002

Zuchtend pak ik mijn tas van de grond. Ik loop achter de rest van de klas aan, naar de kantine. De kantine zat bom vol met allemaal studenten. Ik en mijn ouders waren verhuisd. Ik zit al op de universiteit en mijn ouders hebben een goede baan. Net als gewoonlijk gingen alle populaire studenten bij elkaar zitten. Bijna iedere pauze liep een van de 'grote jongens' naar de wat stillere studenten toe, ook wel de nerds hier. Ze vonden het dan leuk om hun lunchgeld af te pakken. Nu ook weer. Jack, de badboy van de school. Als je begrijpt wat ik bedoel. “Hey Mikkie,” Mikkie was een van de stilste jongens op school, het boeide hem niet veel wat andere deden. Mikkie had een angstige blik in zijn ogen. "je hebt vast nog wel geld over?" Jack sloeg zijn vuist op de tafel. Ik wil mijn eten op de tafel neerzetten, maar houd het nog even vast. "Uh-Uhm." Mikkie komt niet uit zijn woorden en houd zijn mond. Jack's vuist zwaait boven Mikkie's hoofd. "Je weet wat dit betekend he." Mikkie gaat steviger in zijn stoel zitten en draait zijn hoofd weg. Natuurlijk zijn er op zulke momenten geen docenten die het zien. Ik grijp de appel van mijn bord en gooi hem tegen Jack aan om zijn aandacht te krijgen. "Stop ermee!" Roep ik, waarna ik mijn bord toch maar neerzet. "Wat moet je, Maxie?" De blik in mijn ogen straalde vuur uit, terwijl die van hem alleen maar lachen. Hij gaat rechtop staan en zet een paar stappen dichter naar mij toe. "Laat hem met rust, Jack." Zeg ik. "En anders?" Zegt Jack, waarna hij me een klap tegen mijn borst aan geeft. "Oh, dat wil je niet weten." Ik schud mijn hoofd en begin te grijnzen. Alle aandacht was nu op ons gericht, alsof we echt gingen vechten of zo. "Kom maar, kom maar." Plaagt hij. Ik knijp kort mijn vuist samen en houd hem tegen mijn heup aan. Ik open voorzichtig mijn hand en een vlammetje is zichtbaar. Jack's blik veranderd als hij het ziet. Ik sluit mijn hand weer. "Meneer Fields en meneer Johnsen, ik spreek jullie vanmiddag ik mijn kantoor." Meld de conrector uit het niets. Fijn, dat kan er ook nog bij. De angst in Jack's ogen maakte hem omdraaien en hij liep weg. Ik kijk naar de plek waar Mikkie zat, hij is hem gepeerd zo te zien. Een zucht verlaat mijn mond, waarna ik de kantine verlaat. Ogen volgen iedere stap die ik maak richting de uitgang. De dag gaat veel te sloom. Ik besluit om mezelf ziek te melden en ga richting huis.