A ranger/traitor 237

“Wil je zeggen dat Corn.. Mijn Corn… Corn niet is?” Halt keek naar zijn vroegere leerling.
“Inderdaad. Het spijt me Gilan.”
“En hij verraadde onze plannen?”
“Daar lijkt het wel op.”
“Maar wie is hij dan? Hij heeft geen Skandisch accent!”
“Dat weten we niet. Als we hem gevonden hebben kunnen we het hem vragen.” Gilan schudde mistroostig zijn hoofd. Hoewel zijn kap het grootste deel van zijn gezicht bedekte, zag Miko tranen op zijn wangen glinsteren.
“Ik was bereid mijn leven te geven om hem te beschermen. Ik heb het bijna gedaan! Zonder Clark… En waarschijnlijk was het bluf. Hij liep niet eens werkelijk gevaar. Ik vraag me af wat hij daarvan gevonden zou hebben. Dat ik vermoord werd, terwijl ik hem beschermde tegen gevaar dat niet eens echt was…”
“Ik vraag me af of hij dat besefte,” zei Miko. Hij kon zich niet voorstellen te moeten leven naast mensen die je aan het verraden was. Zeker, zoals nu bij Gilan het geval was, als die overduidelijk om je gaf.
Dat hij het zich niet eens kon voorstellen, maakte het extra pijnlijk dat hij degene was die men ervan verdacht had de verrader te zijn. Nu wiste ze eindelijk wie het was en hij zou toch een paar vragen moeten beantwoorden.
Dan moesten ze hem uiteraard eerst terugvinden en dat was nu niet zo eenvoudig, want verrader of niet hij had toch maandenlang in de leer geweest van een Grijze Jager en dan nog de Grijze Jager die algemeen gold als de beste van de beste in het ongezien voortbewegen!