~ Ronald Weasley in the garden?

Ze haat hem. Hij is wreed, misschien nog wel wreder als Voldemort.
Boos sloeg Lynn het boek dicht, nog nakokend van woede.
Malfoy, daar draaide het allemaal om. Hoe durfde hij Hermelien een modderbloedje te noemen? Hoe durfde hij Harry zo te pesten?
De naam is Lynn Mancaster, zestien jaar, en een beetje verslaafd aan Harry Potter. Het is jammer dat nog niet alle delen gepubliceerd zijn, maar gelukkig gaan ze nooit echt vervelen. Zo had ze Harry Potter en de Steen der Wijzen al twee keer gelezen. Ze kon de boeken nog niet zo lang, en ze wist er ook ni et zo veel over. Wel wist ze dat ze ontzettend leuk waren. Bestond het maar echt...
Langzaam krabbelde het meisje omhoog uit de antieke sofa en liep naar de mooie vitrinekast in de hoek van de kamer. Een prachtige toverstok lag daar. Gemaakt van bruin hout, en er spetterden gouden vogeltjes uit die in de lucht weer verdwenen.
In haar gedachten dan. In het echt was het een plastic replica van de stok van Ron Weasley. Deed hij het maar echt…
Ze zwaaide zuchtend met de stok in de richting van de deur en prevelde een spreuk ‘Alohomora!’ Dat was een van de weinige spreuken die ze kon. Hermelien had hem gebruikt in de boeken.
De deur sloeg niet open. Er kwam zelfs geen een vonkje van de stok af. Het was een prutding..
En toch, toch was ze er zo trots op. Ze had hem gekocht toen ze nog geen één Harry Potter boek had gelezen, ze wist eigenlijk niet eens wat het was, maar ze had hem in een winkeltje zien liggen en hij was zó mooi! Hij had vijfendertig pond gekost: belachelijk duur had papa gevonden. Maar goed, hij was ook maar een Dreuzel. Dié snappen dat niet.
Ze moest lachen om haar eigen gedachten. Was zij, Lynn Mancaster, zelf dan ook niet een Dreuzel? Je lijkt wel een beetje zo op Malfoy zo, Lynn. Die arrogante kwal. De gedachten spookten door haar hoofd. NEE! Ze leek niet op die smerige Malfoy. Zij zou nooit een Zwadderaar worden, daar was ze veel te vriendelijk voor. Griffoendor, dát was pas een goede afdeling. Alle helden zaten daar.
Door een harde knal tegen het raam werd ze uit haar gedachten opgeschrikt. Toen haar blik naar het glas werd getrokken zag ze tot haar grote afschuw bloedsporen. “Ieuwl.” Mompelde ze hardop.
Voorzichtig schuifelde ze naar de voordeur en liep naar buiten. In het gras lag een bundeltje met.. ja, wat was het? Zo op het eerste gezicht leek het net een dweil.
Nog een stapje dichterbij dan maar.
‘De dweil’ werd steeds duidelijker, en het bleek een uil. Een uil! Kan je je dat voorstellen? Een uil in de Zwartesteeg!
Het had een prachtig crémekleurig verenkleed dat verstoord werd door de harde kleur van bloed. Een grote wond bevond zich vlak onder de vleugels, zag ze al gauw. “Arm dier.. Hoe heet je?”
Nieuwsgierig bekeek ze het diertje, en vond tot haar grote verrassing een klein zilveren ringetje wat om zijn linkerpoot geklemd was. Hermes spelden de fraaie letters.
Nog geen twee seconden later klonk er een luide PLOP achter haar rug. Traag draaide ze zich om en keek toen geschokt in het gezicht van een jongen. Zijn rode haren vielen speels voor zijn ogen. “Ron Weasley.” Hij stak zijn hand een beetje verlegen uit. Nog steeds geschokt pakte Lynn hem vast en schudde hem. “W-weasley? F.. faker!”