2. TommoxLou

Hii!
Ik vind het echt een heel goed idee van je, ik had al vaker van dit project gehoord en heb het ook al een paar keer gebruikt. Ik heb niemand ooit echt helemaal goed mijn verhaal verteld, dus hier komt die dan..

Het begon eigenlijk allemaal een klein tweeënhalf jaar terug, ik zat in de derde en werd daar door een groepje jongens heel erg gepest. Het begon met simpele gemene opmerkingen, tot het punt dat ze dingen uit mijn schooltas stalen en het door de klas gooiden. De leraren deden er simpelweg niets aan en ik was niets vergeleken met het grote aantal van de jongens.
Op een gegeven moment werd het steeds erger en werd ik na school bij mijn kluisje opgewacht, waar ze me dan tegen de kluisjes aansmeten en allerlei dingen zeiden. Dat ik dood moest, lelijk en dik was. Ook sloegen ze me, als ik in de gang langsliep bijvoorbeeld tussen de lessen door. Één van hen zat me tijdens de les zo te irriteren, dat ik toen huilend de klas uit ben gerend en daar het hele lesuur buiten de klas met mijn mentor heb zitten praten.
Dit ging het hele jaar door en ik voelde me steeds slechter. Ik durfde niet meer naar school en mijn cijfers kelderden dramatisch, ik stond negen tekorten en er kwam geen voldoende meer bij. Toen begon het eigenlijk.
Ik had mijn spiegel laten vallen en met één van de scherpe stukken begon ik in mijn huid te krassen, op mijn pols. Heel onschuldig, maar ik had daar ook nooit mee moeten beginnen. Mijn vriendinnen zagen de twee krasjes, maar ik kwam er onderuit door te zeggen dat het de kat was geweest. Ze geloofden het.
Zo ging het een tijdje door, niet heel erg maar gewoon soms. Ik deed het met scharen, passers, wat ik maar kon vinden. Naarmate het schooljaar eindigde, was het steeds niet genoeg meer. Toen begon ik de mesjes uit puntenslijpers te gebruiken, binnen korte tijd stonden er allemaal kleine krasjes op mijn pols, die ik met armbandjes bedekte.
De hele zomervakantie was het precies hetzelfde verhaal, toen was ook de periode dat mijn beste vriendinnen erachter kwamen. Ik voelde me zo schuldig, dat ik toen besloot clean te blijven. Vanaf 16 Augustus, was dat.

Ik kwam toen in een nieuwe klas, door mijn vorige schoolprestaties moest ik de derde overdoen. Ik kwam bij mijn beste vriendin in de klas, maar de klas zelf was vreselijk. We werden vreselijk buitengesloten en elke keer als we wat zeiden, kregen we te horen dat we zelfmoord moesten plegen. In de klas, via What’s App. Het was precies zoals het jaar daarvoor, ik ben weer enkele keren de klas uitgevlucht en op sommige dagen zelfs thuisgebleven omdat ik echt niet naar school wou.
Dat kwam na een tijdje goed, gelukkig, maar na 149 dagen clean geweest te zijn, viel ik weer terug. Ik leek vrolijk, maar het snijden en mijn depressie was intussen al stukken erger geworden. Ik dacht vaak aan zelfmoord, ik dacht dat ik het allemaal niet meer waard was. De sneden zaten dan tot halverwege mijn onderarm, ik deed het nu met scheermesjes. Het ging dieper en bloedde meer, op sommige momenten was ik bang dat het bloeden niet meer zou stoppen, maar dat deed het gelukkig altijd wel. Op een gegeven moment deed ik het elke dag, op mijn linkerarm. Ook al zat die al helemaal vol, ergens anders zou het nog meer opvallen.
Ik hou nog steeds bij hoelang ik clean ben sinds de laatste keer, en op dit moment is dat vandaag 6 weken.
Helaas gaat het nu nog steeds slecht en denk ik er nog elke dag aan, mijn pols zit onder de littekens en ook mijn benen en buik zijn wel eens het slachtoffer geweest. Elke dag wil ik weer terugvallen maar de gedachte aan mijn vriendinnen houdt me dan weer tegen. Ze hebben me er elke keer weer mee geholpen en steunden me als het weer fout ging.
Ik voel me nu nog steeds alleen, vergeten en ik denk nog steeds vaak aan zelfmoord. Ik ben obsessed met calorieën bezig en vind mezelf ook te dik, te lelijk voor anderen. Ik wil het liefst de hele dag in mijn bed liggen en mijn ogen eruit huilen. De stress van de vierde klas is op dit moment erg groot en ik ben bang dat ik binnenkort wel onder bezwijk. Het is alsof ik het allemaal niet waard ben, dat het niemand zou opmerken als ik op een dag voorgoed weg zou zijn. Maar natuurlijk zijn er wel mensen die van je houden, dat moet iedereen gewoon onthouden.
Vaak krijg ik ook te horen dat ik me niet moet aanstellen, dat er altijd wel mensen zijn die het erger hebben. Dat weet ik ook, maar depressie is niet iets waar ik voor gekozen heb. Ik kan niet alles hier verwoorden wat ik denk, want mijn gedachtes zijn vaak één grote chaos van stemmen die me overhalen mezelf weer pijn te doen, suïcidale gedachtes en meer. Op sommige dagen voel ik ook gewoon niets, dan is de neiging ook groot omdat ik dan misschien wél iets zou voelen. Ik voel me dan zo down, zo neerslachtig en zo vreselijk moe, ondanks dat ik niks heb gedaan die dag.

Ik wens dit niemand toe, want het is vreselijk om elke dag met zulke gedachtes rond te moeten lopen, net doen alsof je vrolijk bent zodat niemand achter de waarheid komt. Als je maar weet dat niemand er alleen voor staat, ook al voelt het wel zo. En als jij je ooit zo begint te voelen, praat er dan met iemand over. Want die fout heb ik wel gemaakt. Ik ben er nooit met iemand over gaan praten, ik heb nooit hulp gezocht. Misschien, als ik dat wél had gedaan, was het nooit zo erg geworden en was ik er nu vanaf.
Als je ooit iemand nodig hebt, ik ben er voor je. Mijn gastenboek en inbox staan altijd voor jullie open, en onthoud. Muziek is er altijd voor je, liedjes kunnen je echt helpen. <3

Dit was zo ongeveer wel mijn verhaal..


Xo TommoxLou