Killian •6

Een windvlaag deed opzetten en kwam van boven af de toren naar beneden suizen. Killian duwde zichzelf tegen de muur aan om zijn evenwicht niet te verliezen en alle treden van de wenteltrap naar beneden te duikelen om zo weer overnieuw te moeten beginnen, als hij dan al zichzelf op de been kon hijsen. Het was een enorme val naar beneden, ze stonden al bijna boven aan de toren, de toren die ze al vanaf ver hadden gezien. Het licht deed het oog er alleen nog maar meer naar toe trekken. Het was de hoogste toren van het paleis geweest, zwaar bewaakt door de andere lage torens die er als een schild omheen stonden gebouwd.
Bovenin de torenkamer stond iets waardevols opgesteld. Dit was overduidelijk. Killian was in een verleden schatten jager geweest en daar had hij een oog voor waardevolle dingen en hun rustplaatst opgebouwd. In de torenkamer lag iets bijzonders, dat was zeker. En Killian hoopte dat zijn vermoedens klopte over de schat. Zo niet, dan had hij zijn reisgenoten onnodig in gevaar gebracht. Ze moesten naar de kelder, de toren was precies de andere kant op. Er waren tijden geweest waarin Killian alles met Jefferson deelde, maar sinds hij een dochter had gekregen en naar Wonderland afgezonderd was wist Hook niet meer of hij Jefferson vertrouwen kon. Hij had verhalen gehoord over mensen die na een bezoek aan Wonderland niet meer het zelfde waren. Dat er mensen bestonden die in je hoofd gingen zitten, alles overhoop halend. Nu wou Killian niet zeggen dat ze ooit beste maatje gehersenspoeld was, hij was er ook niet zeker van dat hij het niet was. Hij moest voorzichtig zijn, zeker met zijn plannen die volgens sommige als gestoord gezien werden. Hij was bang dat Jefferson zijn strategie niet meer doorzag.
De windvlaag gierde naar beneden een kille stilte achter zich latend. Killian keek Jefferson aan terwijl hij een reactie afwachtte. Het was alsof hij niet meer wist hoe de persoon, die hij door en door gekend had, ging reageren.