Anna •8

Buiten klonk de wind, hij nam de sneeuwvlokken mee die vielen en gooide ze verder op weer neer. Een storm was aan het broeien, je kon 't voelen. Ieder moment kon het één en al wit zijn buiten, alsof de hemel nu niet inktzwart was zonder enige ster er aan te zien. Een windvlaag vloog 't raam binnen van de torenkamer en deed de vlammen dansen, even schoot Anna overeind - bang dat het vuur zou doven door de plotselinge windvlaag. Maar de vlammen waren alleen wat kleiner geworden, waarna ze langzaam weer over het hout heen kropen. Door de plotselinge beweging, voelde Anna hoe verkrampt haar spieren waren. Ze was helemaal stijf, haar vingers die verkrampt de mantel om haar heen hield. Haar nek die al dagen in de zelfde houding naar het vuur lag te staren, met aan de linkerkant de rode haren vastgeplakt aan haar wang door het ijs waar haar hoofd op lag. Haar rug, die bij iedere beweging kraakte. Ze wilde niet weten hoe erg haar benen waren. Toch stond ze op, maar ze zakte meteen terug op de grond. Haar benen konden haar gewicht niet houden. Ze had te lang gezeten, in de kou. Met een vertrokken gezicht, strekte Anna haar benen voor zich uit. Zoals ze altijd had gezeten in de balzaal toen ze klein was, spelend met de poppen.
Na een paar minuten, probeerde Anna het nog een keer. Ze stond, niet recht, maar ze stond. Ze zette haar eerste stap en viel meteen weer op haar kont. Ze wachtte deze keer niet, en krabbelde overeind. Haar tanden klapperde door de kou en opnieuw een windvlaag die naar binnen blies. Ze had zich al die tijd afgevraagd of het Elsa was die zorgde voor de stormen die om hen heen bezig waren, ze zei altijd tegen zichzelf dat dat niet zo was - er zat geen logica in. Maar Anna verdrong het idee dat haar zus echt de stormen maakten, de mensen die waagden het kasteel te betreden wegjaagden. Anna had geen idee wat er buiten het kasteel gebeurde, het kon niet veel zijn - zo snel escaleerden dingen niet in de Enchanted Forest.