Killian •10

Ooit waren Killian en Jefferson de beste vrienden geweest. Het soort vrienden dat op elkaar vertrouwen kon, dat geen woorden nodig had om zich uit te drukken. Killian had Jefferson alles kunnen vertellen en nu was Killian geen persoon die zich graag over zijn gevoelens uiten, dit hoefde niet. Ze konden over duizend andere dingen hebben en dan opeens, uit het niets, heel sentimenteel worden. Jefferson was als een broer geworden. Als hulp nodig was stond Jefferson daar voor hem klaar en andersom was dit gelijk. Ooit had Killian Jefferson uit de goot opgevist, hem een plek op zijn boot aanbiedend, niet wetend wat voor vriendschap voor hun had gestaan. Killian had een scheepsjongen nodig en hij kreeg zoveel meer dan dat. Het was in de tijd dat Jefferson zijn dierbare hoed nog niet bij zich droeg. In de tijd dat Killian zijn dierbaarste bezit al wel over de zeven zeeën kon varen. Het zijne werd van Jefferson tot de dag dat hij zijn eigen waardevolste object gevonden had. Hun laatste missie was tientallen jaren na hun eerste ontmoeting. Hun laatste missie veranderde ook in hun laatste ontmoeting en met deze laatste ontmoeting vervaagden de herinneren aan Jefferson. Hoewel er ooit een speling van het lot was geweest, maar Killian kon niet zeggen dat deze wending telde als een echte ontmoeting. Het was dat Killian met zijn eigen ogen gezien had wat ze hem aangedaan hadden, hoe ze in zijn hoofd waren gaan zitten en hoe ze hem krankzinnig dreven. Hij kon het niet los laten, bang voor terug val.
Tijdens hun laatste missie was Jefferson geen bemanning meer geweest, hij was een groot genie geworden en reisde de werelden af met zijn hoed. . Reisde de werelden af in zijn hoed en verdiende een flink fortuin. Ooit hadden Jefferson en Killian zij aan zij geroofd als echte piraten, Jefferson verdiende zijn kost opeens eerlijk, hoewel eerlijk niet het juiste woord was. Oude trucs waren moeilijk te verleren. Jefferson had een prijs en deze prijs was hoog. Van overal zochten mensen hem op, een kans om wat van zijn superieure trucs mee te pikken. Portalen waren vreemde en vooral gevaarlijke dingen, een veilige comfortabele weg klonk zoveel meer aantrekkelijker dan de barre tochten naar de paar Portalen die nog over waren. Jefferson was hun enigste hoop op een veilige oversteek en dus kreeg zijn maatje het druk en Killian, Killian bleef achter, zonder scheepscompagnon en zonder broeder.
Na de laatste missie leek Jefferson er klaar mee te zijn. Hij zwoor nooit meer te roven en zijn leven te beteren, stichtte een gezinnetje en trok zich terug in een klein boshuisje. Killian wenste dat hij het zelfde had kunnen doen. Hij had er zoveel voor over gegeven om samen met haar de zeeën over te varen, een onbewoond eiland bewonen en de hele dag met haar door te mogen brengen, enkel hun twee, hij en zijn dierbare Milah. Maar het lot besloot anders zoals het hem nooit gezind was. Ze werd van hem afgenomen en toen had hij niets meer. Geen Jefferson, geen Milah en geen kind om groot te brengen. Hij had alleen zijn dierbare schip nog over en de drank die hem op de been deed houden. Hij nam alle klussen aan die hem aangeboden werden, zolang het maar betaalde en zo veranderde hij van trotse piraat in een dronken huurrover.
Ruw greep Killian de man die hij ooit door en door gekend had bij de arm. Hij kon Jefferson niet weer verliezen en als hij nu de wenteltrap af zou stromen was hij hem kwijt en dit maal voorgoed. Hij kon het niet aan. Dit maal had hij zijn schip niet meer, gestolen door de barbaar van een zwartbaart, hij was zijn redder kwijt en het lot van een huurrover zonder schip stond hem niet aan.
'Ze is weg Jefferson,' siste Killian door zijn tanden heen zoals hij tientallen jaren daarvoor gedaan had op hun allerlaatste missie samen.