* Michael

Ik zet mijn hakken in het zand en sprint naar voren, enkel gefocust op de bal. Met een handige trap schop ik de bal naar het doel. Hij zit! Het hele team komt op me afrennen en omarmt me blij. Maar één paar armen is niet te missen. Tyler. 'Je was geweldig', fluisterde hij in mijn oor terwijl hij zijn armen om mijn nek sloeg. Ik schudde grinnikend mijn hoofd. 'Jij bént geweldig', fluisterde ik terug en nu was het Tyler's beurt om te grinniken. Toen ik voor het eerst bij dit voetbalteam was gekomen had ik nog steeds gedacht dat ik op meisjes viel. Ik had gewoon enkel de ware nog niet gevonden. Maar toen zag ik Tyler. Mijn hart stond in vuur en vlam, en het enige wat ik kon doen was het verbergen. Ik kon toch niet op jongens vallen? Hoe zouden mensen daarop reageren? Maandenlang stopte ik het weg, tot het verlangen groter werd dan de angst. Het was tijd voor het jaarlijkse feest. Ik weet nog dat ik gespannen naar binnen liep, hopend dat hij er ook zou zijn. En daar stond hij, aan de bar, samen met de coach. Ze lachten wat en dronken een biertje. Tyler liet even zijn ogen door de zaal glijden en bleef mij aankijken toen hij zag dat ik als versteend bij de deur stond. Hij glimlachte breed en ik glimlachte wat gemaakt terug. Man, wat was ik daar slecht in. Ik zag hem even zuchten en toen kwam hij overeind om vervolgens mijn kant op te lopen. 'Sinds wanneer zitten er standbeelden in een voetbalteam?', vroeg hij vrolijk terwijl hij mijn pols pakte en me richting de bar sleepte. Ik schraapte even mijn keel. 'Sinds nu?', vroeg ik en dat maakte hem aan het lachen. Het ijs was gebroken en we bleven een tijd lang praten. Maar toen veranderde de muziek en vroeg hij mij ten dans, iets wat ik maar al te graag aannam. En daar stonden we, eindeloos te dansen. Ik vertelde hem verhalen over school, over mijn vrienden en familie en ik bleef vertellen tot zijn lippen mij het zwijgen oplegde. Geschokt verbrak ik de kus, en Tyler keek me even beteuterd aan. 'Sorry, ik dacht dat je..', maar verder kwam hij niet aangezien ik mijn lippen alweer op de zijne had gedrukt.

En sindsdien waren we samen. Al een jaar. Iedereen had zich er bij neergelegd, ook al was uit de kast komen voor mij totaal niet makkelijk geweest. Maar Tyler stond me bij en heeft me uiteindelijk geholpen met het vertellen aan mijn familie. Oh ja, had ik gezegd dat iedereen zich erbij neer had gelegd? Dat neem ik terug. Er was namelijk één persoon die me verafschuwde toen hij erachter kwam. Mijn vader, mijn bloedeigen vader. Hij wilde dat ik in therapie ging en er alles aan deed om er vanaf te komen. Alsof het een ziekte was. Maar dat was het niet. Ik hield niet zoveel van Tyler als hij van mijn moeder hield. Dus sindsdien gebruikte mijn vader me als boksbal, en ik onderging de klappen zonder tegendruk. Want waarom zou ik mezelf ertegen beschermen? Hij bleef toch wel doorgaan, zo was mijn vader gewoon. Mijn moeder probeerde hem elke keer tevergeefs te stoppen, maar niets mocht baten. Dat was iets waar me maar bij neergelegd had. Tyler en ik liepen hand in hand naar de kleedkamer, waar de coach ons voor de deur feliciteerde met onze overwinning. 'Michael! Je bent een held!', riep de coach blij toen ik aan kwam lopen. Ik hield mijn schouders op en sloeg gegeneerd mijn ogen neer. Ik stond niet erg graag in het middelpunt van de aandacht. Daar was ik veel te verlegen voor. Ik liep de kleedkamer binnen en de coach klopte me nog even op mijn schouder voordat hij de deur achter ons dichttrok en de gang uit liep. Ik sjokte naar mijn spullen en merkte toen pas hoe vermoeid ik eigenlijk was. Ik liet me op het bankje zakken en legde mijn hoofd in mijn handen. Ik besloot dat ik thuis wel kon douchen en pakte mijn spullen bij elkaar om vervolgens alleen van schoenen te wisselen. 'Je gaat toch niet naar huis, he?', hoorde ik Tyler naast me vragen en ik keek omhoog in zijn mooie, bruine ogen. 'Ik denk het wel', antwoordde ik en ik aaide even met mijn vinger over de zorgrimpel tussen zijn wenkbrauwen. 'Dat kan niet', zei Tyler resoluut en hij stond op om vervolgens recht voor me te staan. Verbaasd keek ik hem aan. 'Ik heb lang genoeg toegekeken hoe je vader je de hele kamer doorslaat. Denk je dat het niet genoeg pijn doet om al die blauwe plekken te zien? Hoe je je best doet ze te verbergen? En denk je dat de rest van het team niets ziet? Ik kan het niet aan, Michael. Ga niet terug', schreeuwde hij maar de laatste twee zinnen kwamen er smekend uit. Ik voelde de tranen prikken in mijn ogen en sloeg opnieuw mijn ogen neer. Hij had gelijk. Ik wist dat hij gelijk had. En toch had ik het gevoel dat ik er niets aan kon doen. Voordat ik het zelf doorhad stroomden de tranen over mijn wangen. Ik hoorde geschuifel om me heen en ineens was ik verzonken in een grote groepsknuffel. Tyler had gelijk, ik moest daar weg.