You're the missing piece I need so desperatly.

Woensdag middag, dat beloofd meestal wel veel drama met mijn vrienden. Maar vandaag was het allemaal een klein beetje extra. Alexa en Kate hadden het uitgemaakt, vanwege mij. Hoogst waarschijnlijk. Meteen daarna begon Kate wat met Amelia. Ik kan me al voorstellen hoe het daar vanavond aan toe zal gaan. Alexa stormde huilend weg, niemand weet waar ze heen is en ze is onbereikbaar. Amelia en Kate zijn samen vertrokken, al zoenend en lachend. Het lijkt een beetje te passioneel om nog maar net gestart te zijn. Dus volgens mij hebben ze al langer wat. Maika en Jason kwamen in een kleine ruzie terecht dus ook zij zijn beiden alleen vertrokken. ‘Gaan we naar Essex?’ Vraag ik hoopvol aan Aden.
‘Mevrouw Taylor?’ Ik kijk geschrokken weg van het raam en staar de dokter hoopvol aan. ‘We moeten u helaas mededelen dat we samen met de ouders van Connor Jackson beslist hebben dat als hij volgende week niet wakker wordt… Dan zullen we hem helaas laten inslapen, zeg maar.’ Ik hap alweer naar adem en tranen springen in mijn ogen. ‘M-mag ik bij hem?’ De dokter knikt. Ik spring op van blijheid en ren naar de deur. Voorzichtig laat ik de klink naar beneden glijden en in stilte stap ik binnen. Ik plof neer op een stoeltje en neem zijn hand in de mijne, al zijn lichaamswarmte is verdwenen. ‘Word wakker Connor. Ik mis je. Ik wou niet dat het zo zou eindigen, misschien hoor je me. Maar als je me nu niet hoort, dan herhaal ik het nog wel eens als je wakker bent. Want dat wordt je, je wordt wakker Con. Doe het voor mij?’ Een lange toon dwaalt door mijn oren, geschrokken kijk ik op. De hartslagmonitor geef een enkel lijn aan. Op het einde zijn nog wat bergen. Maar die verdwijnen steeds verder. Dokters en verpleegsters komen de kamer in razen, ze duwen me buiten maar ik schreeuw zodat ze me zouden laten gaan. Maar ze duwen me uit de kamer, ik begin te huilen en laat me op de grond zakken. ‘Ik denk dat we beter naar huis kunnen gaan.’ Ik schud mijn hoofd en trek me op aan een stoel. Ik staar door het raam van Connor’s kamer en kijk toe hoe ze hem reanimeren.
‘Laat me even alleen, ik zie je later nog wel.’ Aden knikt en laat me voorzichtig weg wandelen. Ik wandel richting het plein van de bussen zoals ik wel meer doe. De koude winterlucht van Manchester doet mijn gezicht pijn, ik zucht en staar rond me heen.
Een koppel die geweldig gelukkig, hand in hand lopen. Alsof niets of niemand ze ooit uit elkaar zou kunnen halen. Een groepje jongens die een meisje lastig vallen, maar het lijkt wel alsof ze geniet van alle aandacht. Een jongen die in elkaar wordt geslagen door een groepje andere jongens. Ik zucht en plof neer op een bankje. Ik begraaf mijn handen in mijn gezicht en begin zachtjes te huilen. Als ik op kijk is de plaats naast me ingenomen, het is de jongen die daarnet nog hevig in elkaar werd geslagen. Zijn lip en neus bloeden en een blauw oog begint al te vormen, maar dat zal wel niet alles zijn wat hij heeft. Ik kijk hem geschrokken aan. ‘Gaat ’t wel?’ Probeer ik voorzichtig te vragen, hij ziet er helemaal niet goed uit. Hij kijkt me geschrokken aan, daarna kijkt hij even rond zich om zeker te zijn of er geen jongens kwaad naar hem staren. ‘Dat zou ik aan jou moeten vragen.’ Fluistert hij terwijl hij me amper aankijkt. ‘Waarom kijk je me niet aan?’ De jongen verstijfd even als ik mijn hand op zijn schouder leg. ‘Wil je van me af blijven? Ik weet wel wat je van plan bent.’ Sist hij, ik kijk hem geschrokken aan en schud mijn hoofd. ‘Waar heb je het over?’ Vraag ik verward. ‘Luister, ik ben al genoeg in elkaar geslagen door meisjes zoals jij. Hoe slecht het gaat in jou relatie kan me geen barst meer schelen! Ik heb er genoeg van, dus laat me met rust!’ Schreeuwt hij fluisterend. Ik kijk hem geschrokken aan, maar mijn verschot veranderd in woede. ‘Als jij denkt dat jij de enige bent waarbij het slecht gaat, dan heb je het mis. Weet je, ga maar verder met je miserabele leventje. Met je haar lekker stoer, wild zettend. Maar als jij denkt dat je met zo’n arrogantie ooit iets zal bereiken dan heb je het mis. Want je bent niks waard.’ Voor de tweede keer in ons hele gesprek kijkt hij me aan. Hij kijkt geschrokken, gekwetst en kwaad. Alhoewel je niet veel van zijn gezicht kunt aflezen nu het zo toegetakeld is. Hij hapt naar adem en zucht. ‘Je hebt gelijk, sorry.’ Ik begin zachtjes te lachen. ‘What the fuck?’ Hij kijkt me met een rare blik en een scheve glimlach aan. ‘Wat?’ Vraagt hij terwijl hij zijn armen vragend naast zijn hoofd houdt. Ik proest in lachen uit, het zicht van hem zo is geweldig. ‘Oh, je lacht!’ Zegt hij blij, zijn mond valt open en vormt een D-achtige weg. Ik laat mijn schaterlach veranderen in een lichte giechel. ‘Waarom zou ik dat niet doen?’ Vraag ik een beetje onschuldig, hij haalt zijn schouders op en glimlacht weer. Zijn gezicht maakt een pijnlijke wending en hij grijpt naar zijn lip. Bezorgd haal ik zijn hand van zijn lip, zijn chocolade bruine ogen staren recht in de mijne. Ik glimlach flauw en hij beantwoord die met één van zijn prachtige glimlachen, alweer maakt zijn gezicht een pijnlijke wending. Hij probeert zijn hand naar zijn lip te brengen maar die zit nog in de mijne. Ik schud mijn hoofd en laat mijn andere hand voorzichtig dichter bij zijn gezicht komen. Zachtjes raak ik met mijn wijsvinger zijn lip aan. Het voelt gezwollen aan en het lijkt hem veel pijn te doen als ik eraan kom. ‘Ik denk dat je er beter een koelpak op kunt leggen.’ Hij knikt. ‘Waarom huilde je?’ Ik zucht. ‘Waarom werd je in elkaar geslagen?’ Hij lacht zachtjes. ‘Als ik antwoord, antwoord jij dan ook.’ Ik knik en glimlach flauw. ‘Ik kan goed overweg met meisjes en jongens. Maar met meisjes heel erg goed, sommigen denken dat ik homo ben enkel al daardoor. Dat is niet zo hoor! Maar dus komen ze altijd bij mij uithuilen als hun “Jock” liefje weer wat doet. En af en toe maak ik een verkeerde stap, en laatst zoende een meisje me. Ik zoende terug en toen kwam haar vriendje erachter. En dit was hun wraak.’ Mijn mond valt open, ik hoorde wel eens dat er veel zulke dingen gebeuren. Maar bij ons op school doen ze dat niet echt. De meesten kan het gewoon niet schelen wat hun vriendin doet. Ik zit op een nogal trashy school. ‘Vertel me nu jou verhaal?’ Ik knik en zucht.