De Zuidelijke Waterstam - 51

“Ze zijn vlakbij, prinses.” Hij aarzelde even.
“Lizzie…”, fluisterde Yue in mijn oor.

“Ik, nou, ik weet dat u gezegd had dat ze in de stam moesten blijven”, ging de generaal verder. “Maar u had ook gezegd dat we hen moesten helpen waar we konden. Ze hebben ons vanochtend erg gemeden, maar vanmiddag kwamen er een paar mannen naar me toe. Ze vroegen of ze een eindje het dorp uit mochten, om betere sneeuw te halen voor de opbouw, ze zeiden dat ze anders niet echt verder konden. En dat het vlakbij was, het was te zien van aan de andere kant van het dorp. En toen ik zei dat ze eigenlijk in het dorp moesten blijven, zeiden ze dat er best een paar soldaten mee mochten.” Hij keek me wat angstig aan.
“Is alles verder goed verlopen dan?”, vroeg ik.
“Ja prinses, ze hebben de sneeuw op sleeën geladen en ze zijn al een paar keer heen en weer gegaan.”
“Dan wil ik daar eens gaan kijken.”
“Natuurlijk, prinses, komt u mee.” De generaal maakte een buiging en ging me voor, door het dorp, naar de andere kant van de stam en iets verder naar een heuvel. Iedereen die we passeerden week opzij, maar toch had ik het idee dat dat deze keer niet uit pure angst was.

“Prinses, gaat u hen straffen?”, vroeg Sicho aarzelend.
“Is er inderdaad zo’n groot verschil in sneeuw?”
“Ja, er zijn honderd verschillende soorten en…”
“Goed dan, als het inderdaad zo gegaan is als generaal Ylein gezegd heeft, heb ik geen reden om hen te straffen.” We kwamen bij de heuvel en zodra we er omheen liepen, zagen we een groep mannen van de waterstam die sneeuw op grote sleeën schepten met hun handen. Een paar soldaten stonden om hen heen.
“Zoals u ziet, prinses Lizzie, ze zijn alleen bezig met sneeuw te halen.”
“Het gaat wel erg traag zo”, merkte ik op.
“We hebben bijna geen spades”, zei één van de mannen zacht. “Het is de enige manier.”