Anna •4

Al die dagen was er niks veranderd, niks gebeurd. Iedere dag het zelfde. Blijf warm, eet, en wacht. Anna zat hier nu al dagen vast, ze had geprobeerd de dagen te tellen - de eerste paar waren gelukt, maar na zevenentwintig was ze de tel kwijt geraakt. Vaak kon ze ook niet vertellen wanneer de volgende dag was aan gebroken, door stormen die buiten bijna vierentwintig uur aan de gang waren - er was geen maan of zon aan de hemel te zien. De kou had de eerste twee dagen niet veel gedaan - ja, het was vreselijk koud. Maar ze kon nog haar lichaamswarmte een beetje bewaren door zich tot een bal op te rollen en bij het vuur in de openhaard van ijs te gaan liggen. Maar die lichaamswarmte was verdwenen met de dagen en ze had het alleen maar koud. Ze was bang dat als ze weg zou gaan van het knisperende vuur, dat ze zou bevriezen en sterven in haar slaap. Maar dat zou haar zus niet laten gebeuren. Ze had vreselijke dingen gedaan, maar ze zou Anna niet dood laten gaan. Dat was het doel dat ze hier zat, beschermd door de muren van ijs.
Anna lag opgerold tot een bal voor het vuur, zo dichtbij ze kon zonder zich te verbranden. Ze had haar armen om zichzelf heen geslagen, terwijl ze keek naar het dansende vuur. Het ijs smolt langzaam op de plek van de openhaard, waterdruppels vielen in het vuur en verdampte meteen. Maar toch iedere keer als ze weer wakker werd, was de openhaard weer heel en stond er eten voor haar klaar. Maar ze zag nooit Elsa.