Hoofdstuk 001 Het begin.

Het begin is nooit makkelijk als je nieuw bent. Daar ben ik al op vroege leeftijd achtergekomen. Mijn ouders stierven toen ik 14 was. Twee jaar geleden. Ze vonden dat ze te "oud" waren voor onverschrokkenheid, dus sprongen ze.
Het begin was moeilijk, de dood en hun lijken die uit het water werden gehaald. Ze hielden elkaars handen nog vast. Jake had het moeilijker dan ik, ik dacht dat ze nog terug zouden komen, maar ik had het fout. Jake, - mijn broer van 18 - Chris - mijn beste vriend sinds mijn vijfde - startte een garage band om het verlies een beetje te vergeten. Het begin was moeilijk, maar toen we eenmaal in die band zaten ging het een stuk makkelijker.

Ik sprong in de rijdende trein toen hij voorbij kwam. Natuurlijk moest Chris me weer helpen ook al had ik het niet nodig. Hij deed dat altijd, gewoon voor de zekerheid, zei hij altijd. Soms vind ik dat heel irritant. Al die hulp.
"Ik kan het best zelf wel, hoor." Snauwde ik naar hem. Chris grijnsde en liet mijn arm los. "Weet ik wel." Antwoordde hij. Ik rolde met mijn ogen en ging naast een meisje met een rode jurk zitten. Ik keek haar niet aan, maar ik kon haar lichtbruine ogen in mijn gezicht voelen prikken. Toen ik mijn hoofd draaide om haar aan te kijken, keek ze weg. "Ik zag je wel kijken hoor." Zei ik tegen haar. Ze draaide haar gezicht naar me en glimlachte. Haar haar was lichtbruin, haar ogen lichtbruin, en ze had een lichte blos op haar wangen. Ze deed me denken aan een meisje dat twee jaar terug in onverschrokkenheid kwam wonen. Haar naam is Becky. Becky heeft haar haar laatst donkerbruin geverfd, maar voor de rest lijkt ze precies op dit meisje. Ik denk niet dat Becky een meisje van Vriendschap was. Daar is ze veel te gemeen voor.
"Oh. Ja sorry ik durfde gewoon niet tegen je te praten." Zei het meisje. Tegenover me snoof iemand, Het was Beck die heel geïrriteerd onze kant op keek. Ik heb eigenlijk nog nooit echt een gesprek met haar gevoerd, maar wat ik over haar gehoord heb is niet bepaald aardig.
"Haha. Je hoeft niet bang te zijn hoor, tenminste niet als je een van ons wilt worden." Antwoordde ik en ze giechelde. Ik heb een hekel aan giechelen.
"Ik ben Grace. Dit is echt een van de mooiste dagen van mijn leven!" Zei Grace. Een paar andere meisjes die naast haar zaten lachte. Ik zat duidelijk aan de verkeerde kant van de trein. Ze waren allemaal overgestapt en ik was de enige met zwarte kleren aan. Nou ja, wat kan mij het schelen. Misschien zijn ze wel aardig en kan ik eindelijk nieuwe vrienden maken.
"Jackie." Zei ik om mezelf voor te stellen aan Grace. Ik keek weer door de opening in de trein, we waren er bijna, dus stond ik op en maakte me klaar om uit de wagon van de trein te springen. Ik was de eerste die deze wagon verliet door eruit te springen. Ik hoorde Grace naar adem snakken toen ik sprong, ze moet vast denken dat ik gek ben, maar zo gaat dat hier. Ik sprong voor het eerst alleen toen ik zeven was.
Ik land op mijn voeten en jog naar de rest van de groep. De meesten zijn in het zwart, maar er staan ook al een paar andere kleuren bij. Ik ga naast Chris in de menigte staan en zie de andere meisjes opstaan en met pijnlijke gezichten naar ons toe komen.
"Jullie zijn gek." Fluisterde Grace in mijn oor. Ik grijnsde en antwoordde: "het word nog erger" En op dat moment gingen Becky en Eric op de rand van het dak staan. Ze vertellen precies wat ik verwachtte wat ze zouden zeggen. We moeten springen. Ik ga niet als eerste, ik weet dat ze ons niet willen vermoorden, maar ik weet ook dat sommige heel erg gek zijn. En met sommige bedoel ik Eric en Becky.
Uiteindelijk kiest een erudiet meisje om als eerste te springen. Ik ben de vierde die springt. Chris wilt voor me gaan, maar ik ben hem voor. Ik sta twee seconden op de rand en spring dan gelijk. Ik twijfel niet, ik denk niet na, ik doe het gewoon. De val is niet kort en niet lang, de wind is koud en het net dat mijn rug raakt is hard. De andere jongeren staan al op me te wachten en een jonge jongen trekt het net naar beneden om me eruit te tillen. Mij tillen is niet zo moeilijk, ik ben heel klein, en dun dus ik weeg niet veel. Het is Four die me uit het net tilt. Ik ken hem al sinds hij hier kwam, hij zat bij mijn broer in de groep.
Toen zijn training afgelopen was, kwam hij bijna elke dag bij ons. Het is een goede vriend van Jake omdat hij ons ook deels geholpen heeft met ons verlies.
"Bedankt Four." Zei ik toen hij me los liet, en gaf hem een vriendschappelijke klap op zijn schouder.
"Ik dacht dat jij wel als eerste durfde te springen?" Zei hij. Ik lachte sarcastisch naar hem.
"Misschien is het niet zo goed om je persoonlijkheid gelijk te op de eerste dag te showen." Antwoordde ik. Ik wil natuurlijk niet haantje de voorste spelen, of mijn misschien nieuwe vrienden afschrikken. Ze zullen het wel zien wie ik ben.

Als je nieuw in onverschrokkenheid komt mag je je naam veranderen, maar ik deed dat al toen ik vijf was en van school moest wisselen. Mijn echte naam was Jaqualine Taylor Freehood. Maar ik heb hem veranderd naar Jackie omdat ik hem echt zo lelijk vond.
Ik moest van school wisselen omdat ik een "Probleem kind" was. Nou als je het mij vraagt was dat gewoon een grote probleem school, want je mocht er niets. Het enige wat ik deed was elke dag op het dak klimmen omdat ik helemaal geen zin in school had. En dat kwam vooral omdat ik enorm gepest werd. De kinderen op die school waren een stuk groter en een stuk sterker dan dat ik was. Ik was klein en snel, dus ik paste nergens tussen.
Ik ging naar een andere school en vertelde mijn moeder dat ik Jackie wilde heten omdat ze me anders nog niet zouden accepteren. "natuurlijk mag dat" Zei ze. En vanaf toen heette ik Jackie.