Hoofdstuk 10

Verbaasd staarde ik naar Teuns zwaard op de grond. 'Goed gedaan!' Riep Nadia, ik keek op en zag dat Teun ook verbaasd keek. 'Even voor de zekerheid, je doet dit toch pas drie dagen?' Vroeg hij zonder op te kijken. 'Ehm ja.' Zei ik aarzelend. 'Nou dat is goed van je, ik, ehm ben zo terug.' Zei hij onderweg fluisterde hij iets in Nadia's oor waarop zij knikte en me een bezorgde blik toewierp. Even later kletterde er een zwaard over de grond en Nadia zei: 'Oké! Goed gedaan allemaal laten we gaan vliegen!' We liepen naar een soort hoog stuk steen, dat ik nog niet eerder had gezien en klommen erop. 'Niemand vliegt voor het eerst hè? Mooi, nou het is heel simpel je eh springt gewoon naar benden en vangt jezelf op met je vleugels.' Legde Nadia uit. Angst sloeg me om mijn hart, wat had ze gezegd?! Gewoon springen?! Misschien kon ik die stem om hulp vragen. Ik zou het gewoon proberen. "Ehm, hey! Kun je me helpen? Nu ongeveer?" vroeg ik in mijn hoofd "Wacht even, eerst deze taco opeten" zei de stem. "Maar het is hèèl dringend!" smeekte ik. "Al goed, al goed, wat is er?" vroeg de stem "Wat moet ik doen? Moet ik gewoon springen?" vroeg ik "Nou eigenlijk wel ja ik zal het uileggen, het is heel simpel, je springt naar benden en slaat je vleugels uit en tadaaaam! Je bent er. Verder nog iets?" legde de stem droog uit. "Zeker weten zo simpel?" vroeg ik onzeker "Zeker weten." verzekerd de stem me vriendelijk "Oke, dan heb ik nog een vraag, wie ben je?" Vroeg ik "Ik heb vele namen Satan, Hades, Pluto, of gewoon je vader kan ook." antwoordde de stem (mijn vader dus). Even was ik totaal verbijsterd. "Mijn vader?!" vroeg ik "Prezent." weer zo'n droog antwoord, mijn vader was teminste niet saai, zeker niet saai. "Oke, bedankt, eh pap." zei ik "Graag gedaan meisje." zei mijn vader. Tijdens mijn gesprek was Fenna al gesprongen en keurig geland. 'Het is jouw beurt, Emma.' fluisterde Ron in mijn oor. Ik keek hem zenuwachtig aan en liep naar de rand. Daar haalde ik diep adem en sprong naar benden. Het was geweldig! De wind suisde door mijn haren en de grond kwam langzaam dichterbij. Ik had eeuwig zo kunnen blijven vallen maar als ik wou blijven leven zou ik mijn vleugels toch maar uit moeten slaan. Dus dat deed ik, met tegenzin dat wel. Ik zweefde een stukje en lande toen op mijn voeten. Ik ging rechtop staan en zuchtte ik had het gedaan!