Hoofdstuk 002 That's me.

Four nam de overstappers mee om ze rond te lijden in het gebouw. Becky liet alleen onze slaapzaal zien en liet ons toen gaan. De geboren Onverschrokkenen weten natuurlijk al waar alles is. Ik besloot om in de slaapzaal te blijven om na te denken.
Als eerste dacht ik hoe blij ik was dat ik de kiesceremonie voorbij was. Ik was echt bang dat Chris iets anders ging kiezen dan Onverschrokkenheid, en dat ik of voor Jake of voor Chris moest kiezen. Ik weet nog steeds niet wie ik zou kiezen.
Toen dacht ik aan mijn test en dat daar niet alleen Onverschrokkenheid uit kwam. Volgens de test was ik niet alleen onverschrokken, ik was ook nog eens heel erg eerlijk, en slim. Wat ik totaal niet was, was aardig. Ik kan best aardig zijn, dacht ik. Ik ben aardig op een andere manier. Ik ben aardig voor de mensen voor wie ik aardig wil zijn. Diegene die mijn test af nam, vertelde me dat ik niemand mocht laten weten over dat ik afwijkend was. Mijn conclusie was dat ik dan ook niet mocht laten merken dat ik afwijkend was. En dat is precies wat ik ging doen.

Toen het eindelijk tijd was om te eten, was ik uitgehongerd. Mijn maag gromde als een beer en ik had heel veel zin in taart. Ik liep in mijn eentje naar de eetzaal en schepte mijn bord vol met vlees, groente en nam er een heel groot stuk taart bij. Toen ik het dienblad - dat nogal zwaar voor mij was - optilde schrok ik van Chris die achter me stond.
"hallo." Zei hij vrolijk. Hij glimlachte van oor tot oor en hield zijn handen achter zijn rug terwijl zijn groene ogen in de mijne priemde
"Waarom doe je zo eng?" Vroeg ik terwijl ik langs hem af liep om ergens te gaan zitten. De meisjes die vanmiddag nog allerlei verschillende kleuren droegen, zitten nu allemaal aan een tafel met elkaar te kletsen. Ik zou er heel graag bij willen gaan zitten en vrienden maken. De meisjes in onverschrokkenheid zijn of té meisjesachtig voor me of ze mogen me gewoon niet. Meestal is het het laatste, ook al weet ik nog niet echt waarom ze me niet aardig vinden.
"Ik doe niet eng. Ik wilde je gewoon iets vragen." Zegt Chris terwijl hij achter me aan loopt. De rest van zijn vrienden zitten aan een aparte tafel helemaal aan de andere kant van de zaal.
"En wat is die vraag dan?" vroeg ik. Het kon van alles zijn. Chris heeft de gewoonte om nogal - hoe zeg je dit netjes - ongewone vragen te stellen. Toen we klein waren vroeg hij een keer of ik niet heel graag een jongen zou willen zijn. Ik wist eigenlijk helemaal niet wat ik moest antwoorden, maar dat kwam omdat ik toen pas twaalf jaar oud was.
"Het is eigenlijk geen vraag, maar een uitdaging." Zei Chris. Ik zuchtte. Chris en zijn uitdagingen maakte me soms vreselijk moe. En nu mijn armen moe werden door het dienblad met eten dat ik vast hield. Dus vroeg ik wat het was.
"Ik daag je uit om aan de tafel van de leiders te gaan zitten. En als je het doet krijg je tien dollar." Zei Chris. En zijn glimlach werd nog breder. Ik keek naar de tafel waar Becky, Eric, Four en nog een paar belangrijke mensen aan zaten. In mijn hoofd riep een stemmetje dat me vertelde dat ik het niet moest doen. ze gaan je straffen Jackie niet doen! Zei de stem. Maar omdat mijn armen moe waren, ik er tien dollar mee kon verdienen en de tafel toch dichterbij was, nam ik het risico.
Ik ademde diep in en stapte toen op de tafel af. Ik zette mijn dienblad op de tafel, ging tussen Eric en Four in zitten (een heel slechte keuze als je het mij vraagt) en begon mijn eten naar binnen te proppen zodat ik niet hoefde te praten. Ik hoorde Eric zuchtten en hij zette zijn hand tegen zijn voorhoofd.
"Jackie." Zei hij met een Ik-probeer-kalm-te-blijven-stem.
"ja?" Zei ik met volle mond en zonder hem aan te kijken. Ik was te bang om hem aan te kijken. Uit te verte hoorde ik stemmen. "Volgens mij wilt dat kind zichzelf dood hebben" Zei een meisjesstem. Het was een van de meisjes die overgestapt was. Fijn, nu heb je het bij hun ook al verpest.
"Wat denk je wel niet dat je aan het doen bent?" Vroeg Eric met een minder kalme stem. Ik stopte even met eten en keek hem toen snel aan toen ik antwoordde:
"Ik denk dat ik aan het eten ben." ik keek weer weg en stopte een stuk vlees in mijn mond. Four - die rechts van me zat - grinnikte. Eric gaf hem een vieze blik en hij was gelijk weer stil.
"Dit is de tafel van de leiders, wist je dat?" Vroeg Eric. Ik knikte.
"Dat weet ik."
"Ben jij een leider?"
"Nee."
"Waarom zit je hier dan?"
"Omdat ik vast aan het oefenen ben voor mijn nieuwe baan." Daar had hij het niet van terug.
"Je mag hier niet zitten."
"Ik mag zitten waar ik wil." Ik wist dat ik gevaarlijk bezig was. Maar ik moest laten zien dat ik onverschrokken was en niet afwijkend. Erics ogen waren zo koud als ijs toen ik in ze keek.
"Toch?" Zei ik terwijl ik om me heen keek naar de rest van de mensen die hier zaten. "Wat vinden jullie? Mag ik hier zitten? Of moet ik weg?" Vroeg ik. Bij de laatste vraag keek ik naar Four die zijn lach aan het inhouden was.
"Laat haar hier maar zitten." Zei Becky.
"Ze doet toch wel waar ze zin in heeft." Voegde Four er aan toe. Eric gromde en begon weer met eten. Ik keek met een trotse blik naar Chris die hoofdschuddend stond te kijken. Toen Jake langs me af liep sloeg hij heel hard op mijn rug. Het betekende dat ik iets fout had gedaan. Jake en ik hadden een eigen taal bedacht die niemand begreep, alleen wij. Hij bedoelde vast dat ik hier niet had moeten gaan zitten. Maar ik ging niet weg, als ik nu weg ging, dan werd Eric nog bozer dan dat hij al was.
Ik keek tussen Four en Eric in toen ik dacht aan weggaan. Het kon Four niets schelen of ik weg ging. Hij vond het niet erg dat ik hier ging zitten, dus vond hij het ook niet erg dat ik weer weg ging.
Toen Eric opstond en de eetzaal uitliep, propte ik heel snel de rest van mijn groente en vlees in mijn mond en stond op om ook weg te gaan.
"Ga je dat nog opeten?" Vroeg Four, en hij wees naar mijn cake. Ik had er één klein hapje van genomen, maar ik zat vol dus schudde ik mijn hoofd.
"Nee maar ik heb er al wel van gegeten." Antwoordde ik. Ik zei dat ik er al van gegeten had omdat sommige mensen - mensen zoals Jake en Chris - het niet fijn vinden als mensen al van hun eten gegeten hebben als ze het aan hun geven.
"Maakt mij niets uit." Zei Four. Ik haalde mijn schouders op en schoof de cake door naar hem.
Voordat ik de zaal uitliep, keek ik nog een keer naar de tafel van de meisjes uit de andere facties. Nee, ik ging nog niet met ze praten.

Skateboarden zal altijd mijn passie blijven. Ik doe het bijna elke dag en overal waar je maar kan bedenken heb ik geskateboard. Ik had mijn rugzak en pet gepakt en was onderweg naar de treinrails, waar ik altijd skateboard. Het is heel erg relaxend en je hoofd word er leeg van.
Het geluid van de kleine wieltjes van mijn board op het asfalt drong door tot op mijn botten. Ik stepte een paar keer zodat ik een behoorlijke vaart had. Toen, deed ik mijn ogen dicht, spreidde mijn armen en liet de wind mijn wangen aaien. Ik opende mijn ogen weer toen ik de trein aan hoorde komen. Ik ging een stukje aan de kant om de trein me voorbij te laten rijden en liet de wind mijn blonde haar verpesten.
Ik weet dat ik niet het terrein van onverschrokkenheid af mag, en al helemaal niet nu ik een aspirant van de inwijding ben. Maar niemand zou er achter komen. Niemand had het ooit gemerkt als ik weg was. Ik had het gedaan sinds de dood van mijn ouders, en niemand wist er vanaf. Ze dachten gewoon dat ik in mijn kamer was, of ergens in onverschrokkenheid. Of het kon ze gewoon geen bal schelen waar ik was.
De enige persoon die weet dat ik bijna elke dag het terrein verlaat, is Chris. Jake weet het niet omdat als hij het wist, eerst heel erg kwaad zou worden, en me daarna letterlijk o-ver-al zou gaan volgen. Zelfs op de wc.
Toen ik zag dat ik bijna bij het hek was, draaide ik weer om en ging weer terug naar onverschrokkenheid voordat iemand erachter kwam dat ik weg was. Ik lachte om mezelf, niemand zou het weten.

Toen ik terug kwam in onverschrokkenheid, was het al bijna 1 uur in de nacht. Er was niemand in de buurt, dus toen begon ik gewoon terug te lopen naar de slaapzaal waar de rest waarschijnlijk lag te slapen. Toen ik naar rechts de hoek omsloeg, liep ik tegen Four aan, die me heel verbaast aankeek toen hij me zag. Ik voelde mijn wangen rood worden en keek hem met grote ogen aan. Shit, dit was niet wat ik verwacht had.
"Waar kom jij dan vandaan zo laat?" Vroeg hij.
"Dat kan ik ook aan jou vragen." Zei ik, en grijnsde toen ik met mijn vinger in zijn borstkas porde. Hij weet dat ik meestal een weerwoord geef. Maar nu dat hij mijn instructeur is, zou hij waarschijnlijk wat strenger voor me moeten zijn.
"Als je nu naar de slaapzaal loopt." Hij wees naar de kant van de slaapzaal en zette zijn strenge instructeur stem op. "Zal ik je niet straffen." Hij deed net alsof hij boos was. Ik kon zien dat zijn ogen aan het lachen waren.
"Wat is mijn straf als ik nou heel snel naar de wc loop?" Vroeg ik. Four schudde zijn hoofd en kwam een stap dichterbij. Ik moest omhoog kijken en hij omlaag.
"Het ergste wat je je maar kan bedenken." Fluisterde hij, zijn stem was serieus. Ik grinnikte en liep langs hem af. Ik wilde nog steeds weten wat hij daar aan het doen was, maar dit was niet het goede moment om het aan hem te vragen..