”, vroeg iemand in de groep. Ik aarzelde even en haalde diep adem.
“Tot nu toe is er één persoon over wiens lot ik nog een paar dagen wil nadenken, maar verder heb ik iedereen vrijgelaten, of toch op z’n minst voorlopig.”
“Voorlopig? Gaat u hen dan terug de gevangenis in sturen? Maar…”