Jefferson •3

De sneeuwstorm was gelukkig een paar uur geleden gestopt, de kou was ondragelijk geweest - er was amper iets te zien dan alleen het wit van de sneeuw om Jefferson heen, hij had amper Odette en Hook kunnen zien die enkele meters voor of achter hem hadden gelopen. Maar toen de storm over was geweest, was de kou achter gebleven. Ze hadden alle drie onder de natte sneeuw gezeten, wat niet bepaald hielp bij concept 'blijf warm'. Vanaf dat moment was de reis pas echt ondragelijk geworden, maar er was geen enkele kans dat Jefferson zou opgeven. Hij had geluk, dat Killian hem wilde helpen - Jefferson had wel zo zijn vermoeden waarom, maar hij had niks gezegd en Killian ook niet. En Odette, voor de curse had zij hem al geholpen terug bij Grace te komen toen hij vast had gezeten in Wonderland. Na de curse, had ze weer naast hem gestaan alsof er niks was veranderd. En ook al had hij 't niet gezegd, hij had haar gemist.
In het ijs kasteel was het niet veel beter dan buiten in de sneeuw. Alles wat je aanraakte, was ijskoud. Jefferson keek omhoog, een paar treden voor boven hem liep Hook. Het vuur was de reden dat ze deze eindeloze wenteltrap op gingen, en waarschijnlijk ook - zij. Jefferson wreef zijn handen samen en blies er op, voor de warmte die na een paar seconden weer zou verdwijnen. Hij keek omhoog en zag dat Killian was gestopt met lopen. Ze liepen al uren, dus een pauze was wel verdiend - maar ze waren er nu bijna, zolang ze de Ijs koningin niet tegen zouden komen dan zou 't goed moeten komen. Jefferson draaide zich om, om te vragen hoe het met Odette ging. Maar toen zijn rug naar Killian was gedraaid, stond er niemand voor hem. Hij luisterde of hij haar voetstappen op de trap kon horen, dat ze achterop was geraakt. Maar er was niks te horen, alleen de stilte die in het hele ijs kasteel was.