Jefferson •11

Op de een of andere manier, voelde Jefferson zich redelijk kalm. Maar ergens borrelde de woede en zelfs het verdriet, wie weet wanneer het los zou barsten - zelfs hij wist 't niet. Eén van de laatste personen die hij had, was hij kwijt geraakt net nadat het de ander ook had verloren - terwijl ze al die tijd achter hem had gelopen, had hij geen echte aandacht aan haar besteed, te gefocust op het doel. Om het portaal te bereiken dat hem naar Grace zou brengen, als zijn vermoedens tenminste juist waren over waar ze was. Maar ieder kleine hint die naar Grace toe leidde, zou hij volgen - de laatste keer dat hij haar had verloren, had hij er zo lang over gedaan om haar terug te krijgen. Nu zou hij niet de kleine dingen over het hoofd zien, hij zou alles volgen totdat hij zijn Grace had gevonden. En nu zou hij achter Odette aangaan, ze kon niet ver achter zijn - afgeleid door iets, zolang het maar niet de ijs koningin was dan kon hij haar wel vinden.
'Nee, dat is ze niet.' Zei Jefferson met op elkaar geklemde kaken. Hij keek zijn oude vriend aan, soms als hij echt naar Killian keek - had hij 't idee dat hij heel iemand anders zag, maar Jefferson vroeg zich af of dit was omdat Killian was veranderd of omdat Jefferson nu anders keek naar dingen. Ze hadden zolang samen gereisd, samen gewerkt. Maar Jefferson had zich gerealiseerd dat wat ze deden, niet was wat hij wilde doen met zijn leven. Uit eindelijk was hij van het geliefde schip van Killian afgegaan, om zelf te gaan werken - dat werk was ook niet helemaal eerlijk geweest, maar het was goed geweest voor hem. Alleen was hij daardoor Grace de eerste keer kwijt geraakt, bedrogen tijdens één van zijn zaken. 'Ze is hier nog steeds en ik ga d'r halen.' Was het enige dat hij zei, hij trok zijn arm los uit de greep van Killian en nog zonder iets te zeggen - liep hij de wenteltrap van ijs weer af. Hij wist dat er een kans was dat ze elkaar niet meer zouden zien, dat de ijs koningin één van hen zou vinden. Maar die kans nam hij, hij wist dat Killian zichzelf kon verdedigen ook al was dat niet met magie. Maar hij liet hem niet hulpeloos achter.
Jeffersons voetstappen waren duidelijk te horen, hij liep wat sneller de trap af dan op - zijn handen diep in zijn zakken verborgen ook al zat daar nu geen warmte meer in, dat wist hij ook. Maar het hielp wel een beetje. Hij kon niet wachten tot ze de kou uit waren, met z'n drieën een vuur zouden maken om op te warmen na de lange, koude reis. Maar dat dat zou gebeuren, was een kleine kans - alle drie realiseerde dat.